Οι πράκτορες των
Βρυξελλών και της τραπεζικής ολιγαρχίας προκαλούν τους ευρωπαϊκούς λαούς… αλλά
έτσι επιταχύνουν τη σήψη της Ε.Ε.
 |
Η Ιταλία βρίσκεται
τώρα στο επίκεντρο της σύγκρουσης νεοφιλελεύθερων και
προστατευτιστών, ή
ευρωπαϊστών και ευρωσκεπτικιστών, με τους
δεύτερους να παίρνουν το πάνω χέρι
στην 3η ισχυρότερη χώρα της Ε.Ε.
|
Ακόμα
μια τσεκουριά στα σαθρά θεμέλια της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» αποτελεί ο σχηματισμός
ευρωσκεπτικιστικής και εθνικο-προστατευτικής κυβέρνησης στην Ιταλία. Παρά το
πρωτοφανές πραξικόπημα του Προέδρου της Δημοκρατίας Ματαρέλα, που αρνήθηκε στα
δύο πλειοψηφούντα κόμματα να ορίσουν τον υπουργό Οικονομικών της αρεσκείας τους,
με σκοπό να ακυρώσει τη λαϊκή ψήφο, η Λέγκα και τα Πέντε Αστέρια ανέλαβαν τη
διακυβέρνηση, έστω και προβαίνοντας σε τακτικό ελιγμό όσον αφορά το πρόσωπο του
υπουργού.
Η
νέα κυβέρνηση εξήγγειλε ήδη: την ακύρωση
της «εργασιακής μεταρρύθμισης» Ρέντσι, που διευκόλυνε τις απολύσεις και την ελαστική
εργασία, την ακύρωση της μείωσης των συντάξεων, την αύξηση του ελάχιστου
εγγυημένου εισοδήματος, την επιδίωξη διαγραφής σημαντικού μέρους του ιταλικού
δημόσιου χρέους, την αμφισβήτηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, τη μείωση των
μεταναστευτικών ροών – και γενικά την αλλαγή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής
της λιτότητας που ακολουθούνταν ως τώρα.
Είναι
προφανές ότι η νέα κυβέρνηση κινείται προς την κατεύθυνση της νέας και συνεχώς
ενισχυόμενης παγκόσμιας τάσης του
εθνικού προστατευτισμού, μετά από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Βέβαια,
δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι μιλάμε για την Ιταλία, μια χώρα με έντονη τάση
φανφαρονισμού και ασυνέπειας μεταξύ λόγων και έργων, καθώς και για δύο κόμματα
με τις ιδιαιτερότητές τους, δηλαδή, για τα Πέντε Αστέρια με τον πολιτικά απροσδιόριστο
ακόμα χαρακτήρα, και για τη Λέγκα, με τις γνωστές δεξιές και συντηρητικές
θέσεις. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε
ότι πολλά θα κριθούν από τη δράση του εργατικού κινήματος της χώρας και δεν
πρέπει να υποτιμούμε την ανυπαρξία πραγματικής αριστεράς.
Η
γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. και οι εντός της χώρας υποστηρικτές της είναι σίγουρο
ότι δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Όπως προσπάθησαν θρασύτατα να
εμποδίσουν τον σχηματισμό αυτής της κυβέρνησης μέσω του προεδρικού
πραξικοπήματος, έτσι και στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσουν κάθε είδους απειλή,
εκβιασμό, βέτο και τρικλοποδιά. Και φυσικά θα συνεχίσουν να κατηγορούν τα
κυβερνητικά κόμματα για «λαϊκισμό», «ακροδεξιά ιδεολογία», «ξενοφοβία» και
«φασισμό», κατηγορίες που εκτοξεύονται από εκείνους που χτύπησαν με τον πιο
αδίστακτο τρόπο τα δικαιώματα του ιταλικού λαού.
Η
μάχη θα είναι σφοδρή και θα περιλαμβάνει πολλές παλινδρομήσεις, σκαμπανεβάσματα
και ελιγμούς, η γενική τάση όμως θα είναι προς την κατεύθυνση του εθνικού
προστατευτισμού και της διάλυσης της Ε.Ε. Στη μάχη αυτή η Γερμανία και η
γραφειοκρατία των Βρυξελλών θα χάνουν έδαφος, κυρίως πολιτικά. Όλο και περισσότεροι λαοί θα αμφισβητούν
την κυριαρχία τους και τη βιωσιμότητα του τερατουργήματός τους και, κυρίως, θα
σιχαίνονται τις δικτατορικές μεθόδους τους.
Ειδικά
στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού μπορεί να υπάρξουν κάποιοι κραδασμοί
επειδή το κόμμα των Πέντε Αστέρων βρίσκεται υπό διαμόρφωση, ή μάλλον μετάλλαξη,
το πιθανότερο όμως είναι ότι –στον βαθμό που θα τηρηθούν οι κυβερνητικές
εξαγγελίες– θα υπάρξει μια λαϊκή υποστήριξη που θα παίξει σταθεροποιητικό ρόλο.
Το φθίνον δεξιό κόμμα του Μπερλουσκόνι και το νεοφιλελεύθερο «Δημοκρατικό
Κόμμα» δεν μπορούν στην παρούσα φάση να αποτελέσουν σοβαρή απειλή.
Πανευρωπαϊκά
δημιουργούνται ευνοϊκότερες συνθήκες για να κερδίσει έδαφος η εργατική τάξη,
και γενικότερα τα καταπιεζόμενα στρώματα, εκμεταλλευόμενα την όξυνση των
ενδο-αστικών αντιθέσεων. Αφενός το ρήγμα που σχηματίζεται ανάμεσα στα δύο
βασικά αστικά στρατόπεδα (φιλο-ΕΕ – αντι-ΕΕ) δημιουργεί χώρο για την ανάπτυξη
διεκδικήσεων και πολιτικής αμφισβήτησης. Αφετέρου η ζωτική ανάγκη των
προστατευτιστών να προσεταιριστούν τα λαϊκά στρώματα μέσω κάποιων παροχών,
ανοίγει προοπτικές για άμεσα –έστω και μικρά– οικονομικά και θεσμικά κέρδη, που
δεν πρέπει καθόλου να υποτιμούμε.
Οι εξελίξεις
προμηνύονται πολύ ενδιαφέρουσες. Ας τις παρακολουθήσουμε και, το κυριότερο, ας
τις εκμεταλλευθούμε.
Βασίλης Παπανικολάου
