Η Ελλάδα είναι χώρα με τεράστιο ορυκτό πλούτο. Βρίσκεται στις πρώτες θέσεις σε ευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια κλίμακα σε κοιτάσματα πολλών μετάλλων και ορυκτών (βωξίτης, νικέλιο, λιγνίτης, μόλυβδος, ψευδάργυρος, περλίτης, μπετονίτης, κασσίτερος), αλλά και σε μέταλλα που χρησιμοποιούνται σε σύγχρονες τεχνολογίες (κοβάλτιο, βολφράμιο). Παρ’ όλα αυτά, η βιομηχανία επεξεργασίας αυτού του ορυκτού πλούτου είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτη μετά το κλείσιμο της βιομηχανίας ΛΑΡΚΟ στη Φθιώτιδα.
Η συστηματική αποβιομηχάνιση της χώρας καθιστά ανενεργό αυτόν τον πλούτο για την παραγωγή γενικότερα. Το 77% των σχετικών επιχειρήσεων είναι λατομεία και εργοτάξια εξόρυξης, δηλαδή λείπει όλο και περισσότερο η επεξεργασία.Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα σχέδιο παραγωγικής εκμετάλλευσης των ορυκτών υλών. Αν κάποιο μετάλλευμα έχει ζήτηση, γίνεται εξόρυξή του και εξαγωγή, που σταματάει όταν η ζήτηση σταματήσει. Ο ορυκτός πλούτος της χώρας όμως ανήκει στον ελληνικό λαό. Για να χρησιμοποιηθεί υπέρ των συμφερόντων του χρειάζεται κεντρικός σχεδιασμός με δημόσιες επενδύσεις για την παραγωγική αξιοποίησή του και τη βιομηχανική ανασυγκρότηση. Και αυτό είναι καθήκον και προοπτική του ίδιου του εργαζόμενου λαού.
Σ.Κ.
