Παρότι η πραγματική δύναμη της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι σαφώς μικρότερη από αυτή που δείχνουν οι «πειραγμένες» δημοσκοπήσεις, ενισχύεται από το γεγονός ότι δεν αισθάνεται καμιά αντιπολιτευτική πίεση ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε από κανέναν άλλο. Ωστόσο, το επιτελείο του Μητσοτάκη έχει μια εσωτερική αντιπολίτευση, δηλαδή μέσα από την ίδια τη δεξιά παράταξη. Αυτή η αντιπολίτευση τηρεί ακόμα στάση αναμονής, αλλά έδειξε τα δόντια της πρόσφατα σε δύο περιπτώσεις. Η μία ήταν η παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών Δένδια για τη διαγραφή του ακροδεξιού βουλευτή Μπογδάνου. Η δεύτερη ήταν μια ομιλία του Καραμανλή σε εκδήλωση του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» – παρουσία του Μητσοτάκη.
Σε αυτή την ομιλία ο πρώην πρωθυπουργός αμφισβήτησε μια σειρά κεντρικούς ιδεολογικούς και πολιτικούς άξονες της κυβέρνησης. Μίλησε για την ανάγκη επιστροφής στην προ του νεοφιλελευθερισμού αστική πολιτική, με έμμεση αναφορά σε κεϋνσιανές λογικές, έδωσε έμφαση στην «κοινωνική δικαιοσύνη» και αμφισβήτησε τη στρατηγική της γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης (από την οποία είναι απόλυτα εξαρτημένος ο Μητσοτάκης) σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, στήριξης της ανάκαμψης κ.λπ.
Όλα τα παραπάνω είναι έκφραση του κομματιού εκείνου της αστικής τάξης που είναι σκεπτικό απέναντι στις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» του Μητσοτάκη –ξέροντας ότι αυτές αργά ή γρήγορα θα αφυπνίσουν την εργατική τάξη– αλλά και στον γερμανόφιλο προσανατολισμό του.
Π.Δ.
