Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
Ο θάνατος του Θύμιου
Αδραμυτίδη
Το 1944 ήταν το αποκορύφωμα των δολοφονιών των Κομμουνιστών Τροτσκιστών
από την σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ.
Οι σύντροφοί μας όπως και ο
Αδραμυτίδης -που ιστορικά επαληθεύτηκαν πλήρως- τότε υποστήριζαν: «Ότι ο Αγγλικός στρατός και η αστική
κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που έφερνε από την Αίγυπτο, ερχόντουσαν για να
σταθεροποιήσουν τον ετοιμόρροπο καπιταλισμό, και αυτό μπορούσαν να το
κατορθώσουν μόνο με τη βία και την αιματηρή καθυπόταξη του ελληνικού λαού».
Αυτή η πολιτική θέση τους όμως δεν
ήταν καθόλου ευθύγραμμη με τις διακηρύξεις της Σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, που
υποστήριζε: «Ότι οι εγγυητές της ομαλής
δημοκρατικής εξέλιξης στην Ελλάδα, ήταν ο Συμμαχικός “απελευθερωτικός” Αγγλικός
στρατός και η κυβέρνηση της “εθνικής ενότητας” του Γ. Παπανδρέου».
Και αυτή η ηγεσία του ΚΚΕ -κατά τις
σταλινικές συνήθειες της- για να σβήσει τη φωνή των συντρόφων μας επειδή αυτή
ήταν αντίθετη με τη δική της, τους εξόντωνε βιολογικά, τους δολοφονούσε, και
συνήθως εξαφάνιζε τα πτώματά τους.
Γι’ αυτό το λόγο οι γραμμές των συντρόφων μας συνεχώς αραίωναν, αλλά
αυτοί ούτε υπέκυψαν ούτε εσιώπησαν αλλά συνέχιζαν σταθεροί και ακλόνητοι την
πολιτική πάλη τους, με πλήρη γνώση ότι βάδιζαν προς τον θάνατο… και πολλοί
εβάδισαν…
Ο Θύμιος Αδραμυτίδης, ο
εργαζόμενος του νοσοκομείου του “Ευαγγελισμού”, -που ήταν στην ηγεσία του
εργατικού του σωματείου, εξόριστος όλη την δικτατορία του Μεταξά στον Άη Στράτη
και από τους άξιους αγωνιστές συντρόφους μας- είχε αντιληφθεί το θάνατο που
ζύγωνε και είχε ειδοποιήσει την οργάνωσή του. Και πράγματι τον εκτέλεσαν οι σταλινικοί
μέσα στον “Ευαγγελισμό”. Αλλά ήταν όμως τέτοια η αγωνιστική ακτινοβολία του και
οι συμπάθειες των εργαζομένων του νοσοκομείου προς αυτόν : Που η τοπική
σταλινική κομματική οργάνωση, για να απομακρύνει από τον εαυτό της κάθε υποψία,…
αναγκάστηκε να του οργανώσει δημόσια κηδεία…
Τότε μια συντρόφισσα από την
Καισαριανή μάνα τριών μικρών παιδιών, η Μαρίκα Δεπαπή, δεν άντεξε και
διακινδύνευσε κάνοντας αυτό που θεώρησε καθήκον της.
Πήρε ένα στεφάνι, έγραψε πάνω σε
μια λουρίδα πανί 4η ΔΙΕΘΝΗΣ, πήγε στην κηδεία και το κατέθεσε…
Η προφορική διήγηση είναι της κόρης
της Άννας.
Ο Αντεπαναστατικός σταλινισμός σκότωσε τότε -συν και η αντίδραση- την
μεγάλη πλειοψηφία του αθέρα, των πιο αγωνιστικών και τολμηρών στελεχών μας.
Αλλά ο σταλινισμός όμως όπως και η αντίδραση δεν μπόρεσε να σκοτώσει τις
επαναστατικές ιδέες μας, τις ιδέες του Μαρξισμού.
