 |
Η ιδιωτικοποίηση του νερού έχει
ξεκινήσει και στην Ελλάδα, με διάφορους τρόπους,
άμεσους και έμμεσους. Να τη
σταματήσουμε όσο είναι νωρίς!
|
Στις 18-19 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε στον Βόλο η 4η Συνάντηση της Πανελλαδικής Συμμαχίας για το Νερό, με θέμα: «Πώς να
οργανώσουμε το κίνημα αντίστασης στις αυξήσεις και την ιδιωτικοποίηση και οι
κατά τόπους αγώνες υπεράσπισης του νερού». Η πρόσκληση ήταν ανοιχτή όχι μόνο προς όλες τις
συλλογικότητες που συμμετείχαν σε προηγούμενες συναντήσεις αλλά και προς όλους
(συλλογικότητες και άτομα) που θέλουν να συμβάλουν στο κίνημα αντίστασης στην εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση του
νερού. Πολλά είναι τα ανοιχτά ζητήματα που αφορούν στον κύκλο του
νερού, ενώ η επίθεση από την κυβέρνηση και τους ξένους και ελληνικούς
επενδυτικούς κύκλους κλιμακώνεται.
Προ των πυλών όσον αφορά το
δημόσιο νερό βρίσκεται η ιδιωτικοποίηση των ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ, που προχωράει, ενώ το
νερό χρησιμοποιείται ανοικτά πλέον ως φοροεισπρακτικό μέσο, μέσα από την πολιτική της «ανάκτησης του κόστους» (Κοινή Υπουργική Απόφαση
για την κοστολόγηση και τιμολόγηση των υπηρεσιών ύδατος). Η τοπική αυτοδιοίκηση
απλώς παρακολουθεί και τελικά εφαρμόζει χωρίς καμιά αντίδραση τις
αντιλαϊκές-μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης. Σε κάποιες περιπτώσεις,
μάλιστα, προωθεί με δική της πρωτοβουλία το ξεπούλημα του νερού (Βόλος,
Μεσοχώρα, Σκουριές κ.λπ.).
Η έμμεση ιδιωτικοποίηση των αποθεμάτων νερού
ήδη έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, από βιομηχανίες (π.χ. εμφιάλωσης) που
το εκμεταλλεύονται ανεξέλεγκτα. Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν στην
ιδιωτικοποίηση, αλλά περιλαμβάνουν και άλλους τομείς σχετικούς με τον κύκλο του
νερού, όπως χρήση ποταμών για φράγματα, μόλυνση ποταμών από βιομηχανίες,
μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα από άντληση πετρελαίου ή βιομηχανικές χρήσεις
κ.ά.
Μπορεί το νερό να αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα; Στον καπιταλισμό αποτελεί ακόμη έναν τρόπο οικονομικής αφαίμαξης των πολιτών.
Χωρίς νερό δεν υπάρχει ζωή στον πλανήτη.
Όποιος
ελέγχει το νερό, ελέγχει τη ζωή, ελέγχει τα πάντα. Καθώς φαίνεται, σε λίγα
χρόνια σκοπεύουν να ελέγχουν ακόμα και το νερό της βροχής. Ιστορικά, όμως,
από την αρχαιότητα και σε όλους τους πολιτισμούς το νερό ήταν κοινό αγαθό,
προσβάσιμο από όλους και αντιμετωπίζεται ως τέτοιο μέχρι και σήμερα ακόμα σε πολλά μέρη του
πλανήτη. Αυτό, όμως, σήμερα τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα προσπαθούν να το
αλλάξουν.
Οι υπάρχουσες εμπειρίες από όλο τον κόσμο, και από την Ελλάδα, οδηγούν στο συμπέρασμα
ότι η ανάθεση της διαχείρισης του νερού σε
λίγα χέρια, ιδιωτικά, ή ακόμα και κρατικά, καταλήγει τελικά σε ρύπανση,
υποβάθμιση, στέρηση και αυξημένα τιμολόγια νερού. Κάθε είδους αυταπάτη ανάθεσης
έχει πλέον τελειώσει. Αν υπάρχει μια
εγγύηση για να μην παραβιαστεί ο φυσικός νόμος του κύκλου του νερού και να μη γίνει
ποτέ ιδιωτικοποίησή του, αυτή μπορεί να είναι μόνο η συνεργατική διαχείριση του νερού από τους ίδιους τους πολίτες, διότι εκεί
μπορεί να γίνει συνείδηση και πράξη ότι είμαστε μέρος της φύσης και όχι
κατακτητές της. Εκεί μπορεί να αναπτυχθεί μια νέα ηθική που βάζει τον άνθρωπο
πάνω από τα κέρδη, που η συσσώρευση χρήματος δεν είναι ο σκοπός.
Τα ξένα και ελληνικά οικονομικά και πολιτικά
συμφέροντα που στοχεύουν στην εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση του νερού είναι
ένας ισχυρός αντίπαλος για το κίνημα της προστασίας του νερού στην Ελλάδα. Η
ανάγκη για μια καλά οργανωμένη και καθολική αντίσταση είναι αυτονόητη. Αυτή η ανάγκη, άλλωστε, ήταν το κίνητρο για τη δημιουργία μιας
Πανελλαδικής Συμμαχίας ενάντια στο ξεπούλημα του νερού. Τα συνθήματα πρέπει να είναι: Όχι στην εμπορευματοποίηση του νερού – Ανάδειξη
του νερού ως κοινού αγαθού – Ελεύθερη πρόσβαση όλων στο νερό.
Ματίνα Χελιδώνη
