Το
σύστημα δεν χάνει ευκαιρία, μέσα από διάφορα ιδεολογήματα που παρουσιάζονται ως
«προοδευτικά», να επιτίθεται στις γυναίκες, και ιδίως στις μητέρες
 |
Μάνα Τζόουνς: ένα σύμβολο γυναικείας
δύναμης και αφοσίωσης στην
υπεράσπιση της καταπιεσμένης ανθρωπότητας. Αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για την κατάργηση της παιδικής εργασίας και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης. |
«Αν κάποια από τα χαρακτηριστικά
της μητρότητας, όπως αυτοθυσία, αγάπη, φροντίδα, δικαιοσύνη, κυριαρχούσαν, τότε
θα είχαμε μια άλλη κοινωνία». Αυτό είχε πει ένας σημαντικός γιατρός μαιευτήρας
του προηγούμενου αιώνα, θέλοντας να τονίσει πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των
γυναικών αλλά και της μητρότητας μέσα στη κοινωνία. Άλλωστε και ο Λέων Τρότσκυ
είχε πει ότι «για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να τον δούμε μέσα από τα μάτια
των γυναικών»!
Ποιων γυναικών όμως; Κανονικά δεν
υπάρχει τέτοιο ερώτημα. Στις μέρες μας, όμως, υπάρχει. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα είναι σε τόσο βαθιά και αξεπέραστη κρίση,
κοινωνική και κυρίως ηθική, που αμφισβητούνται ακόμη και τα στοιχειώδη. Η
γυναίκα, και κυρίως η μητρότητα, στοχοποιείται με τόσο μένος που σε λίγο μάλλον θα στηθούν και δικαστήρια
στα οποία θα απολογούνται οι γυναίκες που επέλεξαν να ακολουθήσουν τη φύση τους.
Ό,τι πιο ακραίο υπάρχει ενάντια
στη μητρότητα είναι το «κίνημα» του «αντι-ναταλισμού»,
ένα υποτίθεται οικολογικό κίνημα, που θεωρεί ότι για την καταστροφή του πλανήτη
φταίει το ότι… κάνουμε παιδιά, αυξάνοντας τον πληθυσμό της Γης! Τα μέλη μάλιστα
του «κινήματος» στειρώνονται οικειοθελώς! Δηλαδή, για τα προβλήματα της
ανθρωπότητας δεν φταίνε οι καπιταλιστές που μετατρέπουν σε μέσο κερδοσκοπίας το
φυσικό περιβάλλον, που δημιουργούν συνθήκες φτώχειας, δυστυχίας, πολέμων και
εκμετάλλευσης του πληθυσμού, αλλά φταίει η υψηλή γεννητικότητα (κι αυτό όταν σε
όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, και όχι μόνο, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα
υπογεννητικότητας)!
Όσο για τα δικά μας, εγχώρια προϊόντα
μίσους και απαξίωσης των γυναικών, δεν έχουμε παράπονο. Ας δούμε ένα παράδειγμα
από το gay pride, που απολαμβάνει μεγάλης προβολής και τιμάται από τα
περισσότερα κόμματα, και κυρίως από την κυβέρνηση, η οποία σχεδόν σύσσωμη ήταν «παρούσα» (αλλά εντελώς απούσα από τα μεγάλα προβλήματα των
μανάδων, και κυρίως την εργαζόμενων μανάδων, που επισήμως πλέον μπορούν να
απολύονται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους) και φωταγώγησε μάλιστα το
κτίριο της Βουλής με τα χρώματα του gay pride. Σύνθημά του ήταν η θηλυκότητα, «όχι όμως η θηλυκότητα ως μια (αυθαίρετη) συνέργεια της βιολογίας»! Η
αναφορά στις γυναίκες ήταν «...τα άτομα που εκλαμβάνονται ως γυναίκες» (!!!) και
για τη θηλυκότητα «μια κοινωνική σύμβαση που πρέπει να τη φέρουν στα μέτρα τους»!
Για μας, πάντως, ένα πρότυπο
γυναίκας, ένα παντοτινό παράδειγμα της δύναμης της γυναικείας φύσης είναι αυτό
της Μάνας Τζόουνς, της γυναίκας-σύμβολο
για την εργατική τάξη της Αμερικής. Έζησε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και,
ενώ έχασε τα τέσσερα παιδιά και τον άντρα της από τις αρρώστιες και τις
κακουχίες, αντί να βυθιστεί στον πόνο και το πένθος, ξεσήκωσε όλη την Αμερική
με την τόλμη και τον αγώνα της και γλύτωσε χιλιάδες παιδιά από την παιδική
εργασία! Εκείνη την εποχή, ήταν πολύ συνηθισμένο από 5 ετών τα παιδιά να δουλεύουν
στα εργοστάσια και τα ορυχεία χωρίς ωράριο, σε άθλιες συνθήκες, που τα
περισσότερα δεν άντεχαν και πέθαιναν. Δικαίως όλοι οι Αμερικανοί εργάτες και
εργάτριες, ακόμα και σήμερα, την αποκαλούν «μάνα τους»!
Ας αφήσουν λοιπόν τις γυναίκες να κάνουν αυτό που ξέρουν. Να φέρνουν στη
ζωή τις νέες γενιές, οι οποίες, με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση –στην οποία οι
συνειδητές γυναίκες θα πρέπει να παίξουν αποφασιστικό ρόλο–, αποτελούν πάντα
την ελπίδα για να γκρεμιστεί το σημερινό παρηκμασμένο σύστημα και να φτιαχτεί
μια κοινωνία που η ανθρώπινη φύση θα μπορεί να ανθήσει και να εξυψωθεί και όχι
να απαξιώνεται και να αμφισβητείται.
Μαρία Καράβολα
