Δεν ήταν από «ανθρωπισμό» που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός χρηματοδοτούσε αθρόα την «υποδοχή» και «ενσωμάτωση» μεταναστών
 |
| Η USAID χρηματοδοτούσε οργανώσεις, ΜΜΕ και φορείς που προωθούν την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» και των μεταναστευτικών ροών υπέρ του κεφαλαίου. Επίκεινται ακόμα μεγαλύτερες αποκαλύψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα... |
Οι ανακοινώσεις για την αλλαγή του ρόλου (υπαγωγή στο υπουργείο Εξωτερικών και μείωση εργαζομένων από 10.000 στους 300) της Υπηρεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID) από τους Ντόναλντ Τραμπ και Έλον Μασκ έδωσαν γρήγορα τη σκυτάλη στην αποκάλυψη των δράσεων της οργάνωσης. Η USAID ιδρύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 για να διαχειρίζεται προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας για λογαριασμό της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην πράξη, η οργάνωση αποτελούσε βραχίονα της CIA(βλ. δηλώσεις Allen Weinstein) και εξυπηρετούσε ποικιλοτρόπως τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, προωθώντας πολιτικές αλλαγές υπέρ του σε μια σειρά χώρες (βλ. «ευαισθητοποίηση» λαών υπέρ του ΝΑΤΟ κ.ά.).
Αυτό το επετύγχανε μέσα από τη ροή υπέρογκων ποσών σε εκατοντάδες ΜΜΕ και μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) ανά τον κόσμο. Παρότι όλες οι μέχρι στιγμής αποκαλύψεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές (και αναμένεται να έρθουν στο φως πολύ περισσότερες), εμείς θα σταθούμε στο πώς η USAID προωθούσε τη μετανάστευση και την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων». Αναφέρουμε ενδεικτικά μονάχα τη χρηματοδότηση μιας σειράς ΜΚΟ στον κόσμο, αλλά και στην Ελλάδα, για τους εξής σκοπούς:● Δημιουργία κατάλληλων δομών-κατοικιών για «φιλοξενία» μεταναστών.
● Προσφορά προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης σε μετανάστες.
● «Ασφαλής μετακίνηση» μεταναστών.
● Διαφήμιση της μετανάστευσης ως αναγκαίας και χρήσιμης (μέχρι και στο facebook είχε επίσημες αναρτήσεις τέτοιου περιεχομένου η οργάνωση).
● Βοήθεια εξασφάλισης συνθηκών για τη μετατροπή των παράνομων μεταναστών σε νόμιμους.
Έχοντας δει τα παραπάνω εγείρεται το μεγάλο ερώτημα: γιατί ένα τέτοιο ιμπεριαλιστικό ίδρυμα χρηματοδοτούσε και υποτιθέμενους “ανθρωπιστικούς” σκοπούς, δηλαδή, τη διευκόλυνση της μετανάστευσης; Πώς γίνεται δηλαδή να συμβαδίζει η πολιτική ανατροπής κυβερνήσεων, προπαγάνδας για το ΝΑΤΟ κ.λπ. με τη μετανάστευση; Η απάντηση για εμάς είναι απλή. Η αθρόα εισαγωγή εργατικού δυναμικού είναι εξίσου ένα όπλο, και μάλιστα πανίσχυρο, για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, καθώς, όπως υποστήριζαν οι γενάρχες του κομμουνισμού Μαρξ και Ένγκελς, οδηγεί σε πτώση των μισθών, των διεκδικήσεων, του πολιτικού και πολιτισμικού επιπέδου των ντόπιων στη χώρα εισαγωγής, καθώς και σε αποπροσανατολισμό και διαίρεση της εργατικής τάξης σε ντόπιους και ξένους και συνακόλουθη άνοδο του φυλετικού μίσους – ειδικότερα μάλιστα όταν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις ενσωμάτωσης αυτών των μεταναστών.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, λοιπόν, ιδιαίτερα στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης προώθησε τα συμφέροντά του, αλλά και γενικότερα τα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου, με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», της ελεύθερης μετακίνησης τόσο κεφαλαίων και εμπορευμάτων όσο και ανθρώπων. Και αυτό διότι ήταν ηγεμονικός (με μεγάλη διαφορά ο ισχυρότερος του κόσμου) και γνώριζε από την ιστορική του πείρα τα αποτελέσματα της μετανάστευσης.
Ωστόσο, βλέποντας στον εαυτό του τα αδιέξοδα της πολιτικής αυτής (εντεινόμενο φυλετικό ζήτημα με ισπανόφωνους αλλά και προφανώς εύνοια άλλων χωρών όπως Κίνας και Ινδίας από το άνοιγμα των αγορών και των συνόρων των δυτικών χωρών) είναι και ο πρώτος ισχυρός ιμπεριαλισμός που την αλλάζει. Είναι προφανές ότι θα βρει άλλους τρόπους να προωθήσει τα συμφέροντά του, αλλά εμείς, κοιτώντας τα συμφέροντα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, δεν μπορούμε παρά να θεωρούμε θετική εξέλιξη την εγκατάλειψη της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων.
Κλείνοντας θα πρέπει να πούμε ότι εδώ και χρόνια που υπερασπιζόμαστε τη μαρξιστική πολιτική, που είναι ενάντια στην αξιοποίηση του όπλου της μετανάστευσης από τους εργοδότες, φωνάζαμε ότι πίσω από τη μεταναστευτική πολιτική σχεδόν σύσσωμης της «αριστεράς» σε Ευρώπη και Αμερική, εκτός από προδοσία του μαρξισμού και της εργατικής τάξης και πολιτική στραβωμάρα, υπήρχαν συχνά και οικονομικά συμφέροντα. Η σιωπή άλλωστε όλης αυτής της «αριστεράς» (στις εφημερίδες και τα μέσα ενημέρωσής της) για το πώς ο ταξικός εχθρός μέσω της USAID χρηματοδοτούσε την πολιτική που οι ίδιοι αποθέωναν είναι εκκωφαντική. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως όλη η αριστερά ήταν διεφθαρμένη, αλλά ένα μέρος της ήταν. Το κομμάτι που δεν ήταν οφείλει να ανοίξει πλέον τα μάτια του, να κάνει στροφή σε αυτό το ζήτημα και να βοηθήσει την εργατική τάξη να δώσει τις νέες μάχες που επίκεινται.
Ιωάννης Νικολάου-Μπράζιος
