 |
|
Το εργατικό κίνημα
δεν πρέπει να υποτιμήσει αλλά και δεν
πρέπει
να αποπροσανατολιστεί από την
άνοδο των ακροδεξιών ρευμάτων
|
Η άνοδος της εθνικιστικής
δεξιάς στις φετινές εκλογές μιας σειράς
ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλία, οι ερμηνείες αυτές είναι
εντελώς ανακριβείς, τσουβαλιάζουν
διαφορετικές μεταξύ τους καταστάσεις,
ή είναι και υποβολιμαίες, προκειμένου
να αποπροσανατολίσουν την εργατική
τάξη.
Γερμανία,
Αυστρία, Τσεχία) έχει προκαλέσει διάφορες
πολιτικές ερμηνείες περί δεξιάς στροφής
των ευρωπαϊκών λαών, περί ανόδου του
εθνικισμού και του ρατσισμού, περί
φασιστικής απειλής κ.λπ. Στις περισσότερες
περιπτώσεις,
Όλα αυτά τα εθνικιστικά,
δεξιά και ευρω-σκεπτικιστικά ρεύματα
τα θρέφει η παρακμή της αστικής
δημοκρατίας, το αδιέξοδο της Ε.Ε., η
διάχυτη κοινωνική ανασφάλεια, η
μεγαλοαστική πολιτική της αντικατάστασης
των ευρωπαϊκών εργατικών τάξεων
(μεταναστευτικό), ο κοινωνικός κανιβαλισμός
της επίσημης αστικής πολιτικής. Ωστόσο,
μεταξύ τους υπάρχουν ξεκάθαρες διαφορές.
Από την άποψη της
πολιτικής τους προοπτικής, δεν ταυτίζονται
η Λεπέν (που κεντράρει σε μέτρα εθνικού
προστατευτισμού για τον γαλλικό
ιμπεριαλισμό), το ανοιχτά νεοφιλελεύθερο
AfD της Γερμανίας, η ακροδεξιά
της Αυστρίας (που έχει συμμετάσχει
κανονικά σε κυβερνήσεις), τα διάφορα
λαϊκιστικά-εθνικιστικά ρεύματα των
χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ (όπου
θα πρέπει να ληφθεί υπόψη η ιδιαίτερη
ιστορική διαδρομή αυτών των χωρών).
Επίσης, κανένα από αυτά τα ρεύματα δεν
εκφράζει σήμερα ένα πραγματικό φασιστικό
κίνημα.
Τα περισσότερα από αυτά
τα ρεύματα είναι αδιαμόρφωτα, είναι σε
μετάβαση· όταν η μια ή η άλλη αστική
τάξη αλλάξει πολιτική, π.χ. στο θέμα της
Ε.Ε. ή του προστατευτισμού, θα τα
χρησιμοποιήσει ως εφεδρείες ή και θα
τα αφομοιώσει πλήρως. Αυτό, όμως, θα
κριθεί από τη ζωντανή πολιτική διαπάλη,
από τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, και
όχι από το πού τοποθετούνται σήμερα στο
πολιτικό φάσμα. Άλλωστε, από τα σημερινά
δεξιά συστημικά κόμματα, λίγα έχουν
ακροδεξιό παρελθόν, τα ίδια ή κάποια
στελέχη τους;
Η πολιτική του
νεοφιλελευθερισμού, που εκφράζουν τα
επίσημα αστικά κόμματα εξουσίας
–συντηρητικά, «φιλελεύθερα» ή
σοσιαλδημοκρατικά– παραμένει αυτή τη
στιγμή ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των
εργαζόμενων μαζών της Ευρώπης, χωρίς
να υποτιμούμε βέβαια την επικινδυνότητα
των ακροδεξιών εφεδρειών του συστήματος.
Εμείς πιστεύουμε ότι
οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν πάνε δεξιά. Ακόμα
και η απλή αριθμητική των εκλογικών
αποτελεσμάτων αρκεί να το αποδείξει. Η
εργατική τάξη είναι πιο αριστερά απ’
όσο νομίζουμε, απλώς σήμερα στερείται
ηγεσίας. Για να φτιάξουμε μια τέτοια
ηγεσία, πρέπει να μάθουμε να κάνουμε
επαναστατική πολιτική, με το να
εκμεταλλευόμαστε επιδέξια τις αντιθέσεις
στο στρατόπεδο του αντιπάλου και να μην
παρασυρόμαστε από την προπαγάνδα του.
Πάρις Δάγλας
