Τον συνάντησα μέσα από το διαδίκτυο, από την ομάδα «Αρχειομαρξιστικές Μνήμες». Ήθελε και αυτός να μάθει κομμάτια μιας ιστορίας που ακόμα μένει σχεδόν άγραφη. Πρόσωπο σοβαρό, χωρίς περιττές φιοριτούρες.
Στην εποχή της πανδημίας κυκλοφόρησε η ποιητική του συλλογή, που ονομάζεται «Ο χορός της επόμενης μέρας 53+1 ποιήματα», από τις εκδόσεις Α/σ (Ασυνέχεια).
Σχεδόν με τρόπο «συνωμοτικό» συναντηθήκαμε για ένα λεπτό, στον σταθμό του τραίνου. Μου έδωσε την ποιητική του συλλογή, του έδωσα το αντίτιμο και χωρίσαμε, αφού ανταλλάξαμε δύο τρεις τυπικές κουβέντες για την περίοδο της καραντίνας. Την επόμενη φορά συναντηθήκαμε σε μια συγκέντρωση.
Το βιβλίο είναι εξαιρετικά εμφανίσιμο, με ένα θαυμάσιο εικαστικό στο εξώφυλλο, έργο της Βασ. Γεωργοπούλου που το δημιούργησε το 2020. Στο οπισθόφυλλο έχει μια σύντομη παρουσίαση από τον Δημήτρη Παπαχρήστο, έναν από τους κύριους εκφωνητές του αγώνα του Πολυτεχνείου του 1973.
Η ποιητική συλλογή «Ο χορός της επόμενης μέρας 53+1 ποιήματα» είναι μια κραυγή αγωνίας του ποιητή για το τέλμα, το κοινωνικό, που βιώνουμε. Όχι μια απελπισία γενική, αλλά μια έκκληση να συνειδητοποιήσουμε τα αδιέξοδα μέσα στα οποία διαβιούμε.
Για να το πούμε πιο απλά, υπάρχει μια έκκληση για αγώνα. Για πάλη πολιτική. Και αφού αυτό στις ημέρες μας είναι δύσκολο να φανεί, ή εκφράζεται σπανιότερα, αποσπασματικότερα, ε τότε ο ποιητής εκφράζει με τον τρόπο του μια υπέρμετρη στεναχώρια. Όχι ακριβώς πεσιμιστικά. Αλλά με έντονο παράπονο, που φτάνει στην οργή:
«Σκοτώστε μέσα σας το εύπιστο ανθρωπάκι, που επιζητά τις εύκολες απαντήσεις.
Σκοτώστε τα λόγια που πριν ανέβουν στο κεφάλι, κατρακυλάνε από τη γλώσσα σας.
Σκοτώστε τα βήματα που καθορίζουν την λάθος πορεία σας....» (σελ. 24)
Πλήθος τα ποιήματα που καλούν την κοινωνία σε αντίσταση, σε πάλη, σε εγρήγορση. Και όσο αυτό δεν γίνεται, τόσο ο ποιητής βρίσκει την ευκαιρία να αναδείξει την κατρακύλα που έχει πάρει η κοινωνία. Και όμως, αντιφατικά, στην προηγούμενη σελίδα, δηλαδή στην 23, στο υπέροχο ποίημα «Οι δρόμοι της φωτιάς» μας μιλά ο ποιητής:
Εκεί στους δρόμους σου λέω
Εκεί που η οργή κτίζει τα κάστρα της
Εκεί που το χθες τσακώνεται με το σήμερα
Εκεί που οι καρδιές παίρνουν φωτιά
Εκεί να συναντηθούμε
Σαν προάναμμα στα μεγάλα αύριο
Σαν προσευχή σε μια ιερή ιδέα
Δεν πρέπει να κάνουμε πίσω
Γιατί η ιστορία θα μας ξεράσει...
Είναι ακριβώς αυτό το τρομερό πολιτικό εκρεμμές... Συμβιβασμός, προσμονή για αγώνες, καταγγελία για τη βαλτώδη κατάσταση και ελπιδοφόρα ενατένιση.
Δεν υπαρχει αμφιβολία, οι αντιφάσεις σε ένα ποιητικό έργο είναι η ζωή της ποίησης. Δεν είναι μια σκέψη επίπεδη, ένα συναίσθημα ευθύγραμμο. Είναι ένα ποιητικό πνεύμα, δηλαδή μια ζωή που βρίσκεται σε έναν βαθύ ποιητικό οίστρο, ιδιαίτερα όταν είναι βαθύτατα πολιτικοποιημένος ο ποιητής. Και ο Κώστας Γκιώνης είναι ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος άνθρωπος. Γράφει στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς».
Η ζωή της ταξικής πάλης, η πολιτική δράση είναι φωτισμένη από πολλές πλευρές. Ένα ποιητικό έργο βαθιά πολιτικό, στις ημέρες μας φαντάζει «ντεμοντέ». Όμως στα χέρια ενός επιδέξιου τεχνίτη, όπως ο Κώστας Γκιώνης, αποδεικνύεται ότι είναι φρεσκότατο. Είναι σημερινό. Έχει λοιπόν αξία να βρει άξιους συνεχιστές η πολιτική ποίηση στις ημέρες μας, γιατί…
Η νέα ζωή
Ξύπνησα κι από την άκρη
Του παραθύρου μου
Είδα τη μέρα να χαμογελά
Μισοκρυμμένη πίσω
Από το κόκκινο μαντήλι της
Να περπατάει και να λάμπει
Παίζοντας κρυφτό στα σοκάκια
Την ακολούθησα και τα βήματά της
Με έσπρωξαν στην πλατεία
Που ήταν γεμάτη από νέους
Που τραγουδούσαν κρατώντας
Σημαίες που έσταζαν αίμα
Αλλά στεκόταν εκεί περήφανα
Απέναντι στη βία των «έννομων»
Κι όσο συνέχιζαν να τραγουδούν
Τόσο τα σκυλιά
Σκύλιαζαν περισσότερο
Αριστείδης Λάμπρου
