Ελληνο-τουρκικά και πόλεμος στην Ουκρανία

 

Ο Ερντογάν αυξάνει την ένταση στο Αιγαίο, παρά
τις διαβεβαιώσεις του Μητσοτάκης ότι
«μας στηρίζουν» ΗΠΑ-Ε.Ε.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον πόλεμο της Ουκρανίας τάχθηκε ανεπιφύλαχτα με το στρατόπεδο ΗΠΑ-Ε.Ε. Κι αυτό παρ’ όλες τις οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία (εισαγωγή φυσικού αερίου) ή την Κίνα (λιμάνι Πειραιά, κινέζικα προϊόντα κ.λπ.). Είναι στάση απόλυτα ταιριαστή με τον θρασύδειλο και τυχοδιωκτικό χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Για να καθυποτάξει τον ελληνικό λαό σε αυτή την πολιτική η κυβέρνηση χρησιμοποίησε το φόβητρο του Ερντογάν και της Τουρκίας, ότι δηλαδή η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία θα ανοίξει την όρεξη στον έτερο, μετά τον Πούτιν, «Βοναπάρτη» της περιοχής για στρατιωτικές περιπέτειες. Οπότε η συστράτευση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό υποτίθεται ότι εξασφαλίζει προστασία απ’ την Τουρκία. Η εξέλιξη των πραγμάτων διέψευσε τελείως αυτά τα επιχειρήματα. 

Ο Ερντογάν έχει κρατήσει «ανεξάρτητη» στάση στον πόλεμο, συναλλασσόμενος και με τις δύο εμπόλεμες πλευρές, και βασικά με τη Ρωσία. Και όχι μόνο δεν αντιμετώπισε την οργή των Αμερικανών, αλλά όλοι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, και οι Ευρωπαίοι, τον αναγνωρίζουν σαν μεσολαβητή μεταξύ των δύο πλευρών. Αυτό τον φέρνει σε πλεονεκτική θέση και στους ανταγωνισμούς σε Αιγαίο, Βαλκάνια και Κύπρο. Τη θέση της ελληνικής αστικής τάξης δεν μπορεί να την ισχυροποιήσει η αξιοποίηση της Αλεξανδρούπολης και άλλων λιμανιών σαν ενεργειακών και στρατιωτικών κόμβων. Τα πλεονεκτήματα της Τουρκίας είναι ότι διαθέτει γερή βιομηχανική βάση, αποφασιστική εξωτερική πολιτική και ισχυρό εφεδρικό στρατό. Στοιχεία που η ελληνική αστική τάξη τα έχει διαλύσει ή υπονομεύσει για να εφαρμόσει την παρασιτική πολιτική της, για να χτυπήσει την εργατική της τάξη και γιατί δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό – αντίθετα τρέφει μίσος και φόβο για αυτόν.

Η πολιτική όμως αυτή της αστικής τάξης εμπεριέχει θανάσιμους κινδύνους για τον ελληνικό –και τον ελληνοκυπριακό– λαό. Ο Ερντογάν είναι ένας Ασιάτης δυνάστης και το αυταρχικό-επεκτατικό του καθεστώς συνιστά απειλή για όλη την περιοχή. 

Η υπεράσπιση των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού λαού περνάει μέσα από την οργανωμένη πάλη ενάντια στη δική του αστική τάξη και την επικίνδυνη πολιτική της, όπως και ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Σε συνδυασμό πάντα με την ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης με τις εργατικές τάξεις και τους λαούς των γειτονικών χωρών.

 

Σ. Κρόκος