Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, μια κομβική όσο και δραματική καμπή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μετά τη χρεοκοπία της «Μεγάλης Ιδέας», ο ελληνικός καπιταλισμός έριξε το βάρος του στην οικονομική (και όχι πλέον εδαφική) ανάπτυξη. Ωστόσο, διατηρεί μέχρι σήμερα κάποιες νοοτροπίες που είχε και τότε, και οι οποίες συνέβαλαν στην καταστροφή.
Κατ’ αρχάς, ο ελληνικός καπιταλισμός, ενώ εμφανίζεται ως υπέρμαχος «αρχών» και «αξιών» στις διεθνείς σχέσεις, δεν διστάζει να τις εγκαταλείψει μόλις μυριστεί κέρδος. Το 1920 υπερασπίστηκε τη Συνθήκη των Σεβρών, που ήταν εν γνώσει του ανεφάρμοστη και άφηνε το τουρκικό έθνος (πληθυσμιακά διπλάσιο από το ελληνικό) μόνο με το οροπέδιο της Άγκυρας. Το 1991-2000 συναίνεσε και συνυπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον ΝΑΤΟϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας. Δεύτερον, απέναντι σε ισχυρότερες από τον ίδιο δυνάμεις κρατά μια στάση που μπορεί άνετα να κινηθεί από την πιο χαμερπή δουλικότητα μέχρι τη δόλια υπόσκαψη. Τότε ο ελληνικός καπιταλισμός ξεκίνησε ως ταπεινό εκτελεστικό όργανο της Αντάντ στη Μέση Ανατολή και εις βάρος της Σοβιετικής Ρωσίας, στη συνέχεια αγνόησε τις προειδοποιήσεις της για την πορεία της εκστρατείας, στη συνέχεια έριξε το ανάθεμα στη Γαλλία για την ήττα και λίγες δεκαετίες αργότερα διεκήρυξε «Ελλάς-Γαλλία συμμαχία». Τώρα είναι από τους πρώτους σε υποστήριξη προς την Ουκρανία, ενώ οι ιστορικοί του δεσμοί είναι περισσότερο με τη Ρωσία, τη συμμαχία της οποίας επεδίωκε σφόδρα μέχρι το 2009.
Π.Δ.
