Μόνο έτσι θα σπάσει ο φαύλος κύκλος
υπερχρέωσης-λιτότητας
 |
Μια σύγχρονη, ισχυρή βιομηχανία είναι
απαραίτητη για την επιβίωση
της χώρας μας με ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο,
αλλά και για να
συνεχίσει να υπάρχει η εργατική μας τάξη, που είναι ο φορέας
κάθε προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής
|
Τις τελευταίες δεκαετίες η κυρίαρχη πολιτική των
μεγαλοαστικών συμμοριών που λυμαίνονται τη χώρα μας έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε ένα εντελώς παρασιτικό μοντέλο,
με τον τομέα των υπηρεσιών να αντιστοιχεί πλέον στο 85% του ΑΕΠ. Για να
επιβάλουν αυτή την πολιτική, οι συμμορίες αυτές, με τη συνδρομή των υπηρετικών
τους κυβερνήσεων, αλλά και των διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών (πχ. Ε.Ε.), σαμπόταραν
και σαμποτάρουν κάθε είδους παραγωγική δραστηριότητα, και κυρίως τη βιομηχανία.
Τα κίνητρά τους είναι το εύκολο και
γρήγορο κέρδος και η διάλυση της ελληνικής εργατικής τάξης. Έτσι, οι
πολιτικές αποβιομηχάνισης, που είχαν ξεκινήσει τη δεκαετία του ’80, κορυφώθηκαν
τις δεκαετίες του ’90 και του ’00, όταν μια σειρά εργοστάσια είτε έβαλαν
λουκέτο είτε έφυγαν μαζικά –και μάλιστα με κρατική επιδότηση– για τα Βαλκάνια.
Αποτέλεσμα αυτής της τυχοδιωκτικής οικονομικής
πολιτικής ήταν τελικά ο ίδιος ο ελληνικός καπιταλισμός στο σύνολό του, με το που
ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, να μπει σε μια από τις χειρότερες,
δομικές κρίσεις της ιστορίας του. Τα βάρη της κρίσης τα έριξαν στις πλάτες του
ελληνικού λαού, επιβάλλοντας βάρβαρα αντεργατικά μέτρα και υποθηκεύοντας το
μέλλον του στους κάθε είδους τοκογλύφους «δανειστές». Την ίδια στιγμή, με τη
βιομηχανία να έχει πληγεί βαριά, οι μεγαλοαστικές συμμορίες βρήκαν μια χρυσή ευκαιρία να ενισχύσουν ακόμα
περισσότερο το παρασιτικό μοντέλο τους. Έτσι, μέσα στα χρόνια των μνημονίων,
ο τομέας των υπηρεσιών έφτασε να αντιστοιχεί στο 85% του ΑΕΠ, όταν το 2010
βρισκόταν στο 81,5%, ενώ αντιθέτως οι ήδη μειωμένες βιομηχανικές δραστηριότητες
έπεσαν στο 12% του ΑΕΠ, από 15,2% το 2010.
Παρόλα αυτά, ακόμα
και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η κύρια ελπίδα ανάκαμψης της ελληνικής
καπιταλιστικής οικονομίας παραμένει η βιομηχανία. Διότι αποτελεί τον τομέα
εκείνο που δημιουργεί έναν τεράστιο
κύκλο εργασιών γύρω του (πρώτες ύλες, αγροτική παραγωγή, έρευνα και τεχνολογία,
μεταφορές κ.λπ.), μπορεί να οδηγήσει σε
ποιοτικές θέσεις εργασίας, ενισχύει τις εξαγωγές κ.ά. Ακόμα και σήμερα, λοιπόν,
οι κυριότερες εξαγωγές της Ελλάδας αφορούν
βιομηχανικά προϊόντα, που αντιστοιχούν στο 82% των συνολικών εξαγωγών! Μεταξύ
άλλων, πετρελαιοειδή, φάρμακα, ηλεκτρονικά, αλουμίνιο, δομικά υλικά κ.λπ.
Βασικό εμπόδιο
για την ολόπλευρη και μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της βιομηχανίας είναι οι ίδιοι… οι
βιομήχανοι.
Οι οποίοι ανέκαθεν κοίταζαν πώς θα βγάλουν γρήγορο κέρδος, πώς θα αρπάξουν
κρατικές επιδοτήσεις και δάνεια («θαλασσοδάνεια») και πώς θα καταστήσουν
«προβληματικές» τις επιχειρήσεις τους για να τις παρατήσουν στο κράτος με
παχυλή αποζημίωση όταν δεν τους συνέφερε πια. Την
ίδια στιγμή, ενώ είναι γνωστό ότι μια βιομηχανία για να μπορέσει να
λειτουργήσει ποιοτικά χρειάζεται σταθερές εργασιακές σχέσεις και ειδικευμένο εργατικό
δυναμικό, ο ίδιος ο ΣΕΒ απαιτεί τα πιο
σκληρά μέτρα εναντίον των εργαζομένων, προωθεί τη φθηνή, χωρίς δικαιώματα
εργασία και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι
πρόσφατα ο ΣΕΒ δήλωσε ότι η επιστροφή στο παλιό καθεστώς (των συλλογικών
συμβάσεων και της εργασίας με δικαιώματα) αποτελεί «ανιστόρητη ουτοπία»!
Πεμπτουσία
κάθε ανεπτυγμένης οικονομίας αποτελεί η ανάπτυξη μιας σύγχρονης βιομηχανίας. Για να μπορέσει λοιπόν ο ελληνικός λαός να
βρει διέξοδο από τον φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης και της λιτότητας που η ελληνική
αστική τάξη τον έχει καταδικάσει, πρέπει να βάλει ένα τέλος σ’ αυτές τις
πολιτικές και να παλέψει για: δημόσιες επενδύσεις στη βιομηχανία, κρατικοποίηση
των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, εργατικό έλεγχο, φτηνή ενέργεια για τις
παραγωγικές δραστηριότητες, κάλυψη πρωτίστως της εσωτερικής αγοράς και άρα
δασμούς στα ασιατικά προϊόντα. Και όλα αυτά προϋποθέτουν και συνεπάγονται ένα καλοπληρωμένο,
με σταθερές εργασιακές σχέσεις, ειδικευμένο και οργανωμένο βιομηχανικό
προλεταριάτο.
Μ. Σάκος
