- Κατ’ αρχήν, οι Τροτσκιστές είναι το επαναστατικό ρεύμα της πολιτικής και αγωνιστικής ανύψωσης της εργατικής τάξης, και ποτέ δεν ήταν κατάσταση απομονωμένων διανοητών και πλαδαρών συζητητών και αρθρογράφων.
- Σήμερα θα ασχοληθούμε με την αγωνιστική ιστορία μας.
Και απευθυνόμενοι στους εργάτες, ανοίγουμε μια μικρή παρένθεση και σε κάθε οργανωμένη έκφραση που αναφέρεται στον Τρότσκυ, για να τους πούμε: Ότι η αγωνιστική ιστορία του τροτσκισμού δεν ανήκει μόνο στους φυσικούς πρωταγωνιστές της, αλλά ανήκει και αποτελεί τον βαρύ αγωνιστικό και ηθικό οπλισμό, κάθε κατάστασης που αισθάνεται ότι ανήκει πραγματικά στον μαχόμενο τροτσκισμό.
- Αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο, στην αναδιοργάνωση και διαπαιδαγώγηση των τροτσκιστών, επικράτησε η αντίληψη: Ότι τροτσκιστής σημαίνει πρωτοπόρος μαχητής μέσα στην εργατική τάξη. Και η αντίληψη αυτή σφράγισε την ιστορία των τροτσκιστών σε τέσσερα σημεία.
- ΠΡΩΤΟ: Οι τροτσκιστές έσπασαν την αστυνομική τρομοκρατία στα εργατιά σωματεία, που είχε επιβάλλει η αστική τάξη στον εμφύλιο πόλεμο.
- ΔΕΥΤΕΡΟ: Οι τροτσκιστές απέδειξαν με τις πολλές και νικηφόρες εργοστασιακές απεργίες που ηγήθηκαν, καθώς και σε κλαδικές απεργίες που συνέβαλαν αποφασιστικά, ότι όταν και όπου υπήρχε ηγεσία, η εργατική τάξη ήταν πολύ περισσότερο ζωντανή και αγωνιστική, από ό,τι φαινόταν.
- ΤΡΙΤΟ: Στη στρατιωτική δικτατορία οι τροτσκιστές απέδειξαν την ορθότητα της πολιτικής σκέψης τους, την ετοιμότητά τους, και το μαχητικό πνεύμα της αυτοθυσίας τους στον αγώνα εναντίον της Χούντας. Η ισχυρότερη απ’ τις οργανώσεις του, το ΚΔΚΕ, κινήθηκε με πλήρη ομοφωνία όλων των παλαιών και όλων των νέων μελών της, και όλοι σύσσωμοι έδρασαν διαμέσου της αντιστασιακής οργάνωσης των «Δημοκρατικών Επιτροπών Αντίστασης» την οποία ίδρυσαν.
Γι’ αυτό και οι διάφορες διαδόσεις, ότι ο τροτσκισμός παρέμεινε άμαχος και ότι κινήθηκε μόνο η νεολαία του, μετά από μια ανταρσία της: Είναι μια βρωμερή σταλινική συκοφαντία που θα την αποκαλύψουμε σε λίγο, παρουσιάζοντας κατάλογο με τα ονόματα και τις ηλικίες όλων και των μελών της ηγεσίας του ΚΔΚΕ που συμμετείχαν στην αντίσταση των ΔΕΑ, καθώς και καταδικαστικές αποφάσεις των στρατοδικείων της Χούντας. (Επίσης στη δικτατορία δεν αντιστάθηκε μόνο η οργάνωση ΚΔΚΕ αλλά κα άλλες μικρότερες τροτσκιστικές οργανώσεις).
- ΤΕΤΑΡΤΟ: Οι μαχητές τροτσκιστές είχαν τη γνώμη ότι το «Μεταβατικό Πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς» του Λέοντα Τρότσκυ, διατηρούσε όλη την επικαιρότητά του, και αυτό το απέδειξαν στην ελληνική εργατική τάξη και το 1977 οργάνωσαν και διεύθυναν μια ηρωική απεργία 2.500 εργατών, συνεχούς διαρκείας 3 μηνών και επέβαλαν την μείωση των ωρών εργασίας (την πενθήμερη 40ωρη εργασία) και το τιμαριθμικό μεροκάματο.
ΟΙ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ ΣΠΑΝΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
- Αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο αρχίσαμε τη διείσδυση στα εργατικά σωματεία, και εισχωρήσαμε στα διοικητικά συμβούλια μερικών σωματείων. Πραγματικά αντιμέτωποι όμως με την αστυνομική τρομοκρατία, δηλαδή πρακτικά, βρεθήκαμε μόνο όταν εξασφαλίσαμε την υποστήριξη της πλειοψηφίας του διοικητικού συμβουλίου, ενός εργατικού σωματείου (των Λιθογράφων).
