Χρηματιστήριο Η μεγάλη ληστεία 18 χρόνια μετά

Τα γεγονότα του 1999 δικαιώνουν απόλυτα τη ρήση του Μαρξ

 ότι «το χρηματιστήριο είναι το πορνείο του καπιταλισμού»

Την ενοχή των 36 κατηγορουμένων για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου του 1999 πρότεινε πρόσφατα η εισαγγελέας του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, όπου εκδικάζεται η υπόθεση. Ακόμα κι αν πάνε φυλακή, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για απόδοση δικαιοσύνης. Αφ’ ενός, τα θύματα δεν πρόκειται να αποζημιωθούν. Αφ’ ετέρου, αν και κατηγορούμενοι είναι επώνυμοι επιχειρηματίες (Κονταλέξης, Στέγγος, Τασόγλου, Πανούσης), στο εδώλιο θα έπρεπε να κάθονται πολλοί περισσότεροι: ο τότε πρωθυπουργός Σημίτης, ο τότε υπουργός Οικονομικών Παπαντωνίου, οι τότε διοικητές των μεγάλων τραπεζών, τα αφεντικά των σημαντικότερων εισηγμένων επιχειρηματικών ομίλων κ.ά.

Θυμίζουμε τα γεγονότα: από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, η κυβέρνηση Σημίτη, οι τραπεζικές και χρηματιστηριακές αρχές και, φυσικά, οι γνωστές μεγαλοαστικές συμμορίες εξαπέλυσαν μια τεράστια καμπάνια η οποία αποσκοπούσε στο να πείσει εκατοντάδες χιλιάδες αδαείς περί τα χρηματιστηριακά Έλληνες να βάλουν τις οικονομίες μιας ζωής στον χρηματιστηριακό τζόγο. Οι σχετικές κυβερνητικές ανακοινώσεις και οι δια του Τύπου και της τηλεόρασης διαφημίσεις των εμπλεκόμενων υπόσχονταν σίγουρα κέρδη. Τον Σεπτέμβριο του 1999 ο δείκτης του Χρηματιστηρίου έφτασε στις 6.500 μονάδες. Λίγο αργότερα, όσοι ήταν στο «κόλπο» άρχισαν να πουλάνε, εισέπραξαν μυθώδη κέρδη και άφησαν εγκλωβισμένους περί το ένα εκατομμύριο μικροεπενδυτές, καθώς ο δείκτης υποχώρησε στις 2.000 μονάδες. Περί τα 47 τρις δραχμές (140 δις ευρώ) άλλαξαν χέρια μέσα σε μήνες. Είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι κρατική εταιρεία, η ΔΕΚΑ, είχε εντολή από την κυβέρνηση να αγοράζει μετοχές (με ζημία) και ότι εισάγονταν στο Χρηματιστήριο εταιρείες-«φαντάσματα» για να γίνει χοντρό παιχνίδι με τη μετοχή τους. Ενώ οι εταιρείες που αναλάμβαναν τη διαμεσολάβηση (ΕΛΔΕ) δεν είχαν κανενός είδους πιστοποίηση και έλεγχο.

Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για μια κολοσσιαίων διαστάσεων ληστεία εις βάρος της μικροαστικής αλλά και της εργατικής τάξης, μεθοδικά οργανωμένη από τη μεγαλοαστική τάξη και την κυβέρνησή της. Που αποσκοπούσε: στη γιγάντωση των εγχώριων ομίλων ενόψει του «πάρτι» του ευρώ και στο να μείνει χωρίς αποταμιεύσεις ο ελληνικός λαός, ώστε να μεταβληθεί εύκολα σε υποχείριο του τραπεζικού κεφαλαίου, μέσω των δανείων. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η ληστεία του Χρηματιστηρίου υπήρξε και μια πρόβα τζενεράλε για την αμέσως επόμενη κολοσσιαία μεταφορά πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, δηλαδή, για τη ληστεία των Μνημονίων!

Πάρις Δάγλας