 |
Η ισπανική εργατική τάξη πρέπει να εμπιστευτεί τις
δικές
της δυνάμεις και μόνο
|
Οι πρόσφατες (28 Απριλίου)
εκλογές στην Ισπανία είχαν μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία, μια σημασία
πανευρωπαϊκή. Τις προηγούμενες εκλογές (2016) είχε κερδίσει το δεξιό Λαϊκό
Κόμμα, χωρίς αυτοδυναμία, η κυβέρνησή του όμως κατέρρευσε από φοβερά σκάνδαλα,
και, χωρίς να προκηρυχθούν νέες εκλογές, σχημάτισε κυβέρνηση μειοψηφίας το
Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) του Σάντσεθ, με τη στήριξη
του Podemos και ορισμένων τοπικιστικών κομμάτων. Στο μεταξύ,
επανεμφανίστηκε ύστερα από 40 χρόνια η ακροδεξιά, με τη μορφή του κόμματος Vox, το οποίο πέτυχε μια απρόσμενα υψηλή επίδοση στις
τοπικές εκλογές της Ανδαλουσίας.
Λαϊκό Κόμμα, Vox και το ακραία
νεοφιλελεύθερο Ciudadanos («Πολίτες») έχουν συγκλίνει, ενώ οργάνωσαν και κοινές εθνικιστικές
διαδηλώσεις. Μια κυβέρνηση υπερ-δεξιά,
υπερ-εθνικιστική και υπερ-νεοφιλελεύθερη θα ήταν ένα μεγάλο χτύπημα για τις
ισπανικές εργαζόμενες μάζες, και ένα απαισιόδοξο μήνυμα για όλους τους
ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτός ο κίνδυνος, προς ώρας, αποφεύχθηκε…
Στις εκλογές της 28ης
Απριλίου, το PSOE, λεηλατώντας τις ψήφους του Podemos, ήρθε πρώτο. Δεν έχει αυτοδυναμία, αλλά πιθανότατα θα
σχηματίσει κυβέρνηση με τη στήριξη του Podemos και ορισμένων τοπικιστικών κομμάτων. Από την άλλη, το
Λαϊκό Κόμμα συντρίφτηκε, χάνοντας περισσότερες από τις μισές έδρες του, με τις
ψήφους του να πηγαίνουν στους Ciudadanos και στο Vox. Η ακροδεξιά
μπήκε στη Βουλή, με μεγάλο ποσοστό (10,3%), αλλά μικρότερο απ’ ό,τι έδειχναν οι
δημοσκοπήσεις. Ο Σάντσεθ ευνοήθηκε ξεκάθαρα από την αριστερή στροφή που έγκαιρα είχε κάνει (με αύξηση του
κατώτατου μισθού κατά 22% και άλλα μέτρα), και
φυσικά από τη μεγάλη κρίση του Podemos, το οποίο ξεκίνησε περίπου σαν τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ, μόνο
που αποδείχθηκε ακόμα πιο «θολό» πολιτικά και αποκομμένο από την εργατική τάξη.
Την ίδια στιγμή, ο Σάντσεθ δέχεται πιέσεις
από την αστική τάξη για να κάνει τώρα… μια δεξιά στροφή.
Είναι φανερό ότι στη χώρα αυτή, με τις μεγάλες
επαναστατικές παραδόσεις (Ισπανική Επανάσταση και Εμφύλιος 1931-1939), η εργατική
τάξη δεν διαθέτει σήμερα μια ηγεσία και υπάρχει ένα μεγάλο κενό στα αριστερά.
Καθήκον της αποπροσανατολισμένης αλλά υπαρκτής επαναστατικής εργατικής
πρωτοπορίας είναι να εγκαταλείψει τις αυταπάτες για διάφορα «πλατιά»
αταξικά-κοινοβουλευτικά μέτωπα τύπου Podemos, όπως και
για διάφορα αταξικά «κινήματα», και να χτίσει μια νέα, επαναστατική ηγεσία του
εργατικού κινήματος. Η εργατική τάξη πρέπει να βάλει τη δική της σφραγίδα στις
εξελίξεις στην Ισπανία, προτού η δεξιά-ακροδεξιά αντίδραση ανακτήσει την πρωτοβουλία
των κινήσεων.
Πάρις Δάγλας
