Περί του εορτασμού των 200 χρόνων

 

Μια παρέλαση με τον κόσμο φυλακισμένο στα σπίτια 
δεν τιμά τα 200 χρόνια από μια επανάσταση για την ελευθερία

Ο πρωθυπουργός της χώρας είχε την απρονοησία να θριαμβολογήσει δημοσίως για τον (κρατικό) εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, μιλώντας για ένα «πετυχημένο ξεκίνημα», προσθέτοντας ότι «οι πρόσφατες εκδηλώσεις συνδύασαν περηφάνια με σεμνότητα, την εθνική ισχύ με τον πολιτισμό και την αυτοπεποίθηση με την εξωστρέφεια»!

Είναι να απορεί κανείς… Σε τι αναφέρεται άραγε; Στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, που ούτως ή άλλως γίνεται κάθε χρόνο; Αυτό που άλλαξε φέτος είναι ότι απουσίαζε, βάσει κρατικής απαγόρευσης, ο πρωταγωνιστής της Επανάστασης του 1821 και αυτός που θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο των εορτασμών: ο λαός! Με επίκληση της επιδημίας, αποφασίστηκε μια παρέλαση-«κηδεία», χωρίς θεατές, μια παρέλαση που θα έλεγε κανείς ότι οργανώθηκε μόνο και μόνο για τους επίσημους προσκεκλημένους, τους ηγέτες των κρατών που έπαιξαν ρόλο στην ελληνική ανεξαρτησία, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία. Αλλά και από αυτούς ο Μακρόν και ο Πούτιν δεν ήρθαν… Παρέλαση της 25ης Μαρτίου με τον λαό κλεισμένο στα σπίτια έχει γίνει μόνο από τις Κατοχικές κυβερνήσεις καθώς και από τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου το 2012…

Ακόμα και αν δεχθούμε τη δικαιολογία περί του κινδύνου από την επιδημία, με τις σημερινές δυνατότητες της τεχνολογίας θα μπορούσαν να διοργανωθούν διαφόρων ειδών εκδηλώσεις που θα είχαν να πουν κάτι στον ελληνικό λαό. Ας πούμε ευθέως τι συμβαίνει εδώ: η κυβέρνηση, η περιβόητη επιτροπή «Greece 2021» αλλά και γενικώς όλο το αστικό εποικοδόμημα δεν θέλουν και δεν μπορούν να τιμήσουν τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ’21 – γιατί εχθρεύονται την έννοια της επανάστασης, εχθρεύονται κάθε αγώνα για ελευθερία, απαξιώνουν τον ελληνικό λαό, τον οποίο τον θέλουν στη γωνία, παθητικό δέκτη των δικών τους «οραμάτων». Και για αυτούς το μόνο «όραμα», με το οποίο συνέδεσε ευθέως ο πρωθυπουργός τον εορτασμό των 200 χρόνων, είναι η «ανάκαμψη» του κεφαλαίου εις βάρος του λαού, τα νέα Ελντοράντο ασυδοσίας των διαπλεκόμενων μεγαλοαστικών συμμοριών.

Ένα αστικό καθεστώς που θα είχε έστω μια στρατηγική για τη χώρα που διοικεί θα μπορούσε να καταλάβει τη σημασία ενός τέτοιου ορόσημου και να εμπλέξει με κάποιον τρόπο τον λαό σε έναν οραματισμό για το μέλλον του έθνους. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ένα απολύτως παρακμιακό καθεστώς, που κοιτάζει μόνο το βραχυπρόθεσμο συμφέρον του. Πώς να κινητοποιήσει ένα τέτοιο καθεστώς το λαϊκό συναίσθημα, την πρωτοβουλία και συμμετοχή των πολιτών ώστε να δώσει νόημα στην επέτειο των 200 χρόνων;

 

Πάρις Δάγλας