Πρόσφατα βρέθηκα στο μέρος όπου εγεννήθηκα. Η συζήτηση εκεί περιστρεφόταν γύρω από τα γνωστά θέματα, όπως σε όλη την ελληνική ύπαιθρο: οι κακοί δρόμοι, η άθλια συγκοινωνία κ.λπ. κ.λπ. Όμως αποτέλεσε οδυνηρή έκπληξη η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η εργαζόμενη τάξη. Συζητώντας με δύο εργάτες και μια σύζυγο εργαζόμενου ακούστηκαν οι πίκρες, οι αγωνίες και οι δυσκολίες που περνούν οι εργαζόμενοι στην κωμόπολη αυτή.
Τα ένσημα είναι είδος υπό εξαφάνιση. Δουλεύεις, μου είπε ο φίλος Ι.Κ., έναν μήνα και με το ζόρι σου κολλάνε δύο ή τρία ένσημα. Η φίλη Α.Μ., που είναι πρόσφατα απολυμένη, επειδή μπήκε ο χειμώνας και δεν έχει εργασία το μαγαζί όπου δούλευε, μου περιέγραψε την οικτρή κατάσταση του άντρα της που δεν σταυρώνει ένσημο. Και ας είναι μάστορας. Ο εργολάβος δίνει 40 ευρώ την ημέρα, όποια ημέρα είναι, δηλαδή και Σάββατο και Κυριακή, παίρνει και κάποιου είδους υπερωρία και αυτό είναι. Για ένσημο δεν γίνεται κουβέντα...
Για την εκτός Αθήνας εργατική τάξη της χώρας μας,
σταθερά ωράρια, ένσημα, δώρα, επιδόματα... είναι
έννοιες υπό εξαφάνιση
Ο δε Σ.Τ. μου περιέγραψε την κατάσταση στη λεγόμενη «ναυαρχίδα» της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή στον τουρισμό. Δουλειά από το πρωί ως το βράδυ και για να κολλήσεις ένσημο πρέπει να παρακαλάς...
Το πλέον εξωφρενικό όμως είναι τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα διακοπών, που υποχρεωτικά μπαίνουν στην τράπεζα. Όσοι λοιπόν καταφέρνουν να είναι μισθωτοί με ένσημο, αυτοί λαμβάνουν στην τράπεζα το ποσό του επιδόματος. Φευ... Την ίδια ημέρα οι εργοδότες το απαιτούν πίσω. «Τρέχα στην τράπεζα και φέρε μου πίσω το επίδομα». Χωρίς λόγια φτιασιδωμένα. Στεγνά και απόλυτα. «Αν θες να είσαι εδώ αύριο»... Καμιά γαλιφιά ή συμπόνια. Έτσι, τσαμπουκαλίδικα. «Φέρτα και σβέλτα». Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα.
Όλο αυτό «ντύνεται» με πολύ φόβο, πίκρα και δικαιολογίες από τους υπαλλήλους και εργάτες, εμάς τους σύγχρονους μισθωτούς σκλάβους... «Να είμαστε κοντά στους γονείς μας». «Να μεγαλώσουν τα παιδιά μας κοντά στη φύση». «Η ποιότητα ζωής εδώ είναι υπέροχη». «Έχουμε το ψάρεμα, το κυνήγι, τα μανιτάρια, τους καρπούς και τα κουτσοβολεύουμε». Και δώσ’ του να σκύβουμε το κεφάλι.
Ως πότε όμως; Τα χρόνια περνούν. Ένσημα δεν κολλάς. Ποιος θα σε κοιτάξει στα γεράματα και στη δύσκολη κατάσταση; Ωραίο το χωριό. Ωραία στη φτηνή ταβέρνα. Ωραία όλα... Αλλά σήκω ψηλά! Αντιστάσου στην αδικία!
Αριστείδης Λάμπρου
ΥΓ. Την κωμόπολη δεν την αναφέρω, γιατί δεν θέλω να νομίζετε ότι είναι μόνο αυτή. Είμαι σίγουρος ότι, αν ρωτήσετε και στον δικό σας γενέθλιο τόπο, τα ίδια θα ακούσετε.