Γι’ αυτό αργά ή γρήγορα θα έρθει
οπωσδήποτε η ημέρα που η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, θα στήσει
και για τον μάρτυρά της Κομμουνιστή Τροτσκιστή Θύμιο Αδραμυτίδη, το μνημείο που
του αξίζει μπροστά στο νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”.
Η χρονική καθυστέρηση δεν είναι
το πιο σημαντικό. Άλλωστε η Ιστορία έχει τα δικά της χρονικά μέτρα…
Η παγκοσμιοποίηση της
οικονομίας
Ο καπιταλισμός γενικά, “παγκοσμιοποίηση
της οικονομίας” ονομάζει: Το φόρτωμα πάνω στην εργατική τάξη, των συνεπειών των
παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Όσο για την παγκοσμιοποίηση, που είναι
η παγκοσμιοποίηση του ιμπεριαλισμού, αυτή υπάρχει από την εποχή του Μαρξ και
του Ένγκελς.
Η φράση “παγκοσμιοποίηση της οικονομίας”
έγινε το σύμβολο όλων των κερδοσκοπικών καπιταλιστικών σχεδίων. Ακόμα και το
κάθε μικροαστικό ζώον (εργοδοτάκος), που θέλει να μειώσει τις απολαβές των
εργαζομένων του, παίρνει ύφος οικονομολόγου και παπαγαλίζει κι αυτός για την
παγκοσμιοποίηση…
Γενικά οι εργοδότες μας λένε:
Αυτό το πράγμα στην Ασία στοιχίζει πολύ λιγότερο, γιατί εκεί το εργατικό κόστος
είναι πολύ μικρότερο. Γι’ αυτό το λόγο η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας μας οδηγεί
στην παγκόσμια ευθυγράμμιση του εργατικού κόστους.
Και εμείς οι εργάτες οφείλουμε να
απαντάμε: Στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης,
οι εργάτες που παράγουν αυτό το
πράγμα, πληρώνονται πολύ καλύτερα από εμάς. Γι’ αυτό και διεκδικούμε την ευθυγράμμιση
των ημερομισθίων μας με αυτούς.
Και επίσης δεν δεχόμαστε να μας λέτε
η κυβέρνηση και εσείς ότι η ελληνική οικονομία ενσωματώνεται στον πλούτο της Ευρώπης,
και να ζητάτε από μας να ενσωματωθούν τα μεροκάματα και τα δικαιώματά μας στην
φτώχεια και στην αθλιότητα της Ασίας.
Και εκεί βρίσκεται το ζήτημα. Γιατί για τον ελληνικό καπιταλισμό η “Παγκοσμιοποίηση
της οικονομίας” σημαίνει: Τα ελληνικά καπιταλιστικά συμφέροντα να
ευθυγραμμιστούν με τον πλούτο της Ευρώπης, και τα ελληνικά εργατικά ημερομίσθια
και εργατικά δικαιώματα να ευθυγραμμιστούν με την αθλιότητα της Ασίας.
Δηλαδή αυτοί να θησαυρίσουνε και
εμείς να εξαθλιωθούμε.
Αυτό δεν πρέπει να το δεχθούμε:
Και δεν θα το δεχθούμε.
Για τον πόλεμο και
την ειρήνη
Κατά την ηθικολογία και την
υποκρισία της αστικής κοινωνίας, κάθε πόλεμος είναι κακός και κάθε ειρήνη είναι
καλή. Κατά την επαναστατική όμως ιδεολογία μας: Στον πόλεμο και την ειρήνη, αυτό που καθορίζει τι είναι καλό και τι
είναι κακό, είναι ο σκοπός του κάθε συγκεκριμένου πολέμου και της κάθε
συγκεκριμένης ειρήνης.
