Το ποδόσφαιρο και η απληστία του κεφαλαίου

Για τα κέρδη της και μόνο η «βιομηχανία» του ποδοσφαίρου
θέτει σε άμεσο κίνδυνο την υγεία των παικτών

 Οι ποδοσφαιριστές της «πρώτης γραμμής» στην Ευρώπη προσανατολίζονται σε απεργία για να σταματήσει το «ράλι» των συνεχών αγώνων που τους διαλύει σωματικά, υπονομεύει την υγεία τους και απειλεί την καριέρα τους.

Για να έρθουν σε αυτό το σημείο επαγγελματίες που απολαμβάνουν συμβόλαια εκατομμυρίων σημαίνει ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Υπηρετώντας τα συμφέροντα της ποδοσφαιρικής «βιομηχανίας» (ομάδες-εταιρείες, γραφεία στοιχημάτων, μάνατζερ, τηλεοπτικά δικαιώματα) οι παράγοντες των εθνικών και διεθνών ομοσπονδιών έχουν φορτώσει σε απίστευτο βαθμό το αγωνιστικό πρόγραμμα για τις ομάδες πρώτου επιπέδου. Οι ειδικοί, γυμναστές και προπονητές, έλεγαν ανέκαθεν ότι για έναν μήνα τον χρόνο ο ποδοσφαιριστής δεν πρέπει, όχι να ακουμπάει, ούτε να βλέπει μπάλα. Τώρα γίνονται αγώνες όλη τη χρονιά, με αποτέλεσμα συνεχείς τραυματισμούς των παικτών. Η κατάσταση αυτή δείχνει τη φύση του κεφαλαίου, που λόγω της απληστίας του για κέρδη έχει καταστρέψει ένα άθλημα επειδή αυτό έχει τη μεγαλύτερη λαϊκή απήχηση. 

Το θέμα έχει πολλές διαστάσεις. Οι «μεγάλες» ευρωπαϊκές ομάδες έχουν γεμίσει με παίκτες από τον τρίτο κόσμο, κυρίως από την Αφρική. Αυτό έχει συγκεκριμένη αιτία. Στους ποδοσφαιριστές σίγουρα χορηγείται, θέλοντας και μη, χημική υποστήριξη για να αντέξουν τους συνεχείς αγώνες, η οποία όμως έχει μακροπρόθεσμα βλαβερές συνέπειες για την υγεία τους. Είναι ευνόητο ότι ένας Αφρικανός παίκτης θα δεχθεί ευκολότερα να υποθηκεύσει την υγεία του για τα χρήματα των συμβολαίων απ’ ό,τι ένας Ευρωπαίος. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν στήσει στη Λατινική Αμερική ολόκληρα κυκλώματα για να εκμεταλλευθούν το δεδομένο ποδοσφαιρικό ταλέντο των Λατινοαμερικάνων, παίρνοντας παιδιά για την Ευρώπη σε πολύ μικρή ηλικία. Μιλάμε για μια μορφή σύγχρονου αποικιοκρατικού δουλεμπορίου δηλαδή.

Στις χαμηλότερες κατηγορίες οι ποδοσφαιριστές δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα εξάντλησης αλλά επιβίωσης. Πολλές φορές μένουν απλήρωτοι και υπάρχουν καταγγελίες ότι παράγοντες τους εκβιάζουν και τους απειλούν για να μη διεκδικούν τα χρήματά τους. Το φαινόμενο ευδοκιμεί ιδιαίτερα στη χώρα μας. Έχουν σημειωθεί ως και αυτοκτονίες ποδοσφαιριστών χαμηλότερων κατηγοριών λόγω οικονομικών προβλημάτων.

Το ποδόσφαιρο λόγω της απήχησής του είναι έρμαιο της ίδιας της αρπακτικής φύσης του κεφαλαίου (μαφιόζοι ιδιοκτήτες ομάδων, ιδιωτικοί στρατοί οπαδών κ.λπ.). Πραγματικό και υγιές άθλημα μπορεί να είναι μόνο έξω και πέρα από τα όρια του αδηφάγου κεφαλαιοκρατικού συστήματος.

 

Σ. Κρόκος