- Τότε ήμασταν στο επάνω πάτωμα του «Εργατικού Κέντρου Αθηνών» (ΕΚΑ) Αγησιλάου 10, που στεγαζόντουσαν τα περισσότερα από τα μη κατευθυνόμενα από την αστυνομία, εργατικά σωματεία.
- Η άσκηση της αστυνομικής τρομοκρατίας γινόταν από το συνδικαλιστικό τμήμα της Γενικής Ασφάλειας, με τα εξής μέσα:
- Υποχρεωτική λογοκρισία, προέγκριση και σφράγιση από την αστυνομία κάθε δημοσιεύσεως και ανακοινώσεως των εργατικών σωματείων.
- Παρακολούθηση των συσκέψεων των διοικητικών συμβουλίων και των συνελεύσεων των εργατι
κών σωματείων από αστυνομικούς με πολιτικά. - Έλεγχος των βιβλίων πρακτικών των διοικητικών συμβουλίων των σωματείων, και των βιβλίων ταμείου.
- Υποχρεωτική αρπαγή των εισπράξεων των συνδρομών των εργατικών σωματείων, με το πρόσχημα της υποχρεωτικής αγοράς των εισιτηρίων των ποδοσφαιρικών ματς Αστυνομίας-Χωροφυλακής. Αυτή η ληστεία γινόταν από αστυνομικούς που επισκέπτοντο κάθε Σάββατο βράδυ τα εργατικά σωματεία.
- Και τα 4 αυτά αστυνομικά μέτρα ήταν βαριά, αλλά το χειρότερο από όλα που αποσκοπούσε στην πλήρη ψυχολογική υποταγή και το σπάσιμο του ηθικού: Ήταν το να αρπάξει η αστυνομία της συνδρομές των μελών του σωματείου που ήταν μαζεμένες με πολύ κόπο, χωρίς να τολμάει κανείς να διαμαρτυρηθεί και προπαντός ν’ αρνηθεί να τις παραδώσει στους άρπαγες.
Και το χειρότερο ήταν ότι οι διοικήσεις των σωματείων κρατούσαν μυστική αυτήν την κατάσταση: Διότι ήξεραν ότι εάν μάθαιναν οι εργάτες ότι τις συνδρομές τους τις έπαιρνε η αστυνομία, κανένας εργάτης δεν θα πλήρωνε πια τη συνδρομή του.
- Πάνω στην τρομοκρατία, από την πρώτη στιγμή η θέση μας ήταν σαφής. Θα τραβούσαμε το σκοινί μέχρι την άκρη, και ή θα μας χώνανε μέσα ή θα μας παρατούσανε ήσυχους.
- Και αρχίσαμε από τα μαλακότερα. Σε μια εργοστασιακή συνέλευση ένας από εμάς στάθηκε στην πόρτα της αίθουσας και φώναξε δυνατά: Εδώ θα μπουν μόνο λιθογράφοι. Σε λίγο πήγε να μπει ένας αστυνομικός, τον ρωτήσαμε δυνατά αν είναι λιθογράφος και όταν μας είπε, είμαι αστυνομικός. Τότε του απάντησε δυνατά ο Γραμματέας του σωματείου μας: «Λάθος κάνετε εδώ δεν είναι συνέλευση αστυνομικών» και του κλείσαμε την πόρτα.
- Μετά, ήρθε η σειρά της αρπαγής των συνδρομών μας. Κάποιο Σάββατο βράδυ ήρθαν δύο αστυνομικοί και γύρεψαν επιτακτικά εισιτήρια της αστυνομίας, που κρατούσαν. Τότε ο νεαρός Γραμματέας των Λιθογράφων, που είχε κερδίσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας του διοικητικού συμβουλίου του Σωματείου, είπε στον ταμία: Για μια τέτοια πληρωμή απαιτείται η έγκριση του Προέδρου ή του Γραμματέα.
- Αμέσως οι αστυνομικοί άρχισαν τις απειλές με άγριες φωνές και μετά πήγαν στο διπλανό σωματείο των Τυπογράφων. Εκεί ο ταμίας τους είπε ότι, εφόσον δεν πήραν τα εισιτήριά σας οι λιθογράφοι πρέπει να το σκεφτούμε κι εμείς. Φύγανε και απ’ εκεί απειλώντας… αλλά από κανένα άλλο εργατικό σωματείο, δεν μπόρεσαν ποτέ πια να αποσπάσουν λεφτά… Το γεγονός διαδόθηκε αμέσως στον κλάδο των Λιθογράφων, και αυτό έγινε ένα δυνατό κίνητρο συσπείρωσης, των εργατών Λιθογράφων στο Σωματείο τους.
