Η κυβέρνηση χτυπάει το
δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση, και αναβαθμίζει το κατασταλτικό κράτος.
Να απαντήσουμε ενωτικά και δυναμικά!
 |
Η κυβέρνηση της
δεξιάς χτίζει ένα ακόμα πιο κατασταλτικό κράτος,
καταργεί πολιτικά και
συνδικαλιστικά δικαιώματα και επιχειρεί να εθίσει
την κοινωνία στην κρατική
τρομοκρατία
|
Με προμετωπίδα το δόγμα «Νόμος και
Τάξη», η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει ένα όργιο αστυνομικής βίας και γενικότερου
αυταρχισμού. Η αρχή έγινε με τη συστηματική είσοδο της αστυνομίας στα
πανεπιστήμια και την ουσιαστική ανάμειξή της στα εσωτερικά της πανεπιστημιακής
κοινότητας μέσω της εισβολής σε χώρους φοιτητικών παρατάξεων. Η συνέχεια με το
χτύπημα φοιτητών και κυρίως με το όργιο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας στην
περιοχή των Εξαρχείων, με μαζικές προσαγωγές και ξυλοδαρμούς αθώων. Και η μέχρι
στιγμής κορύφωση ήρθε με το κυνήγι των καταλήψεων, που όλες στοχοποιήθηκαν ως
δήθεν «άντρα ανομίας», παραβλέποντας ότι σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις αποτελούν
σύνηθες και ανεκτό φαινόμενο. Μάλιστα, στο Κουκάκι η αστυνομία καταπάτησε εν
ψυχρώ το συνταγματικό δικαίωμα του οικιακού ασύλου της οικογένειας Ινδαρέ,
συνέλαβε και φόρτωσε ψεύτικες κατηγορίες στα μέλη της που τόλμησαν να το
υπερασπιστούν.
Στο κύμα αυτό κρατικής βίας και
αυταρχισμού παρατηρούνται οι εξής δομικές αλλαγές: α) Για πρώτη φορά γίνεται επίσημη χρήση πλαστικών σφαιρών από την ελληνική
αστυνομία (κατά των καταλήψεων), με όπλα που –σύμφωνα με έγκυρες έρευνες–
μπορούν σε ποσοστό 20% να προκαλέσουν τον θάνατο. β) Εξαγγέλλεται από την κυβέρνηση ότι οι αστυνομικοί και τα υπηρεσιακά οχήματά τους θα εφοδιαστούν με
κάμερες. γ) Εξαγγέλλεται από την κυβέρνηση ότι θα φέρει προς ψήφιση
νομοσχέδιο που θα περιορίζει το δικαίωμα
των πορειών και των συναθροίσεων.
Ο στόχος όλων αυτών είναι διπλός: Αφ’ ενός
να τρομοκρατηθεί ολόκληρος ο ελληνικός λαός και να το σκέφτεται πλέον πολύ
σοβαρά να βγει στον δρόμο για τη
διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Και αφ’ ετέρου να δημιουργήσει το πλαίσιο καταστολής του εργατικού
κινήματος, που πάντοτε αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την άρχουσα
τάξη. Το ότι κύριος στόχος είναι το εργατικό κίνημα αποδεικνύεται από το
γεγονός ότι η κυβέρνηση έβγαλε κυριολεκτικά αφρούς κατά μιας ολιγόωρης στάσης
εργασίας στο μετρό, φτάνοντας στο σημείο μέσω του πρωθυπουργού να μιλήσει για
«μειοψηφίες εκτός δημοκρατικού πλαισίου» (παρόλο που η στάση εργασίας ήταν
νόμιμη) και να υποσχεθεί προς τους δήθεν «ταλαιπωρημένους» πολίτες ότι «δεν θα
επιτρέψει να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο», εισάγοντας
διάταξη περί υποχρεωτικού «προσωπικού ασφαλείας», δηλαδή περί επίσημου
απεργοσπαστικού μηχανισμού. Επίσης, έγιναν συλλήψεις συνδικαλιστών του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της
περιφρούρησης της απεργίας τους.
Απέναντι σε όλα αυτά οι αντιδράσεις της
ελληνικής κοινωνίας είναι μέχρι στιγμής ανάμεικτες: Ο φοιτητόκοσμος αντέδρασε
άμεσα και μαζικά, με δυναμικές διαδηλώσεις. Στην πορεία του Πολυτεχνείου η
συμμετοχή ήταν αυξημένη, με πολλές χιλιάδες κόσμου, ως απάντηση στον κρατικό
αυταρχισμό. Στο χτύπημα των Εξαρχείων και των καταλήψεων μεγάλο μέρος του λαού επέδειξε
ανοχή, διακατεχόμενο από την αντίληψη του μέσου «κεντρώου» πολίτη περί
«αναρχικών» και «μπαχαλάκηδων». Βέβαια, από την άλλη, το ίδιο κομμάτι του λαού
εξακολουθεί να ανησυχεί για την ασφάλειά του, αφού η πραγματική εγκληματικότητα
δεν έχει μειωθεί.
Με τα δεδομένα αυτά, το πιο συνειδητό κομμάτι του ελληνικού λαού και της
εργατικής τάξης –και είναι μεγάλο το μέρος του ελληνικού λαού που διακατέχεται
από δημοκρατικές ευαισθησίες– πρέπει να αντιδράσει συντονισμένα, συγκροτώντας
ενιαίο μέτωπο κατά της κρατικής βίας και των δομικών αλλαγών που επιχειρείται
να εισαχθούν. Να πει όχι στην παραβίαση συνταγματικών, δημοκρατικών και
ατομικών δικαιωμάτων. Να πει όχι στη χρήση πλαστικών σφαιρών και άλλων φονικών
όπλων. Να πει όχι στον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας και της
διαδήλωσης. Αυτή είναι μια από τις κρισιμότερες μάχες που πρέπει να δοθούν κατά
της κυβέρνησης Μητσοτάκη και έχουμε την πλήρη πεποίθηση ότι μπορεί να είναι
νικηφόρα.
Βασίλης Παπανικολάου