Αρχίζουμε από την ειρήνη: Η ειρήνη που κατοχυρώνει τις κατακτήσεις
ενός απελευθερωμένου λαού ή τις κατακτήσεις μιας καταπιεζόμενης κοινωνικής τάξης είναι μια καλή ειρήνη.
Η ειρήνη όμως που κατοχυρώνει την
ακόμα μεγαλύτερη υποδούλωση ενός λαού και την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση
μιας καταπιεζόμενης κοινωνικής τάξης είναι μια κακή ειρήνη.
Και συνεχίζουμε για τον πόλεμο: Ο πόλεμος είναι η ακραία έκφραση
της βίας, και πόλεμοι υπάρχουν πολλών ειδών. Είναι οι απελευθερωτικοί πόλεμοι,
οι κοινωνικοί πόλεμοι που ονομάζονται και επαναστάσεις, και οι ιμπεριαλιστικοί
πόλεμοι.
Οι απελευθερωτικοί πόλεμοι είναι
καλοί πόλεμοι.
Όταν ο ελληνικός λαός το 1821
εκήρυξε τον πόλεμο κατά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αυτός ο πόλεμος λόγω των
σκοπών του ήταν ένας καλός πόλεμος.
Στη Γαλλία του 1789, όταν οι
αστοί των πόλεων κήρυξαν τον κοινωνικό πόλεμο (τη Γαλλική Επανάσταση) κατά των
φεουδαρχών, αυτός ήταν ένας καλός πόλεμος. Διότι με τη βία αυτού του πολέμου
γκρέμισαν το φεουδαρχικό σύστημα που ήταν ένα αντιδραστικό κοινωνικό σύστημα.
Όλοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι
είναι κακοί πόλεμοι, διότι γίνονται για την διανομή της λείας από την καταλήστευση
των πόρων των άλλων χώρων.
Αντίθετα οι κοινωνικοί πόλεμοι της
εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού εναντίον των καπιταλιστών
εκμεταλλευτών, για το γκρέμισμα του αστικού κοινωνικού συστήματος και την εγκαθίδρυση
του κοινωνικού συστήματος της σοσιαλιστικής ισότητας: δηλαδή οι σοσιαλιστικές
επαναστάσεις, είναι καλοί πόλεμοι. Γιατί το αστικό σύστημα που θέλουν να
γκρεμίσουν, είναι ένα αντιδραστικό κοινωνικό σύστημα.
Ο πιο καλός όμως, ο πιο δίκαιος και ο πιο ηθικός πόλεμος της ιστορίας της
ανθρωπότητας, θα είναι ο παγκόσμιος κοινωνικός πόλεμος, δηλαδή η παγκόσμια
σοσιαλιστική επανάσταση για την επικράτηση του Σοσιαλισμού πάνω στη γη.
Αυτός ο πόλεμος θα είναι και ο τελευταίος πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Διότι θα καταργήσει τις αιτίες όλων των πολέμων. Θα καταργήσει τη διαίρεση της κοινωνίας
σε εκμεταλλεύτριες και εκμεταλλευόμενες κοινωνικές τάξεις και θα επιβάλει την
παγκόσμια αταξική κοινωνία. Θα καταργήσει τους καταπιεστικούς μηχανισμούς των
κρατών, δηλαδή τα ίδια τα κράτη, και θα εγκαθιδρύσει την παγκόσμια σοσιαλιστική
ομοσπονδία της γης.
Τότε όλα τα όπλα, οι στρατοί και οι πόλεμοι, θα μείνουν σαν μια
τρομακτική και φρικιαστική ανάμνηση, της τραγικής προϊστορίας της ανθρωπότητας.
Η ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την
επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο
αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης. Τα άρθρα που
δημοσιεύουμε σε αυτό το φύλλο μας έχουν γραφτεί τον Μάιο του 2006 το πρώτο, τον
Φεβρουάριο του 2000 το δεύτερο και τον Απρίλιο του 2003 το τρίτο.
