 |
Ενώ οι απολύσεις στον Τύπο προσλαμβάνουν μορφή
χιονοστιβάδας, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ασχολείται μόνο με τα προνόμια που απορρέουν για αυτή από τον έλεγχο του ΕΔΟΕΑΠ |
Ένας ακόμα γύρος απολύσεων
στον χώρο του Τύπου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχει ξεκινήσει. Μεταξύ
άλλων, απολύσεις έγιναν στο συγκρότημα Μαρινάκη (πρώην ΔΟΛ), στο συγκρότημα Μάρη
(ιστοσελίδα News247 και το ομώνυμο ραδιόφωνο),
ενώ στην Καθημερινή, που υποτίθεται στεκόταν καλύτερα από τις υπόλοιπες
εφημερίδες, καταγγέλθηκε από πρόσφατα απολυμένη δημοσιογράφο ότι έχουν γίνει
στα μουλωχτά τα τελευταία χρόνια 50 απολύσεις, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή
αντίδραση από τα σωματεία!
Ο Μαρινάκης, που για να
ελέγξει τον ΔΟΛ καλλιεργούσε αρχικά την εντύπωση του «ανοιχτοχέρη» εργοδότη,
τώρα λέει ότι δεν έχει ρευστότητα! Σε όλο τον κλάδο, με τους χιλιάδες
εργαζόμενους (συντάκτες, τεχνικούς, διοικητικούς κ.λπ.), είναι πλέον πάγια κατάσταση η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων,
από έναν έως και πολλούς μήνες. Συνήθεις είναι και οι ακόμα πιο προκλητικές
καταστάσεις εργοδοτικής ασυδοσίας, όπως απλήρωτη εργασία υπό μορφή
«δοκιμής», μη τήρηση ωραρίων, εργασία τα Σαββατοκύριακα απ’ το σπίτι (στα sites) χωρίς έξτρα αμοιβή, απασχόληση με άλλη ειδικότητα
(π.χ. υπάλληλος γραφείου) για να δικαιολογηθούν οι μισθοί πείνας κ.λπ.
Οι εκδότες επικαλούνται,
μεταξύ άλλων, τη νέα πτώση της κυκλοφορίας των εφημερίδων, αλλά πρόκειται για φαύλο κύκλο. Απολύοντας διαρκώς προσωπικό,
απαξιώνουν τα έντυπά τους ακόμα και από απόψεως απλής ειδησεογραφίας (για να μη
μιλήσουμε για τα ψέματα, τη διαπλοκή, τις άκρως αντιδραστικές απόψεις και τη
μνημονιακού τύπου τρομοκράτηση του ελληνικού λαού). Οι πωλήσεις, λογικά,
πέφτουν. Και αυτοί αντιδρούν απολύοντας ακόμα περισσότερο προσωπικό!
Δυστυχώς, τα σωματεία του
χώρου, και ιδίως οι περιβόητες Ενώσεις Συντακτών, είναι ανίκανες να κάνουν το παραμικρό για να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους
αλλά και τη στοιχειώδη δημοσιογραφική δεοντολογία. Τον τελευταίο καιρό αναλώθηκαν
αποκλειστικά στην καλλιέργεια αυταπατών για τον ΕΔΟΕΑΠ (ιδιωτικό επικουρικό
ταμείο του κλάδου) και στις… καρεκλομαχίες για τον έλεγχό του, από την τάδε ή
τη δείνα κλίκα.
Η μόνη διέξοδος είναι οι αγωνιστικές φωνές μέσα στον
κλάδο να μπορέσουν να συνεννοηθούν και να βάλουν μπρος την ίδρυση ενός
Συνδικάτου Τύπου, που θα περιλαμβάνει όλες τις ειδικότητες και όλους τους
εργαζόμενους, και που θα φτιαχτεί από την αρχή πάνω σε μια ταξική,
διεκδικητική, μαχητική λογική, μακριά από το άκρως συντεχνιακό και διαπλεκόμενο
πνεύμα των Ενώσεων Συντακτών.
Πάρις Δάγλας
