 |
Στην Τουρκία, οι συλλήψεις και διώξεις στρατιωτικών
και
πολιτών συνεχίζονται κανονικά και μετά τις εκλογές
|
Στις εκλογές που
πραγματοποιήθηκαν στις 24 Ιουνίου στην Τουρκία, ο Ερντογάν βγήκε πρώτος
κερδίζοντας το 52,6% των ψήφων, ενώ δεύτερος ήρθε ο υποψήφιος των κεμαλιστών με
30,6%. Με τη νίκη αυτή του Ερντογάν η Τουρκία περνάει πλέον σε ένα προεδρικό σύστημα,
στο οποίο ο πρόεδρος θα έχει τον πλήρη έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, θα
κυβερνά με διατάγματα και γενικότερα θα έχει ιδιαίτερα ενισχυμένες εξουσίες.
Υπήρξε και αυτή τη φορά βία και νοθεία, ενώ
η προεκλογική μάχη διεξήχθη σ’ ένα καθεστώς ελέγχου των ΜΜΕ, δαιμονοποίησης της
αντιπολίτευσης, άνισης προβολής των υποψηφίων κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό
ότι ο ηγέτης του φιλοκουρδικού κόμματος HDP βρίσκεται στη φυλακή κατηγορούμενος ως «τρομοκράτης», ενώ τα
τελευταία δύο χρόνια υπάρχει άγρια καταστολή και δεκάδες χιλιάδες πολίτες έχουν
φυλακιστεί.
Η νίκη όμως του Ερντογάν δεν οφείλεται κυρίως
σε αυτά. Η κυβέρνησή του έχει ρίξει μπόλικο κρατικό χρήμα (επιδόματα,
δημόσια έργα) στις καθυστερημένες περιοχές της Ανατολίας, οι οποίες αποτελούν την
κύρια εκλογική της βάση. Ο ίδιος εμφανίζεται ως ο δυναμικός ηγέτης που
αναβαθμίζει τη χώρα του σε διεθνές επίπεδο, ακολουθώντας μια πολιτική με κύρια
στοιχεία τον εθνικισμό και τον ισλαμισμό, η οποία έχει απήχηση σε αυτά τα καθυστερημένα
στρώματα της τουρκικής κοινωνίας. Από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιμούμε ότι οι
κεμαλιστές είναι ταυτισμένοι με τις επεμβάσεις του στρατού, και τις διώξεις
Κούρδων και αριστερών πολιτών. Θετικό
γεγονός αποτελεί η είσοδος στη Βουλή του φιλοκουρδικού κόμματος HDP, το οποίο παραμένει μια προοδευτική φωνή στη χώρα.
Το ελληνικό
πολιτικό σύστημα παρουσίασε τη διεξαγωγή των τουρκικών εκλογών ως μια
δημοκρατική διαδικασία. Αποκορύφωμα ήταν
η αχαρακτήριστη δήλωση του Τσίπρα ότι οι εκλογές έγιναν «με πολύ δημοκρατικό
τρόπο»! Κυβερνητικά στελέχη δεν έκρυβαν ότι επιθυμούσαν ο Ερντογάν να βγει με
μεγάλο ποσοστό έτσι ώστε να υπάρξει «σταθερότητα» και ο ίδιος να «ηρεμήσει». Αυτό
φυσικά είναι αυταπάτη. Οι υπερεξουσίες του Ερντογάν είναι προϊόν των ηγεμονικών
διαθέσεων του τουρκικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και της
αστάθειας του τουρκικού καθεστώτος, των τεράστιων αντιφάσεων της τουρκικής κοινωνίας
και μιας οικονομίας που στην πραγματικότητα βρίσκεται σε κακά χάλια. Όλα αυτά
όμως θα τον κάνουν ακόμα πιο απειλητικό εντός και εκτός της χώρας.
Μ. Σάκος
