Οι καλαμαράδες της
αστικής τάξης αποκαλούν τους οργανωτές αυτού του κόμματος (σ.σ. του
Μπολσεβίκικου) «αμοραλιστές». Στα μάτια των συνειδητών εργατών αυτή η κατηγορία
έχει χαρακτήρα επαίνου. Σημαίνει: ο Λένιν αρνήθηκε ν’ αναγνωρίσει ηθικούς
κανόνες καθιερωμένους από δουλοκτήτες για τους σκλάβους τους, κανόνες που ποτέ
δεν τηρήθηκαν από τους ίδιους τους δουλοκτήτες· κάλεσε το προλεταριάτο να
επεκτείνει την ταξική του πάλη ακόμα και στην ηθική σφαίρα. Εκείνος που
υποκλίνεται μπροστά σε αξιώματα δημιουργημένα από τον εχθρό ποτέ δεν θα τον
νικήσει!
Ο “αμοραλισμός”, δηλαδή η απόκρουση της υπερταξικής ηθικής,
δεν εμπόδισε τον Λένιν να παραμείνει πιστός στο ίδιο ιδεώδες σ’ όλη του τη ζωή·
δεν τον εμπόδισε να αφιερώσει όλο του το είναι στην υπόθεση των καταπιεζομένων·
να δείξει τη μεγαλύτερη ευσυνειδησία στη σφαίρα των ιδεών και την ανώτερη τόλμη
στη σφαίρα της δράσης· να διατηρήσει μια στάση αμόλυντη από κάθε ίχνος έπαρσης
απέναντι στον “συνηθισμένο” εργάτη, στην
ανυπεράσπιστη γυναίκα, στο παιδί.
Λέων
Τρότσκυ
«Η
ηθική τους και η ηθική μας», 1939
