 |
| Το μεγαλειώδες κίνημα των πανεπιστημίων έχει ήδη πετύχει να αφυπνίσει μεγάλα λαϊκά τμήματα ανά τον κόσμο κατά της σφαγής στη Γάζα αλλά και κατά της άθλιας υποκρισίας και πολεμοκαπηλίας των καπιταλιστικών κυβερνήσεων |
Εδώ και ενάμιση μήνα τώρα, χιλιάδες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης έχουν πραγματοποιηθεί, με πρωτοπόρο τμήμα τη φοιτητιώσα νεολαία. Φοιτητές μιας σειράς χωρών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ισπανία, Ιρλανδία, Δανία, Φινλανδία, Ολλανδία, Ινδία κ.ά.) και των διασημότερων πανεπιστημίων (από το Κολούμπια, που πρωτοστάτησε, έως το Μόντρεαλ, την Οξφόρδη, τη Σορβόννη, τη Γενεύη κ.ά.) έχουν προβεί σε μια σειρά δράσεις: καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, στήσιμο σκηνών έξω και πολιτικές-καλλιτεχνικές δράσεις μέσα σε αυτά, πορείες, συγκεντρώσεις, απεργίες πείνας. Τα βασικότερα αιτήματά τους είναι: 1) Η λήξη του πολέμου στη Μέση Ανατολή, 2) η αποεπένδυση από επιχειρήσεις ισραηλινών συμφερόντων ως μοχλό πίεσης στην κυβέρνηση Νετανιάχου, 3) η ενίσχυση της ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους, 4) η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους και 5) αμνηστία στους διαδηλωτές.
Η μαζικότητα των δράσεων –υπολογίζεται πως στις ΗΠΑ πάνω από 1,5 εκατομμύριο φοιτητές έχουν συμμετάσχει ενεργά– άλλαξε άρδην τους συσχετισμούς μέσα στην αμερικάνικη κοινωνία, και όχι μόνο. Το κίνημα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την υφήλιο ακριβώς λόγω της μαζικότητάς του αλλά και επειδή εξέφρασε την προϋπάρχουσα αντιπολεμική στάση των λαών. Πολύ γρήγορα το κίνημα αγκαλιάστηκε από δημοσιογράφους, πρόσωπα διεθνούς εμβέλειας από τον χώρο του κινηματογράφου και της μουσικής κ.ά. Είναι βέβαια πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός ότι πλάι στους φοιτητές έχει σταθεί με δηλώσεις της αλλά και εμπράκτως (συμμετείχαν μαζί τους σε πολλές δράσεις) σημαντική μερίδα ακαδημαϊκών. Ακόμα, και αυτό είναι το σημαντικότερο, το κίνημα έχει υποστηριχθεί ανοιχτά από μερίδα της εργατικής τάξης: μεγάλα σωματεία πραγματοποιούν απεργίες αλληλεγγύης και υποστήριξης των φοιτητών απέναντι στις πειθαρχικές διώξεις που αντιμετωπίζουν. Η παραπάνω κοινωνική συμμαχία έχει καταφέρει να ασκήσει πίεση τόσο στις διοικήσεις των πανεπιστημίων όσο ακόμα και σε πολλές κυβερνήσεις. Φυσικά το σύστημα απάντησε με άγρια καταστολή (περίπου 3.000 συλλήψεις στις ΗΠΑ), αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις υποχώρησης-αποδοχής ορισμένων αιτημάτων από διοικήσεις πανεπιστημίων, όπως του Σίδνεϊ, της Βαρκελώνης, της Καλιφόρνιας, του Τrinity College της Ιρλανδίας κ.ά.
Ακόμα οι κινητοποιήσεις συνέβαλαν στην πολιτική αναδίπλωση κυβερνήσεων και αντιπολιτεύσεων, οι οποίες, σε επίπεδο ρητορικής τουλάχιστον, φαίνεται να πιέζουν το Ισραήλ να σταματήσει τη σφαγή στην Γάζα. Το φοιτητικό κίνημα βέβαια απαιτεί τον πραγματικό τερματισμό του πολέμου και όχι απλώς μια «πίεση» στα λόγια.
Εμείς από την πλευρά μας χαιρετίζουμε το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και θεωρούμε πως είναι μια ιδιαίτερα θετική και ελπιδοφόρα εξέλιξη. Μονάχα η εργατική τάξη και η νεολαία, των μεγαλύτερων κυρίως καπιταλιστικών χωρών, μπορούν να ασκήσουν πραγματική πίεση και να βάλουν ένα τέλος σε αυτόν τον πόλεμο αλλά και σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο γενικότερα.
Ο ξεσηκωμός αυτός της νεολαίας, με αφορμή το Παλαιστινιακό, που θυμίζει τη δεκαετία του ’60 (ο βρετανικός Guardian έγραψε ανοιχτά για διαδηλώσεις που θυμίζουν εκείνες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ), είναι στην ουσία μια γενικότερη ανταρσία ενάντια στην παρακμή και τη βαρβαρότητα του συστήματος, γέννημα του οποίου είναι και οι πόλεμοι. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ξεκίνησε από τη μητρόπολη του καπιταλισμού. Η αμερικάνικη εργατική τάξη έχει δείξει εδώ και καιρό τα «δόντια» της. Οργανώνεται, διεκδικεί και πετυχαίνει νίκες…
Τι συμβαίνει όμως στην ίδια τη Γάζα; Το κράτος του Ισραήλ και η ακροδεξιά κυβέρνησή του συνεχίζουν την εθνοκάθαρση για 9ο μήνα. Το «σύστημα» Νετανιάχου στηρίζεται και υλικά και ιδεολογικά στην επιδίωξη αρπαγής όλης της παλαιστινιακής γης (βλ. έποικοι στη Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα οικονομικά σχέδια για τη Γάζα). Πολιτικά έχει δημιουργήσει ένα κλίμα «μόνιμης απειλής» για να μην αφυπνιστεί ποτέ ο ισραηλινός λαός και ιδίως η εργατική του τάξη.
Ακόμα και αν το Ισραήλ προσαρτήσει τη Λωρίδα της Γάζας, ο παλαιστινιακός λαός δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Οι Άραβες του Ισραήλ αποτελούν πάνω από το 20% του πληθυσμού του κράτους του Ισραήλ και ο ρυθμός αύξησής τους είναι μεγαλύτερος από ό,τι των Ισραηλινών.
Για εμάς, η μόνη δίκαιη και οριστική στρατηγική λύση του ζητήματος είναι μια ενιαία σοσιαλιστική Παλαιστίνη και για τους δύο λαούς. Μεταβατικά, ωστόσο, η ύπαρξη δύο κρατών θα ανοίξει δυνατότητες τουλάχιστον όσον αφορά την προσέγγιση των λαών και των εργατικών τάξεων. Ο ελληνικός λαός από τη σκοπιά του οφείλει να απαιτήσει από την πολεμοκάπηλη κυβέρνηση Μητσοτάκη να σταματήσει εδώ και τώρα κάθε υποστήριξη στον Νετανιάχου και κάθε εμπλοκή στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής.
Ιωάννης Νικολάου-Μπράζιος
