 |
| Η μεγάλη άνοδος του αγγλικού εργατικού κινήματος, οι σκληρές απεργίες στη Γαλλία, όπως στα διυλιστήρια, καθώς και μια σειρά από μαζικές κινητοποιήσεις κατά της ακρίβειας σε πολλές όλες ευρωπαϊκές χώρες υπόσχονται έναν... θερμό χειμώνα! |
Η Ευρώπη μπήκε ξανά σε μια –ακόμη μεγαλύτερη– κρίση, βγαλμένη μέσα από τις αποτυχημένες πολιτικές αντιμετώπισης της προηγούμενης.
Τα μέτρα που πάρθηκαν ενάντια στη Ρωσία για τον πόλεμο στην Ουκρανία –μια πολιτική ευθυγράμμισης της Ευρώπης με τα αποκλειστικά συμφέροντα των ΗΠΑ– επέφεραν το κλείσιμο της στρόφιγγας του φτηνού ρωσικού φυσικού αερίου και καθιέρωσαν ως μοναδικούς προμηθευτές της Ευρώπης τις ΗΠΑ, με το πανάκριβο και δύσκολο στην προμήθεια υγροποιημένο φυσικό της αέριο, και τη Νορβηγία.
Τα πολύ ακριβά καύσιμα, αλλά και οι ελλείψεις ή καθυστερήσεις στη μεταφορά των προϊόντων (σπορέλαια, λιπάσματα κ.ά.), αύξησαν τις τιμές στο σύνολο των προϊόντων, κάνοντας τη ζωή των πολιτών της Ευρώπης ιδιαίτερα δύσκολη, αυξάνοντας επίσης τον αριθμό εκείνων που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας. Οι λαοί της Ευρώπης αντιδρούν στην ακρίβεια με εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις σχεδόν σε όλα τα κράτη.
Στην Αγγλία έχει ξεσπάσει το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα των τελευταίων 30 ετών, σιδηροδρομικοί, 115 χιλιάδες ταχυδρομικοί, εργαζόμενοι στην υγεία, οδηγοί λεωφορείων, ναυτεργάτες, ποινικολόγοι, εργαζόμενοι στην αποκομιδή απορριμμάτων κ.ά. Παρά την απόσυρση πολλών νεοφιλελεύθερων μέτρων που αρχικά είχε υποστηρίξει η νέα πρωθυπουργός, το κύμα των απεργιών για αυξήσεις μισθών, τιμαριθμική αναπροσαρμογή και συλλογικές συμβάσεις εργασίας δεν σταματάει, και καθώς φαίνεται θα κερδίσουν πολλά από τα αιτήματα.
Στη Γαλλία ο Μακρόν χαρακτηρίζει τα κριτήρια του Μάαστριχτ απότοκα του παρελθόντος και προσπαθεί να διαπραγματευθεί στο ενεργειακό με την Αλγερία, αλλά η γενική απεργία στα διυλιστήρια της Total και τηςExxonMobil έχει παραλύσει τη χώρα, με αυτοκίνητα ακινητοποιημένα στους δρόμους και ουρές ατελείωτες σε βενζινάδικα, για καύσιμα από τα στρατηγικά αποθέματα της χώρας. Η κυβέρνηση κηρύσσει επιστράτευση για να σταματήσει την απεργία στα διυλιστήρια, ενώ η CGT, το μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας, καλεί σε κινητοποιήσεις υποστήριξης των απεργών.
Στην Πορτογαλία αναγκάστηκαν όλες οι εργοδοτικές οργανώσεις να συμφωνήσουν να δοθεί αύξηση στους μισθούς 5,1% και φορολογική ελάφρυνση στους επαγγελματίες.
Η αγωνία των αστικών τάξεων για εξεγέρσεις σπρώχνει τις κυβερνήσεις να κουρελιάσουν τη συμφωνία του Μάαστριχτ περί ελλειμμάτων 3% και χρέους κάτω του 60% του ΑΕΠ και να πράξουν η καθεμιά αναλόγως των συμφερόντων της, προάγοντας έτσι τον εθνικό προστατευτισμό.
Η Γερμανία ρίχνει στην αγορά 200 δις για να σώσει την τραυματισμένη από την έλλειψη φτηνής ενέργειας και πρώτων υλών οικονομία της, απαντώντας διά στόματος καγκελαρίου Σολτς στις διαμαρτυρίες των άλλων κρατών «είμαστε οικονομικά ισχυροί και μπορούμε να το κάνουμε».
Στην Ιταλία τα αδιέξοδα του ιταλικού λαού έδωσαν ώθηση στην ακροδεξιά, που υποσχέθηκε εκβιομηχάνιση της Ιταλίας και «προστασία» της ιταλικής εργατικής τάξης. Αυτή η πολιτική εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας της ηγεσίας της Ε.Ε. αλλά και της ανυπαρξίας της αριστεράς στη χώρα.
Τα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη διαφοροποιούνται από τις κοινές πολιτικές της Ευρώπης, ειδικά Ουγγαρία και Βουλγαρία, με το να μην εφαρμόζουν τα μέτρα κατά της Ρωσίας, αναδεικνύοντας και το πόσο εύθραυστη είναι η «συνοχή» της Ε.Ε.
Οι συνθήκες διαβίωσης θα χειροτερέψουν και οι κινητοποιήσεις θα αυξηθούν απέναντι στις άλογες πολιτικές. Είναι σίγουρο πως το εργατικό κίνημα θα μεγαλώσει και θα αγκαλιάσει ξανά όλη την Ευρώπη. Οι αλλαγές κυβερνήσεων που θα έλθουν και οι κρατικοποιήσεις που αναγκαστικά θα ακολουθήσουν, στην ενέργεια, το νερό και άλλους σημαντικούς τομείς της οικονομίας, δεν θα σταθούν ικανές να αντιστρέψουν αυτή τη συστημική κρίση της οικονομίας.
Το εργατικό κίνημα πρέπει να ανασυνταχθεί και να στραφεί καθαρά προς το γκρέμισμα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Χρήστος Χατζής
