Αναγκαιότητα ένα μέτωπο κατά των ιδιωτικοποιήσεων

Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ήταν ένα αποφασιστικό
χτύπημα σε κάθε προοπτική παραγωγής ανασυγκρότησης
της χώρας

 Η τελεσίδικη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και του δικτύου της (ΔΕΔΔΗΕ) ήταν ένα αποφασιστικό βήμα στη στρατηγική της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ξεπουλήσει ό,τι είχε απομείνει στο δημόσιο μετά τη μνημονιακή λαίλαπα. Μετά και την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών του φυσικού αερίου και τη σχεδιαζόμενη για το 2022 περαιτέρω ιδιωτικοποίηση των Ελληνικών Πετρελαίων (ΕΛΠΕ), ουσιαστικά όλος ο τομέας ενέργειας της Ελλάδας θα έχει περάσει στα χέρια των αρπακτικών του κεφαλαίου. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που το κόστος της ενέργειας είναι το υπ’ αριθμόν ένα παγκόσμιο οικονομικό πρόβλημα. 

Δεν μιλάμε, όμως, μόνο για την ενέργεια. Συνδυαστικά και με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, εδώ έχει ξεπουληθεί κάθε εργαλείο με το οποίο ένα οποιοδήποτε κράτος θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στον διεθνή ανταγωνισμό και να υλοποιήσει σχέδια παραγωγικής ανάπτυξης: αεροδρόμια, λιμάνια, εθνικές οδοί, εκτάσεις-φιλέτα του δημοσίου, σιδηρόδρομος κ.ο.κ. 

Βασικά επιχειρήματα για το σαρωτικό αυτό κύμα ιδιωτικοποιήσεων ήταν: α) η εισροή ξένων κεφαλαίων, που υποτίθεται θα δημιουργούσαν θέσεις εργασίας, και β) η αποπληρωμή του χρέους της χώρας. Όσον αφορά το πρώτο, ξέρουμε ότι οι ιδιώτες που παίρνουν κάτι που λειτουργούσε το δημόσιο κατά κανόνα μειώνουν το προσωπικό. Όσον αφορά το δεύτερο, το ελληνικό χρέος όχι μόνο δεν έχει μειωθεί αλλά αγγίζει πλέον τα επίπεδα-ρεκόρ του 210% του ΑΕΠ. Φυσικά, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν συμβάλει καταλυτικά στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τη συρρίκνωση της διεκδικητικής δύναμης της συνολικής εργατικής τάξης. Αυτός είναι, άλλωστε, και ένας από τους βασικότερους στόχους των ιδιωτικοποιήσεων.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πτυχή: είναι τα τεράστια ποσά που ενθυλακώνουν οι μεσάζοντες αυτών των ιδιωτικοποιήσεων. Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι στρατιές των «συμβούλων» του επιτελείου του ξεπουλήματος (ΤΑΙΠΕΔ) έχουν τσεπώσει μέχρι στιγμής αμοιβές ύψους 30 εκατομμυρίων ευρώ.  

Όχι, δεν είναι μοιραίο να μη μείνει τίποτα στο δημόσιο! Η τελευταία μεγάλη οικονομική κρίση, η επιδημία αλλά και η όξυνση των διεθνών ανταγωνισμών ωθούν πολλές αστικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν τη λογική του «μικρού κράτους». Μικροαστικά στρώματα που ήταν υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων βιώνουν πλέον το κόστος – και το ξανασκέφτονται. Ένα μέτωπο υπέρ των επανακρατικοποιήσεων, στο οποίο η συνειδητή εργατική τάξη θα τραβήξει και ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δεν είναι ουτοπία, και ίσα ίσα είναι αδήριτη αναγκαιότητα.

 

Πάρις Δάγλας