Το
χρεοκοπημένο ιστορικά καπιταλιστικό σύστημα δεν θέλει και δεν μπορεί να
καταπολεμήσει το φανατικό Ισλάμ
 |
Η ισλαμική τρομοκρατία δεν είναι κεραυνός
εν αιθρία. Εδώ και χρόνια υπάρχει
μια μεγάλη κοινωνική βάση υποστήριξής της, σε
πολλές μεγαλουπόλεις της
Ευρώπης. Και το σύστημα που καταστέλλει με αγριότητα
κάθε μαχητική
απεργία, τον τζιχαντισμό τον ανέχεται… και έμμεσα τον αβαντάρει.
|
Οι πρόσφατες τρομοκρατικές
επιθέσεις στο Μάντσεστερ και το Λονδίνο της Βρετανίας, με δεκάδες νεκρούς και
τραυματίες, αλλά και το είδος των επιθέσεων αυτών (επιθέσεις με μαχαίρια, βόμβα
σε συναυλία με θύματα κυρίως παιδιά κ.λπ.), δείχνουν το μέγεθος της φρίκης της
ισλαμικής τρομοκρατίας. Μιας τρομοκρατίας που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στην
Ευρώπη, βάζοντας στο στόχαστρο όχι μόνο γενικά τα ευρωπαϊκά κράτη, αλλά και
τους λαούς τους, τον πολιτισμό και τις ιστορικές κατακτήσεις της Ευρώπης. Οι
αποτρόπαιες αυτές εγκληματικές ενέργειες, και μάλιστα στη χώρα-πρότυπο του «πολυ-πολιτισμικού»
μοντέλου, είναι σύμφυτες με τα αδιέξοδα
που έχει δημιουργήσει ο παρηκμασμένος καπιταλισμός στις μουσουλμανικές χώρες,
αλλά και στις ευρωπαϊκές, όπου κατοικούν πλέον εκατομμύρια μουσουλμάνοι
μετανάστες. Γι’ αυτό η «φιλελεύθερη»
καπιταλιστική Ευρώπη ούτε μπορεί ούτε θέλει να καταπολεμήσει τον ισλαμικό
φανατισμό.
Η ισλαμική τρομοκρατία είναι
γέννημα ενός συστήματος βαθιά γερασμένου, που το μόνο που μπορεί να προσφέρει πλέον
είναι κρίσεις, πολέμους, φτώχεια. Ο καπιταλισμός απέτυχε να δώσει λύσεις στα χρόνια
προβλήματα των λαών της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, και με την αθρόα
μετανάστευση από αυτές τις χώρες μετέφερε τα προβλήματα των κοινωνιών αυτών
μέσα στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα η νεολαία τους
βρίσκεται σε τέτοιο αδιέξοδο, κυρίως πολιτικό, ηθικό και κοινωνικό, που ένα
μέρος της βρίσκει τη «σωτηρία» στη θρησκευτική μισαλλοδοξία και βία.
Για να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό
φανατισμό, ο καπιταλισμός θα πρέπει είτε να προχωρήσει σε ένα γενικευμένο
πόλεμο εναντίον του Ισλάμ εντός και εκτός Ευρώπης είτε να πάρει ριζικά μέτρα
βελτίωσης των συνθηκών ζωής των λαών αυτών στη Μέση Ανατολή, αλλά και μέσα στη
γηραιά ήπειρο. Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, οι στρατιωτικές επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού όχι μόνο δεν έβαλαν φρένο στο
φανατικό Ισλάμ, αλλά ίσα ίσα το γιγάντωσαν, ενώ αποδείχτηκε στην πράξη ότι
πουθενά όπου επενέβη δεν έδωσε διάδοχη λύση, με αποτέλεσμα ολόκληρα κράτη να
βαλτώσουν σε μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση (Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ κ.λπ.). Όσον
αφορά τη δεύτερη περίπτωση, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, με τη νεοφιλελεύθερη
πολιτική του, εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζόμενων λαών γενικά,
τσακίζοντας εισοδήματα και κατακτήσεις. Οπότε
όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένος για κοινωνικές παραχωρήσεις, αλλά παίρνει πίσω
και αυτές που έκανε σε άλλες εποχές. Και αυτό έχει την επίπτωσή του και στην
κατάσταση των μουσουλμανικών κοινωνιών και στα γκέτο των μεγαλουπόλεων της
Ευρώπης.
Η ιστορική χρεοκοπία του
καπιταλισμού τον γυρίζει πίσω στον Μεσαίωνα, οπότε εκούσια ή ακούσια ενισχύει κάθε σκοταδιστικό ρεύμα. Σε
τελευταία ανάλυση, προτιμά χίλιες φορές οι
λαοί αυτοί και η μουσουλμανική νεολαία στην Ευρώπη να στρέφονται σε μεσαιωνικές
αντιδραστικές ιδεολογίες παρά στο εργατικό κίνημα, στις κοινωνικές διεκδικήσεις,
στην ιδεολογία του σοσιαλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο δολοφόνος του
Μάντσεστερ ήταν γνωστός στις βρετανικές αρχές, είχε σχέσεις με τζιχαντιστικές
ομάδες, κι όμως κυκλοφορούσε ανενόχλητος! Οπότε λοιπόν η έκφραση συμπάθειας της
«φιλελεύθερης» καπιταλιστικής Ευρώπης προς τα αθώα θύματα της τρομοκρατίας δεν
είναι τίποτε περισσότερο παρά απύθμενη υποκρισία.
Η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει
μέσα από την άνοδο του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος και την πάλη του για την
ασφάλεια, ευημερία και καλυτέρευση γενικά της ζωής όλων των εργαζομένων. Γι’
αυτό και οι μόνοι υπερασπιστές των θυμάτων της ισλαμικής τρομοκρατίας, αλλά και
των λαών που είναι θύματα των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, είμαστε εμείς, οι
επαναστάτες μαρξιστές, αλλά και κάθε πρωτοπόρος και συνειδητός εργάτης και
αγωνιστής, που παλεύει για την αδελφοσύνη των λαών και για ένα καλύτερο μέλλον
της ανθρωπότητας, χωρίς βία, πολέμους, εκμετάλλευση. Δηλαδή που παλεύει για ένα
μέλλον σοσιαλιστικό.
Μ. Σάκος
