 |
|
Το
πώς λειτουργούν και πώς αποφασίζουν
τα
σωματεία μας αφορά αποκλειστικά εμάς
τους εργαζόμενους. Το κράτος δεν έχει
καμιά δουλειά!
|
Με
τον «συνδικαλιστικό νόμο» που ετοιμάζει
η κυβέρνηση υποθηκεύεται σε μεγάλο
βαθμό το δικαίωμα της απεργίας, το
δικαίωμα δηλαδή της εργατικής τάξης να
αντιστέκεται οργανωμένα στην καπιταλιστική
πολιτική που την εξοντώνει.
Ο
νόμος, κατά πάσα πιθανότητα, θα
προβλέπει τη δυνατότητα κήρυξης
απεργιακών κινητοποιήσεων μόνο αν
παρθεί τέτοια απόφαση από το 50% συν ένα
των εγγεγραμμένων μελών ενός σωματείου.
Για
όσους ξέρουν από οργανωμένο εργατικό
κίνημα, κάτι τέτοιο
μπορεί να είναι
ακόμα και τεχνικά αδύνατο.
Π.χ. για σωματεία που έχουν πανελλαδική
εμβέλεια. Πότε και πώς θα συγκεντρώσουν
τα μέλη τους για να πάρουν μια τέτοια
απόφαση; Και τι γίνεται όταν χρειάζεται
η εσπευσμένη κήρυξη μιας απεργίας ή η
κήρυξη μιας απεργίας συμπαράστασης; Τα
καταστατικά των σωματείων προβλέπουν
απαρτία στις γενικές συνελεύσεις όταν
παρευρίσκεται το 1/3 των μελών. Ο
νόμος αυτός δηλαδή είναι απ’ ευθείας
επέμβαση του αστικού κράτους στην
εσωτερική λειτουργία των σωματείων.
Η
αστική τάξη με αυτό το μέτρο δεν
ενδιαφέρεται βέβαια για τη «δημοκρατία»
στον συνδικαλισμό. Απλώς ξέρουν τις
συνέπειες των μέτρων τους και της
γενικότερης πολιτικής τους και φοβούνται
την οργανωμένη εργατική αντίδραση. Γι’
αυτό η κυβέρνηση προωθεί γενικότερο
φακέλωμα των σωματείων, με «μητρώο»
κ.λπ., ενώ δεν βγάζει πλέον τσιμουδιά
για τις συλλογικές συμβάσεις που
υποτίθεται ότι θα επανέφερε.
Η
κυβέρνηση και σ’ αυτό το ζήτημα κάνει
τις γνωστές της παλινωδίες. Τον Σεπτέμβριο
ανέστειλε την ψήφιση κάποιων φιλεργατικών
μέτρων με τη δικαιολογία να έχει περιθώρια
«αντίστασης» στον συνδικαλιστικό νόμο
που ζητούσε η τρόικα. Αυτά είναι αστείες
υπεκφυγές. Είναι σίγουρο ότι τελικά θα
ευθυγραμμιστεί με τις θελήσεις των
καπιταλιστών.
Παρά
την άσχημη κατάσταση του εργατικού
κινήματος, το οργανωμένο τμήμα της τάξης
μας έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει
στην επιχείρηση της αλυσόδεσής του. Με
συμμετοχή στις μαζικές διαδικασίες των
σωματείων να αποφασίσουμε τις πρώτες
πρακτικές αντιδράσεις στον νέο νόμο.
Με αιχμή τα πλέον συνειδητά τμήματα της
εργατικής τάξης, μπορούν να συσπειρωθούν
και τα υπόλοιπα κομμάτια των
εκμεταλλευομένων. Το φίμωμα που προωθούν
θέλει να βάλει «σιωπητήριο» στο εργατικό
κίνημα για πολλά χρόνια. Δεν θα το
καταφέρουν. Η ελληνική εργατική τάξη
παραμένει ζωντανή και θα το αποδείξει
στην πράξη.
Σ.
Κρόκος
