 |
| Με την
πολιτική του ο Ερντογάν έχει προκαλέσει έναν πόλεμο μέσα στην ίδια του τη χώρα, από τον οποίο δεν θα καθαρίσει εύκολα |
Η καρατόμηση του πρωθυπουργού της
Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, από τον Ερντογάν αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο στη
μεταμόρφωση της γείτονος χώρας σε μια ισλαμική δικτατορία.
Ο Νταβούτογλου, ένας ισχυρός
πολιτικός άνδρας, συνδεδεμένος με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, εξελίχθηκε σε
πολιτικό ανταγωνιστή του Ερντογάν και έφτασε στο σημείο να διαφωνεί δημοσίως μαζί
του (π.χ. δίκη δημοσιογράφων) και ιδιαίτερα για τις υπερεξουσίες που θέλει να
δώσει ο Ερντογάν, ως πρόεδρος, στον εαυτό του! Ήταν βασικός εκφραστής της νεοθωμανικής στροφής του τουρκικού καπιταλισμού,
μιας πολιτικής που ήθελε να εφαρμόσει σταδιακά, χωρίς να ρισκάρει άμεσα τις
σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Από την άλλη, ο Ερντογάν έχει στενούς δεσμούς με τον φανατικό
ισλαμισμό, αποτελεί ουσιαστικά τον καθοδηγητή των τζιχαντιστών και έχει άμεσες
σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία, από την οποία χρηματοδοτείται. Επιδιώκει να επιβάλλει στην Τουρκία ένα
καθεστώς ακραίου ισλαμισμού και μιας προσωπικής δικτατορίας. Σ’ αυτή του
την προσπάθεια ό,τι του στέκεται εμπόδιο «εκκαθαρίζεται», όπως τώρα ο μέχρι
πρότινος στενός του συνεργάτης, Νταβούτογλου. Πρόσφατα, μάλιστα, έχει κλείσει τέσσερις αντιπολιτευτικές
εφημερίδες, ένα πρακτορείο ειδήσεων, δεκάδες κουρδικές ιστοσελίδες, είκοσι
τηλεοπτικούς σταθμούς, ενώ τουλάχιστον 1.850 άνθρωποι που έχουν ασκήσει κριτική
στο πρόσωπό του –και δημοσιογράφοι–, έχουν φυλακιστεί.
Η πολιτική αυτή του Ερντογάν
οδηγεί και σε κλιμάκωση του πολέμου που διεξάγει μέσα στην Τουρκία ενάντια
στους Κούρδους. Ο τουρκικός στρατός χρησιμοποιεί
βόμβες φωσφόρου και πυροβολικό μέσα στις κουρδικές πόλεις της νοτιοανατολικής
Τουρκίας, με εκατοντάδες θύματα, ακόμα και μικρά παιδιά, ενώ 355.000
άνθρωποι κουρδικής καταγωγής έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους. Παράλληλα, το
κουρδικό κόμμα οδεύει προς απαγόρευση.
Το ξήλωμα όμως του Νταβούτογλου θα
δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα ρήγματα
μέσα στην τουρκική κοινωνία. Ο Ερντογάν αποδεικνύεται –μέχρι στιγμής– ο πιο
ισχυρός «παίχτης», που έχει το πάνω χέρι και επιβάλλει την αντιδραστική του
πολιτική, αλλά ωστόσο παίζει με τη φωτιά. Η
πολιτική του ήδη δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Τουρκίας με τις γειτονικές
της χώρες (π.χ. Ελλάδα) και με ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ρωσία, ενώ θα οξύνει τις ταξικές
συγκρούσεις, θα ξεσηκώσει το δημοκρατικό κομμάτι της τουρκικής κοινωνίας και θα
φουντώσει την αντίσταση των Κούρδων.
Μ. Σάκος
