Με την εκδήλωση της
τελευταίας μεγάλης οικονομικής κρίσης, ο παγκόσμιος καπιταλισμός επεχείρησε να
τελειώσει οριστικά με τις ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Με την
πολιτική του νεοφιλελευθερισμού τις προηγούμενες δεκαετίες το σύστημα είχε ήδη
πάρει πίσω αρκετές από αυτές. Αλλά τα πράγματα συνολικά δεν πήγαν όπως τα
περίμεναν. Τα μεγάλα κινήματα της αμερικανικής εργατικής τάξης ( «15 δολάρια
κατώτατο ωρομίσθιο», το κίνημα των εκπαιδευτικών κ.ά.), η στιβαρή άμυνα που
αντέταξε ο γαλλικός λαός («κίτρινα γιλέκα», κίνημα κατά των αντι-ασφαλιστικών
μέτρων) και οι εξεγέρσεις στην καπιταλιστική περιφέρεια (π.χ. Λατινική Αμερική)
δεν επέτρεψαν μια πλήρη επιδείνωση του ταξικού συσχετισμού. Σε αυτό βέβαια
έπαιξαν ρόλο και τα ρήγματα στο στρατόπεδο του αντιπάλου (Brexit, στροφή της Αμερικής κατά της «παγκοσμιοποίησης»).
Το πρόβλημά μας δεν είναι στο
τι μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενες μάζες. Το πρόβλημά μας είναι στο θέμα της
ηγεσίας. Η ηγεσία δεν προκύπτει αυθόρμητα από την ταξική πάλη. Είναι αποτέλεσμα
μακράς και επίπονης προσπάθειας από μια πρωτοπορία που δουλεύει συνειδητά προς
αυτή την κατεύθυνση. Μια προδοσία, μια αποτυχία, μια ήττα μπορεί να πάει αυτή
την εργασία ακόμα και δεκαετίες πίσω. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο αγώνας αυτός
σταματά. Σήμερα είναι αφανής, αλλά οι διαρκώς αυξανόμενες συνέπειες της
ιστορικής παρακμής του καπιταλισμού θα του δώσουν νέα δυναμική.
