Η ελληνική εργατική τάξη έχει πλούσια παρακαταθήκη αγώνων και μάλιστα
νικηφόρων. Να την αξιοποιήσουμε στην πράξη!
 |
Απεργοί σιδηροδρομικοί, από την πρώτη μεγάλη απεργία
στους σιδηροδρόμους,
που έληξε με νίκη στις 6 Φεβρουαρίου 1920
|
Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία εκπροσωπεί το πιο επιθετικό
και εκδικητικό κομμάτι του κεφαλαίου, στην προσπάθειά της να φανεί αντάξια της
εμπιστοσύνης του, περνάει τα πιο αντιδραστικά και αντεργατικά μέτρα. Οι
πρόσφατοι αγώνες (ΟΤΕ, τράπεζες, μετρό κτλ.) κάνουν ξεκάθαρο ότι η εργατική
τάξη δεν έχει διαθέσεις συμβιβασμού και υποχώρησης. Τώρα περισσότερο από ποτέ υπάρχει
η ανάγκη να συνδεθεί το εργατικό κίνημα με την ηρωική ιστορία του, όχι μόνο για
να συνεχίσει τους αγώνες, αλλά αυτοί οι αγώνες να είναι νικηφόροι!
Στο πλαίσιο αυτό αναδημοσιεύουμε από το βιβλίο «Εργατικές ιστορίες» του Νάσου
Μπράτσου (εκδ. Bux) τη διήγηση του Γρηγόρη Σερέτη, πρώην προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών.
«Αναμίχτηκα στο συνδικαλιστικό κίνημα των σιδηροδρομικών
το 1953, προερχόμενος από σιδηροδρομική οικογένεια. Τότε δίναμε μάχη για να
σωθεί ο σιδηρόδρομος γιατί το κεφάλαιο ήθελε να τον καταργήσει και να τον
αντικαταστήσει με το αυτοκίνητο.
Οι συνθήκες για τους συνδικαλιστές ήταν σκληρές λόγω της
πολιτικής κατάστασης. Κάθισα 20 φορές
στο εδώλιο μέχρι το 1959. Τότε έγινα γενικός γραμματέας του Συνδικάτου
Σιδηροδρομικών Βορ. Ελλάδος, με 5.000
μέλη, που ανήκε στη δύναμη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών, η οποία
είχε 12.000 μέλη. Εκείνο τον καιρό δεν είχαμε ούτε οκτάωρα,
ούτε νυχτερινά, ούτε επιδόματα ανθυγιεινά, εορτών κτλ. Αυτά τα αιτήματα
ικανοποιήθηκαν το 1962-1967 μέσα από κάθε είδους κινητοποιήσεις (πορείες,
απεργίες κτλ.). Οι σιδηροδρομικοί είχαν πάντα ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση.
Είχαμε τέσσερα μεγάλα σωματεία, το Λαρισαϊκό, της Θεσσαλίας, της Πελοποννήσου
και της Μακεδονίας. Ο κλάδος έκανε μεγάλους αγώνες το 1920-21 και για «τιμωρία»
το καθεστώς έστειλε 1.500 απεργούς στο μέτωπο της Μικρασίας. Επί Μεταξά πολλά
στελέχη μας υπέστησαν διώξεις, εξορίες, απολύσεις και φυλακίσεις. Να σημειωθεί ότι
ο κανονισμός λειτουργίας του σιδηροδρόμου ήταν ιδιαίτερα σκληρός. Οι διώξεις
συνεχίστηκαν και από τη δικτατορία του 1967.
Εγώ κάθισα οκτώ χρόνια τότε εκτός επαγγέλματος. Επανήλθα
με τη μεταπολίτευση και οι σιδηροδρομικοί με εξέλεξαν πρόεδρο της ΠΟΣ, γεγονός
που με τίμησε και με ικανοποίησε, γιατί δεν είχα διωχτεί σαν ψεύτης ή κλέφτης
αλλά σαν μαχητής της τάξης μου και
αυτό μου το αναγνώρισαν.
Σημαντικές στιγμές του κλάδου ήταν οι απεργίες του 1920-25, για ζητήματα
οχταώρου, συντάξεων, υγείας, πρόνοιας. Επίσης το 1948-50 οι αγώνες για να μην ξηλωθεί ο σιδηρόδρομος. Το 1954-55 για να γίνει ο συνταξιοδοτικός
κώδικας των σιδηροδρομικών, όπου οι μεγάλες κινητοποιήσεις οδήγησαν σε
επιτυχία. Η περίοδος 1962-66 είχε
πολλές κλαδικές και γενικές απεργίες για το οχτάωρο κτλ., ζητήματα που λύθηκαν.
Το 1976-80 έγιναν πολλές κλαδικές
απεργίες, αλλά μια γενική απεργία τον Σεπτέμβρη
του 1978 ήταν αυτή που είχε τεράστια επιτυχία, όπου δεν κινήθηκε κανένα
τρένο.
Το κλειδί ήταν η
αντίθεση στον νόμο 230, που ήθελε προσωπικό ασφαλείας. Εμείς δεν δώσαμε
προσωπικό ασφαλείας, γι’ αυτό και πετύχαμε. Οι διώξεις που επιχειρήθηκαν να υπάρξουν δεν μπόρεσαν
να ισχύσουν, λόγω της καθολικής συσπείρωσης του κλάδου. Τα αιτήματα της
απεργίας ήταν η οικονομική προαγωγή στον αμέσως ανώτερο βαθμό και στη σύνταξη,
πενθήμερη και 7ωρη εργασία, καθώς και συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις. Όλα λύθηκαν ικανοποιητικά. Η ιστορία του
κλάδου μας βγήκε από το καμίνι της ταξικής πάλης , στο οποίο αναδείχτηκαν πολλά
συνδικαλιστικά στελέχη μας.
Όσες μεταβολές κι αν
υπάρξουν στον κόσμο και την Ελλάδα (πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές), οι
εργαζόμενοι πρέπει να συνεχίσουν να είναι συσπειρωμένοι στα συνδικάτα τους. Σήμερα δεν υπάρχει θεωρητικό
μοτίβο για τον συνδικαλισμό, αλλά σαν
μεγάλο δάσκαλο της οργανωτικής δουλειάς και τέχνης θεωρώ τον Λένιν. Απ’
αυτόν διδάχτηκα την τέχνη αυτή και θεωρώ ότι έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα και
θα ισχύει για πολλά χρόνια και πολλά πράγματα. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από ισχυρά συνδικάτα, ώστε να έχουν μεγάλη
διαπραγματευτική δύναμη, και αυτό είναι το μήνυμα για σήμερα, γι’ αυτό πρέπει
να παλέψουν!».
Μαρία Καράβολα
