Υπερασπιζόμαστε την ιστορία μας

 

Την τελευταία περίοδο διαβάζουμε διάφορες τοποθετήσεις που αφορούν την ιστορία του ρεύματος όπου ανήκουμε, του τροτσκισμού. Αισθανόμαστε την ανάγκη να απαντήσουμε, γιατί εμείς πονάμε το κομμουνιστικό-τροτσκιστικό κίνημά μας και βαδίζουμε ιδεολογικά με συνέπεια σε αυτόν τον δρόμο. Χωρίς ιδεολογική πυξίδα, χωρίς στέρεες θεωρητικές βάσεις, χωρίς σεβασμό στην κερδισμένη με αίμα και θυσίες πείρα του παρελθόντος, καμιά πολιτική προσπάθεια δεν έχει μέλλον – ειδικά σε μια εποχή σύγχυσης και χαοτικών ανακατατάξεων μέσα στο σύστημα, όπως η σημερινή.   

Απαντάμε σήμερα πάνω στο θέμα της συμμετοχής των τροτσκιστών στο κίνημα της Αντίστασης. 

Η ενεργητική συμμετοχή των τροτσκιστών στα μαζικά αντικατοχικά κινήματα της περιόδου του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν απόφαση της 4ης Διεθνούς και ήταν απολύτως σωστή. Ήταν δε μονόδρομος αν θέλαμε να υπάρχουμε ως μαχόμενο επαναστατικό κίνημα μαζικής απεύθυνσης, και όχι ως συζητητικός όμιλος ή αρχείο καταγραφής σταλινικών προδοσιών. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις των ηγεσιών τους, τα μαζικά αντικατοχικά κινήματα μπορούσαν να πάρουν έναν ταξικό χαρακτήρα και να θέσουν άμεσα ή έμμεσα ζήτημα εξουσίας. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας, παρότι η ηγεσία του ΚΚΕ υπέταξε το τεράστιο ΕΑΜικό κίνημα στις συμφωνίες του Στάλιν με τους Αγγλο-Αμερικανούς ιμπεριαλιστές και τελικά, την κρίσιμη στιγμή, το πρόδωσε. Οι τροτσκιστές που συμμετείχαν γενικά στο αντιστασιακό κίνημα (όχι αποκλειστικά στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) ήξεραν ότι υπήρχε βάσιμη πιθανότητα να δολοφονηθούν από τη σταλινική ηγεσία για να μη φθάσει η επαναστατική τους φωνή στις ξεσηκωμένες εργατο-αγροτικές μάζες της Αντίστασης. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετός λόγος για να απόσχουν από το επαναστατικό τους καθήκον, που πάντα υπηρετείται δίπλα στις μάζες, μέσα στις μάζες, και όχι ξεκομμένα από αυτές. Η θυσία αυτών των ηρωικών συντρόφων μας, που δολοφονήθηκαν μαζικά και μεθοδευμένα από τον σταλινισμό, όχι μόνο δεν ήταν «ανώφελη», αλλά είναι παράσημο τιμής και πολυτιμότατη παρακαταθήκη για την ύπαρξη και συνέχεια του κινήματός μας. Μεταξύ άλλων, ενέπνευσε την απόφαση των τροτσκιστών να μπουν μαζικά και από την πρώτη ημέρα σε ένα άλλο αντιστασιακό κίνημα, κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών τον Απρίλη του ’67, μέσα από τις Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης (ΔΕΑ). 

Διαφωτιστική πάνω σε αυτό το ζήτημα είναι η επιστολή –προς τους τροτσκιστές συντρόφους του στην Ελλάδα– του Γιώργου Βιτσώρη, ενός από τους σημαντικότερους κομμουνιστές-τροτσκιστές ηγέτες του Μεσοπολέμου, ο οποίος την περίοδο του πολέμου βρισκόταν στη Γαλλία, όπου ανέπτυξε σπουδαία δράση στο εκεί αντιστασιακό κίνημα.

Θα χρειαστεί όμως να επανέλθουμε, γιατί το ζήτημα είναι μεγάλο.

 

Πάρις Δάγλας