Η εξέγερση των γυναικών στο Ιράν

 

Η εξέγερση των γυναικών και άλλων καταπιεσμένων
κομματιών του λαού στο Ιράν είναι δίκαιη!

43 χρόνια μετά την Ισλαμική Επανάσταση το Ιράν βρίσκεται σε κλοιό ξεσηκωμού και αιματηρών διαδηλώσεων. Οι μεγάλες διαδηλώσεις ξεκίνησαν στις 16 Σεπτεμβρίου μετά τον θάνατο μιας νεαρής γυναίκας, της Μαχσά Αμινί, όταν συνελήφθη από την ισλαμική «αστυνομία ήθους». Η Μαχσά Αμινί δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία γυναίκα που πέφτει θύμα βίας του σκληρού θεοκρατικού καθεστώτος του Ιράν και της αδυσώπητης θρησκευτικής αστυνομίας. Ο θάνατός της ήταν η αφορμή για να ξεσπάσουν μεγάλες αντιδράσεις, σε μια περίοδο που οι Ιρανοί βρίσκονται σε άθλια οικονομική κατάσταση, ενώ ενεπλάκη και το ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων της χώρας. 

Στο Ιράν, μετά την εγκαθίδρυση του ισλαμικού καθεστώτος, η ζωή των γυναικών από πολλές πλευρές επιδεινώθηκε. Μπορούν βέβαια να σπουδάσουν και να πάρουν μέρος στην παραγωγική διαδικασία, αλλά είναι τόσο αυστηρά τα πράγματα όσον αφορά την προσωπική ελευθερία και έκφραση των γυναικών που το αποτέλεσμα είναι, στην πλειοψηφία τους, ακόμα και μορφωμένες γυναίκες να προορίζονται για το «σπίτι». Ήταν και είναι υποχρεωμένες να καλύπτουν τα μαλλιά τους όταν βρίσκονται σε δημόσιους χώρους. Επίσης η αστυνομία ηθών απαγορεύει στις γυναίκες να φορούν κοντά παλτό, πάνω από το γόνατο, στενά παντελόνια και τζιν με σκισίματα καθώς και ρούχα με έντονα χρώματα, μεταξύ άλλων. Αν αυτό συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις, μπορούμε να φανταστούμε την καταπίεση που δέχονται οι γυναίκες στην επαρχία. Ενώ είχε φανεί τα τελευταία χρόνια μια χαλάρωση των περιορισμών εις βάρος των γυναικών, η νέα κυβέρνηση ενδυναμώνει ξανά τον σκοταδισμό στα ζητήματα των ανθρώπινων-γυναικείων δικαιωμάτων.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι διαδηλώσεις των εργαζομένων στο Ιράν είναι συχνότατο φαινόμενο των τελευταίων ετών, και πριν τον θάνατο της Αμινί, ως αποτέλεσμα της χειροτέρευσης των συνθηκών ζωής, που προκλήθηκε από την εκ νέου επιβολή οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ, από τις επιπτώσεις της επιδημίας του covid, αλλά και από την πολιτική του καθεστώτος, όπως η κατάργηση της επιδότησης σε βασικά τρόφιμα και στα καύσιμα.

Πολλοί Ιρανοί υποστηρίζουν πως η χώρα έχει να δει μαζικές διαμαρτυρίες τέτοιου μεγέθους από το 1979. «Τουλάχιστον 185 άνθρωποι, μεταξύ αυτών τουλάχιστον 19 παιδιά, σκοτώθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα», σύμφωνα με την ανακοίνωση της οργάνωσης Iran Human Rights, που έχει την έδρα της στη Νορβηγία.

Η διαφορά με τις προηγούμενες διαμαρτυρίες είναι ότι στις τωρινές κινητοποιήσεις συναντώνται άνθρωποι από όλες τις τάξεις, με διαφορετικές πολιτικές απόψεις, με κυρίαρχο τον ρόλο της νεολαίας και των γυναικών, αλλά με κοινό σκοπό την αποτίναξη του ζυγού αυτού του καθεστώτος, που είναι σκοταδιστικό όσον αφορά τα δικαιώματα των πολιτών και περισσότερο των γυναικών. Είμαστε αλληλέγγυοι με τις γυναίκες και τους αγωνιζόμενους του Ιράν!

 

Ματίνα Χελιδώνη