 |
Η «κοινωνική
συμμαχία» των εργατοπατέρων είναι
αντιδραστική αλλά αυτό δεν απαλλάσσει τις συνειδητές
ταξικές δυνάμεις απ’ τα καθήκοντά τους
|
Οι
τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, προχώρησαν σε μια «κοινωνική
συμμαχία» με επαγγελματικές ενώσεις μεσοαστικών στρωμάτων (εμποροβιοτεχνών,
οικονομολόγων, γιατρών, μηχανικών κ.λπ.). Κάποιες απ’ αυτές τις ενώσεις έχουν
πάρει αντιδραστικές θέσεις στα εργασιακά ζητήματα (ιδιωτικοποιήσεις,
«απελευθέρωση» ωραρίου, άρνηση συλλογικών συμβάσεων κ.λπ.). Πολλά απ’ τα
συνθήματα της «συμμαχίας» («επιχειρηματικότητα», «ανταγωνιστικότητα») είναι και
συνθήματα της μεγαλοαστικής τάξης.
Είναι
προφανές ότι με αυτή τη «συμμαχία» η πλειοψηφούσα αστική (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ)
γραφειοκρατία των ομοσπονδιών θέλει να «δέσει» την εργατική τάξη πλήρως στο
άρμα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι μια 100% αντιδραστική «κοινωνική συμμαχία».
Με
όχημα αυτή τη «συμμαχία» και τα συνθήματά της, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ πραγματοποίησαν
24ωρη απεργία στις 30 Μαΐου. Η ιστορία θα έχει και συνέχεια, γι’ αυτό και
απαιτείται ξεκάθαρη απάντηση.
Η
τακτική αυτή της γραφειοκρατίας σίγουρα αποτελεί μια αντιδραστική τομή στη
μέχρι τώρα έτσι κι αλλιώς αστική πολιτική της. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να
τους χαρίσουμε το όπλο της απεργίας, ό,τι περιεχόμενο και να δίνουν αυτοί. Η
συμμετοχή στις απεργίες εξακολουθεί να αποτελεί απαρέγκλιτο καθήκον. Από εκεί
και πέρα, πρέπει να συζητηθούν αλλαγές στις μορφές δράσης, αφού οι 24ωρες απεργίες έχουν αποδειχθεί
αναποτελεσματικές. Η απεύθυνση στη μικροαστική τάξη πρέπει να υπάρχει και να
αφορά τα πλέον καταπιεσμένα στρώματά της. Μόνο που μια τέτοια συμμαχία θα
πρέπει να είναι υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος και σε ρήξη με τη
σημερινή μεγαλοαστική πολιτική. Αυτός είναι άλλωστε και ο μοναδικός δρόμος
σωτηρίας αυτών των στρωμάτων απ’ την αδηφαγία του μεγάλου κεφαλαίου.
Η
στάση που κράτησαν οι δυνάμεις που μιλάνε στο όνομα του «ταξικού» εργατικού
κινήματος στο συγκεκριμένο ζήτημα αποδεικνύει είτε την ακαταλληλότητά τους είτε
ότι οι σκοποί τους δεν υπηρετούν πραγματικά την εργατική τάξη. Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ)
έκανε σαν να μη συνέβη τίποτε με την υπόθεση της «συμμαχίας» και απλώς συνέχισε
την τακτική των χωριστών συγκεντρώσεων. Απέσπασε δε τα συγχαρητήρια πολλών
γραφειοκρατών για τη στάση του. Άλλες δυνάμεις αναλώθηκαν σε κατάρες απέναντι
σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μην έχοντας να προτείνουν κάτι ουσιαστικό.
Το εργατικό κίνημα
απέναντι σε όλα αυτά χρειάζεται ξεκάθαρες πολιτικές απαντήσεις και
αποτελεσματικές μορφές δράσης για να πάρει σάρκα και οστά η ανασυγκρότησή του.
Σ. Κρόκος
