 |
Η έκφραση της Μέρκελ είναι χαρακτηριστική και για
το
πολιτικό αδιέξοδο της Γερμανίας αλλά και για
το δικό της πολιτικό φινάλε
|
Η πολιτική κρίση στη Γερμανία, με την αδυναμία σχηματισμού
κυβέρνησης, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τη συγκεκριμένη χώρα. Είναι μια καθαρή έκφραση και ένας
παράγοντας παραπέρα όξυνσης των αδιεξόδων του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και της
«Ένωσής» του.
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου έβγαλαν πολύ πεσμένα τα δύο βασικά
κόμματα, τα οποία κυβέρνησαν όλα τα τελευταία χρόνια (σε συνασπισμό), το
Χριστιανοδημοκρατικό της Μέρκελ και το Σοσιαλδημοκρατικό. Και ανεβασμένα το
ακροδεξιό AfD και
το Φιλελεύθερο, το οποίο επίσης έχει κάνει εθνικιστική στροφή. Οι
Σοσιαλδημοκράτες, έχοντας υποστεί μεγάλη φθορά από τη συγκυβέρνηση, αρνήθηκαν
να συμμετάσχουν σε νέα κυβέρνηση, οπότε η Μέρκελ ξεκίνησε συνομιλίες με
Φιλελεύθερους και Πράσινους, οι οποίες όμως δεν τελεσφόρησαν. Τώρα οι Γερμανοί
καπιταλιστές πιέζουν τους Σοσιαλδημοκράτες να μπουν πάλι σε κυβέρνηση «Μεγάλου
Συνασπισμού». Αν γίνει, θα πρόκειται
ξεκάθαρα για μια κυβέρνηση παρακμής, ελάχιστης λαϊκής αποδοχής και νέων
αδιεξόδων.
Το βάλτωμα της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης στη χώρα έχει
τρεις βασικούς άξονες. Πρώτον, η γερμανική οικονομία δεν επλήγη ιδιαίτερα από
την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά ο
γερμανικός λαός ζει χειρότερα. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας κάνουν θραύση,
ενώ για πρώτη φορά το 20% των Γερμανών είναι αντιμέτωπο με τη φτώχεια και τον
κοινωνικό αποκλεισμό. Δεύτερον, η αθρόα εισαγωγή μεταναστών αυξάνει τη
δυσαρέσκεια της εργατικής τάξης, μια και οι
Γερμανοί βιομήχανοι δεν κρύβουν ότι τους θέλουν για να ρίξουν τα μεροκάματα. Τρίτον,
η Γερμανία μπορεί να κυριαρχεί μέσα στην Ε.Ε., αλλά τα αδιέξοδα της τελευταίας (π.χ. δημοσιονομική κρίση, σχέσεις
Βορρά-Νότου, Brexit) θέτουν όλο και μεγαλύτερα εμπόδια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό, που
δεν αισθάνεται καθόλου σίγουρος στους ανταγωνισμούς του με ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία
κ.λπ.
Όλοι
οι παραπάνω παράγοντες έχουν ανεβάσει από τη μια τον εθνικισμό και τον
ευρωσκεπτικισμό και από την άλλη την αναζήτηση ενός μεγάλου μέρους του εργαζόμενου
γερμανικού λαού για μια νέα ηγεσία. Το κοινωνικό καζάνι στη Γερμανία βράζει
περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Για να έχουμε προοδευτικές εξελίξεις σε αυτή την
τόσο σημαντική χώρα, απαιτείται μια μαχητική και ταξική ηγεσία για τη σπουδαία
και μεγάλη γερμανική εργατική τάξη. Το γερμανικό προλεταριάτο πρέπει να στραφεί
όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα στις ακατάβλητες ιδέες των Μαρξ-Ένγκελς.
Πάρις
Δάγλας
