Έγκλημα οι ανατιμήσεις στα φάρμακα

Οι φαρμακοβιομηχανίες εκβιάζουν ωμά για την άνοδο των
τιμών των φαρμάκων, με πιστό όργανο τους την κυβέρνηση

Ο διαβόητος για την ωμότητά του υπουργός «Υγείας» Άδωνις Γεωργιάδης ανακοίνωσε αλματώδεις αυξήσεις σε 850 φάρμακα, έως και 448% (!).

Τα επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την αύξηση δείχνουν τη βαρβαρότητα του συστήματος που εκπροσωπεί. Όπως ισχυρίζεται, τα φάρμακα στην εσωτερική αγορά εξαντλούνται γιατί είναι φτηνά και οι εταιρείες δεν τα παράγουν γιατί δεν έχουν κέρδη. Για αυτό η κυβέρνηση αυξάνει την τιμή τους ώστε να μη γίνει εισαγωγή  φαρμάκων σε τιμή πολλαπλάσια ακόμα και από την αυξημένη·

σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργού Υγείας, ένα φάρμακο που κοστίζει 1,5 ευρώ θα πάει στα 5,76 ευρώ, γιατί αλλιώς εισαγόμενο κοστίζει 67,5 ευρώ. Πρόκειται για κυνική ομολογία ότι την πολιτική στον χώρο της υγείας την υπαγορεύουν τα συμφέροντα των εταιρειών και όχι οι ανάγκες της κοινωνίας. Ο υπουργός δεν λέει όμως ότι, επιπλέον αυτής της συνθήκης, οι εταιρείες προκαλούν ακόμα και τεχνητή έλλειψη φαρμάκων για να ανεβάσουν τις τιμές τους,εξάγοντας φάρμακα στη Δυτική Ευρώπη, όπου πουλιούνται ακριβά. Και ότι οι υπηρεσίες των οποίων προΐσταται ο ίδιος βγάζουν απ’ τη λίστα συνταγογράφησης φάρμακα πάλι για να εκτοξευτεί η τιμή τους.

Με τις αυξήσεις που εφαρμόστηκαν, η ετήσια δαπάνη για τα φάρμακα θα αυξηθεί κατά 90 εκατομμύρια ευρώ. Τα 60 εκατομμύρια θα επιβαρύνουν τον ΕΟΠΥΥ και τα 30 άμεσα τους ασθενείς. Η ακρίβεια στα φάρμακα έρχεται σαν επιστέγασμα της ακρίβειας σε όλα τα είδη καθημερινής διαβίωσης.

Ο κυνισμός της αγριοδεξιάς νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του κεφαλαίου δεν πρόκειται να υποχωρήσει αν δεν υπάρξει οργανωμένη αντίδραση. Το αίτημα για ίδρυση κρατικής φαρμακοβιομηχανίας κάτω απ’ τον δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο πρέπει να μπει στην προμετωπίδα του εργατικού κινήματος. Αν υπήρχε κρατική φαρμακοβιομηχανία, οι καπιταλιστές δεν θα μπορούσαν να εκβιάζουν με ελλείψεις φαρμάκων. Στις τιμές των φαρμάκων πρέπει να μπει διατίμηση που να λαμβάνει υπ’ όψιν το κόστος ζωής. Οι εταιρείες να μπορούν να εξάγουν φάρμακα μόνο εάν καλύψουν την εσωτερική ζήτηση.

Αυτά τα μέτρα όμως απαιτούν δυναμικές κινητοποιήσεις απ’ τη μεριά των σωματείων, και όχι μόνο του χώρου της υγείας. Και ακόμα κάθε άλλη μορφή δράσης, όπως επιτροπές αγώνα στις γειτονιές,  κινητοποίηση των συνταξιούχων, αυτοοργάνωση των ασθενών. Το δικαίωμα στην υγεία και τη ζωή μπορούμε να το υπερασπιστούμε μόνο οργανωμένα και μαζικά.

 

Σ. Κρόκος