- Για το σπάσιμο της αστυνομικής τρομοκρατίας των εργατικών σωματείων στα δύο αυτά σημεία, η αστυνομία έκανε ότι δεν κατάλαβε τίποτε…
- Όταν όμως το σωματείο Λιθογράφων κυκλοφόρησε την πρώτη ανακοίνωσή του, χωρίς τη λογοκρισία και την έγκριση του κειμένου της από την αστυνομία, τότε τα πράγματα αγρίεψαν. Τότε η τρομοκρατία έτριξε τα δόντια της. τότε η γενική ασφάλεια κάλεσε τον γραμματέα του Σωματείου Λιθογράφων, που τον πήγαν αμέσως στον αστυνομικό διευθυντή Ρακιτζή, που ήταν το φόβητρο της ελληνικής εργατικής τάξης. Ο Ρακιτζής κρατούσε την ανακοίνωση των Λιθογράφων έξαλλος ή παρίστανε τον έξαλλο, και τον απείλησε προσωπικά με φοβερές ποινές, αν το επαναλάμβανε. Αυτός δεν είπε τίποτα παρά μόνο ότι η ανακοίνωση ήταν απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου.
- Όταν όμως έφυγε, συντάχθηκε αμέσως μια νέα ανακοίνωση του σωματείου Λιθογράφων, επιτηδευμένα εμπρηστικού περιεχομένου, για τότε, που άρχιζε: «Εργάτες Λιθογράφοι, με δίνετε καμία σημασία στην τρομοκρατία των εργοδοτών. Είναι γίγαντες με πήλινα πόδια, που αρκεί να υψώσουμε το ανάστημά μας για να καταρρεύσουν» κ.λπ.κ.λπ.
- Μοιράσαμε αμέσως και τη δεύτερη ανακοίνωσή μας στο εργατικό κέντρο, και την επομένη 3 άλλα σωματεία πρωτοκυκλοφόρησαν ανακοίνωση, χωρίς φυσικά την άδεια της αστυνομίας, και ακολούθησαν και άλλα… Και αυτό το σημείο της αστυνομικής τρομοκρατίας είχε σπάσει.
- Αμέσως μετά έγιναν οι αρχαιρεσίες του Σωματείου Λιθογράφων, με συμμετοχή στο νέο επταμελές συμβούλιο, τεσσάρων νέων δραστήριων τροτσκιστών –της νέας στρατολογίας– και με πρόεδρο το νεαρό Γραμματέα του προηγουμένου συμβουλίου, που ήταν επίσης Τροτσκιστής.
- Η περίοδος των απανωτών νικηφόρων εργοστασιακών απεργιών στους Λιθογράφους, άρχιζε...
- Η αστυνομική τρομοκρατία στη λειτουργία των εργατικών σωματείων είχε σπάσει, με τους τροτσκιστές πρωτοπόρους.
- Ήταν τα πέτρινα χρόνια 1953-1955
Γιάννης Βερούχης (1931-2010)
Σημείωση της σύνταξης: Το άρθρο αυτό γράφτηκε τον Ιούνιο του 2004.
Στην υπεράσπιση
της τροτσκιστικής
ιστορίας μας
Πρέπει να το πούμε εντελώς καθαρά. Η ιστορία μας πρέπει να ξαναγραφτεί, και ο κάθε πλαστογράφος της να ξεσκεπαστεί.
Η ιστορία μας είναι φιλική για τους φυγόμαχους και αδιάφορη ως εχθρική για τους ακατάβλητους τροτσκιστές μαχητές και την έμπρακτη επαναστατική αδιαλλαξία και αυτοθυσία τους.
Γι’ αυτό το λόγο, η αποκατάσταση κάθε σημείου της ιστορίας μας –πέραν της καλής διάθεσης των οποιωνδήποτε τίμιων και καλοπροαίρετων ιστορικών– είναι καθήκον των ίδιων των μαχητών και σημαιοφόρων των επαναστατικών ιδεών του Λέοντα Τρότσκυ.
Η καθαρότητα της τραγικής και αιματηρής ιστορίας των Ελλήνων τροτσκιστών, εντάσσεται στον ηθικό οπλισμό όλων των αποφασιστικών και ριψοκίνδυνων μαχητών-τροτσκιστών, και συνεχιστών της ιστορικής επαναστατικής πορείας μας.
Και αυτή η Ιστορία των Ελλήνων Τροτσκιστών –που έχουν λαμπρή ιστορία με ιερές και αιματοβαμμένες παρακαταθήκες– πρέπει να γραφτεί… Και θα γραφτεί…!
Και προς αυτήν την κατεύθυνση η Σοσιαλιστική Προοπτική οφείλει να στραφεί με τόλμη, αποφασιστικότητα και ανυποχώρητο πνεύμα, και να δώσει κάθε δυνατή βοήθεια…
Από τη σύνταξη
