 |
| Στιγμιότυπο από την κινητοποίηση της Πρωτοβουλίας Δημόσιο Νερό ενάντια στη συνεχιζόμενη απόπειρα ιδιωτικοποίησης του νερού |
Η διάσπαση της ενιαίας διαχείρισης του κύκλου του νερού που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, όποια μορφή κι αν αυτή παίρνει (άμεση, έμμεση, με συμβάσεις παραχώρησης), δεν γίνεται για τίποτ’ άλλο παρά για να ξεγελάσει τον λαό ότι τάχα το νερό δεν ιδιωτικοποιείται.
Η ιστορία αυτή έχει ουσιαστικά ξεκινήσει, έμμεσα, από τις αρχές του 2000 όταν εισήχθησαν στο χρηματιστήριοοι δύο βασικές εταιρείες ύδρευσης της χώρας, η ΕΥΔΑΠ στην περιοχή της πρωτεύουσας και η ΕΥΑΘ στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια, το 2012, με το δεύτερο Μνημόνιο τέθηκαν ως αυστηρό «προαπαιτούμενο» οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις. Με τη δημιουργία του ΤΑΙΠΕΔ και την εκχώρηση των εταιρειών ύδρευσης Αθήνας και Θεσσαλονίκης σε αυτό, η τότε συγκυβέρνηση, υλοποιώντας το πρόγραμμα «διαρθρωτικής προσαρμογής», επιχείρησε να εκποιήσει το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών της ΕΥΑΘ («σκληρή» ιδιωτικοποίηση). Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των κατοίκων της Θεσσαλονίκης και η προσφυγή στο ΣτΕ ακύρωσαν τη συγκεκριμένη προσπάθεια ξεπουλήματος.
Η τρίτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης ξεκίνησε στις 29 Ιούνη 2021, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη πέρασε με τροπολογία την παράδοση του εξωτερικού υδροδοτικού συστήματος της πρωτεύουσας σε ιδιώτες, με διαγωνισμό από τον οποίο φρόντισαν να αποκλείσουν την ΕΥΔΑΠ. Για τους διαγωνισμούς αυτούς χρησιμοποιούν το τέχνασμα των Συμπράξεων Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) και επιχειρούν να το εμφανίσουν ως «αξιοποίηση» και όχι ξεπούλημα.
Τα αποτελέσματα όμως των ιδιωτικοποιήσεων παγκοσμίως ήταν καταστροφικά, πέραν πάσης αμφιβολίας. Ιδιαίτερα στην περίπτωση του νερού, είναι κάθε φορά τα ίδια: διαφθορά, υπερτιμολόγηση του νερού, υποβάθμιση των δικτύων διανομής, περιβαλλοντική μόλυνση, τεράστια κέρδη για τις πολυεθνικές, καθώς και ο αποκλεισμός των φτωχότερων στρωμάτων από την πρόσβαση στο νερό.
Η ιδιωτικοποίηση έχει ως πρώτη προτεραιότητα το κέρδος των πολυεθνικών και όχι την εξυπηρέτηση και το συμφέρον του λαού, γι’ αυτό είμαστε ενάντια και πρέπει να αγωνιστούμε γι’ αυτό. Γιατί το νερό αποτελεί κοινό αγαθό. Η δημόσια ιδιοκτησία και ο κοινωνικός έλεγχος του κύκλου του νερού συνιστά θεμελιώδες στοιχείο πολιτισμού, δημοκρατίας, ελευθερίας και ευημερίας για τους λαούς.
Ματίνα Χελιδώνη
