Το πάλαι ποτέ ισχυρό όργανο
της εγχώριας βιομηχανικής αστικής τάξης, ο ΣΕΒ, έχει περάσει τα τελευταία
χρόνια στον έλεγχο ξένων προς τη βιομηχανία κεφαλαίων, εξ ου και η μετονομασία
του, από «Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών» σε «Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών».
Πριν από λίγους μήνες, ο γνωστός βιομήχανος του αλουμινίου Μυτιληναίος
προανήγγειλε την «ανακατάληψη» της ηγεσίας του Συνδέσμου από το βιομηχανικό
κεφάλαιο, συμμαχώντας με δύο παραδοσιακούς βιομηχάνους (Στασινόπουλο και
Παπαλεξόπουλο). Ωστόσο, με πρόσχημα μια μήνυση κατά του Μυτιληναίου, τέθηκε
«ηθικό θέμα», κι έτσι για δύο ακόμα χρόνια παραμένει πρόεδρος του ΣΕΒ ο
–άσχετος με τη βιομηχανία– Φέσσας. Απλούστατα, η κορυφαία εργοδοτική ένωση της
χώρας παρέμεινε στον έλεγχο του παρασιτικού κεφαλαίου (μεγαλέμποροι,
τραπεζίτες, διάφορες υπηρεσίες κ.λπ.). Από τα 20 μέλη της διοίκησης, μόνο οι 8
είναι βιομήχανοι.
Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς
ως συνειδητούς εργαζόμενους από αυτή την ιστορία είναι το εξής: επιβεβαιώνεται
για μια ακόμα φορά ότι η μεγαλοαστική τάξη της χώρας είναι κατά πλειοψηφία
εχθρική προς τη βιομηχανία, εχθρική προς την παραγωγική ανασυγκρότηση της
χώρας, με οποιαδήποτε έννοια. Και φανατικά προσηλωμένη προς ένα παρασιτικό
μοντέλο «ανάπτυξης», με κύρια συστατικά τις αρπαχτές, το χαμηλό τεχνικό επίπεδο
και τα χαμηλά μεροκάματα. Το βαρύ καθήκον της αποτροπής της τριτοκοσμοποίησης
της χώρας επαφίεται αποκλειστικά στην πρωτοπόρα εργατική μας τάξη.
Π.Δ.
