 |
| Η διάθεση και η ικανότητα της εργατικής τάξης να
αντισταθεί ενισχύεται την τελευταία περίοδο σε μια σειρά χώρες |
Η
βαθιά παρακμή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού
ιστορική ευκαιρία για την ανασυγκρότηση
του εργατικού κινήματος
Η
οικονομική κρίση του 2008 ήταν το προοίμιο
μιας ακόμη μεγαλύτερης παγκόσμιας
οικονομικής κρίσης, που ήδη ξεκίνησε,
αναδεικνύοντας την τεράστια παρακμή
του καπιταλισμού και την άμεση αναγκαιότητα
αλλαγής αυτού του κοινωνικού συστήματος.
Η
Deutsche
Bank,
ο τραπεζικός κολοσσός της Ευρώπης,
παρουσιάζει ζημίες αντί για
κέρδη.
Μια σοβαρότατη εξέλιξη, αφού καταρρέοντας
οι μετοχές της, συμπαρασύρουν όλο τον
τραπεζικό ευρωπαϊκό κλάδο και τα
χρηματιστήρια, σε πρωτοφανή χαμηλά
επίπεδα. Η «κραταιά» Γερμανία,
με ένα χρέος που ξεπερνά το 150% του ΑΕΠ
της, στις δύο τελευταίες «εξόδους» της
στις αγορές δεν κατάφερε να προσελκύσει
επενδυτές για τα ομόλογά της και να
πετύχει τους στόχους της. Πρόκειται
για μια οικονομία που κάτω από την ισχύ
της κρύβει μεγάλα προβλήματα. Εάν
σκάσει αυτή η φούσκα, μόνο τα παράγωγα
της Deutsche
Bank
ανέρχονται σε 54 τρις ευρώ, σχεδόν όσο
το παγκόσμιο ΑΕΠ (70 τρις). Οι προσπάθειες
της Γερμανίας να σωθεί ενισχύοντας
εμπόλεμες καταστάσεις στη Μέση Ανατολή
για να έχει πρόσβαση σε ενέργεια και
πρώτες ύλες, εγκυμονούν την απειλή ακόμα
και για έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Στην
Πορτογαλία,
τη χώρα που η λιτότητα «πέτυχε», οι
θεσμοί απέρριψαν τον προϋπολογισμό
«ενάντια στην λιτότητα» της νέας
κυβέρνησης, επιβάλλοντας συνέχιση των
μέτρων. Σε αυτή τη φάση, ο καπιταλισμός
δεν μπορεί να είναι ούτε τυπικά
δημοκρατικός.
Η
Φινλανδία,
«υπόδειγμα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με
πιστοληπτική ικανότητα ΑΑΑ, που έχει
μάθει να κουνάει το δάχτυλο στις χώρες
του Νότου, εμφανίζεται σαν τον «νέο
μεγάλο ασθενή της Ευρώπης». Μια οικονομία
με χρόνια υφεσιακά προβλήματα, μεγάλη
ανεργία, που παρά τους τεράστιους φόρους
που επιβάλλει στις πολίτες όχι μόνο δεν
ανακάμπτει αλλά αντίθετα βυθίζεται
ολοένα και περισσότερο. Ο υπουργός
Οικονομικών της χώρας, ο γνωστός μας
Όλι Ρεν, αφού «έσωσε» τη Νότια Ευρώπη,
προτείνει την ίδια συνταγή και για τους
συμπατριώτες του: εισαγωγή
μεταναστών για φτηνά μεροκάματα,
κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων,
μείωση των κοινωνικών δαπανών, αργιών
και αναρρωτικών αδειών.
Είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσουν και
χειρότερα.
Βέβαια,
η πτώση στα δυτικά χρηματιστήρια και η
ραγδαία επιδείνωση της παγκόσμιας
οικονομίας συνδέονται
άμεσα με την υποχώρηση της παραγωγής
της Κίνας, καθώς και των εισαγωγών της
από τη Δύση. Η
Κίνα έχει απολέσει 3,5 τρις δολάρια μετά
την πτώση του χρηματιστηρίου της.
Στον
αντίποδα αυτών των γεγονότων και ως
απόρροια αυτών, η
παγκόσμια εργατική τάξη δείχνει να
ξυπνάει μετά από μακροχρόνιο λήθαργο.
Εκτός από την Ισπανία,
που τα δύο τελευταία χρόνια η εργατική
τάξη αγωνίζεται, με νικηφόρες απεργιακές
κινητοποιήσεις, η Γαλλία
συνταράσσεται από μεγάλες απεργίες,
των οδηγών ταξί, ελεγκτών εναέριας
κυκλοφορίας, αγροτών (ίδια αιτήματα με
τους Έλληνες αγρότες), εκπαιδευτικών,
δημοσίων υπαλλήλων, λιμενεργατών και
ναυτεργατών. Είναι πολύ σημαντικό να
σημειώσουμε ότι οι παραπάνω κλάδοι
κατεβαίνουν ενωμένοι και συντονίζουν
τις κινητοποιήσεις τους με αδελφούς
κλάδους γειτονικών κρατών (Βέλγιο,
Ισπανία).
Μεγάλες
κινητοποιήσεις έχουμε επίσης σε Αγγλία,
ΗΠΑ, Πορτογαλία, Φινλανδία, Τυνησία,
αλλά και χώρες της Ασίας, όπως Καμπότζη,
Πακιστάν, Ινδία, που το πιο εκμεταλλευόμενο
κομμάτι της εργατικής τάξης, αυτό που
αμείβεται με ένα δολάριο την ημέρα,
αγωνίζεται για ανθρώπινη διαβίωση. Σε
όλο τον κόσμο η εργατική τάξη έχει
αρχίσει πλέον να απαιτεί τα δικαιώματα
που της αφαίρεσαν στη διάρκεια των
τελευταίων χρόνων.
Παρουσιάζεται
σήμερα μια πραγματικά ιστορική ευκαιρία
για την εργατική τάξη να ανασυγκροτηθεί,
να σταθεί όρθια στα πόδια της και να
διεκδικήσει αυτά που της ανήκουν, τον
πλούτο που η ίδια παράγει. Η εργατική
τάξη με μια ηγεσία αντάξια των ιστορικών
της συμφερόντων, δηλαδή με μια ηγεσία
επαναστατική, είναι η μόνη που μπορεί
να σταματήσει την πείνα, τη δυστυχία
και τους πολέμους. Και θα το πράξει.
Χρήστος
Χατζής
