Η Ματίνα Γορανίτου γεννήθηκε στο Σκαμνάκι της λακωνικής Μάνης το 1936. Ήταν κόρη δημοκρατικού αγωνιστή που η ευρύτερη οικογένειά του υπέφερε τα πάνδεινα την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου από τις φασιστικές συμμορίες των Κατσαρέηδων, και ο ίδιος γλύτωσε από τύχη τη δολοφονία. Η οικογένεια μετακόμισε σταδιακά στην Αθήνα για να επιβιώσει. Η Ματίνα δούλεψε σε διάφορες δουλειές. Γνώρισε τον Γιάννη Βερούχη και υπήρξαν αχώριστοι έκτοτε – ο ίδιος ο Γιάννης μας έλεγε (ιδιαιτέρως) για τη Ματίνα ότι είναι η ιδανική σύντροφος ενός επαναστάτη.
Η Ματίνα ήταν και αυτή μέλος της ομάδας των κομμουνιστών-τροτσκιστών (Βερούχης, Χατζής, Τσίλης κ.ά.) που οδήγησε το σωματείο λιθογράφων πριν από τη δικτατορία σε απανωτές απεργιακές νίκες και κατακτήσεις που το μετέτρεψαν σε φρούριο της ελληνικής εργατικής τάξης. Πέρασε φοβερά μαρτύρια στη δικτατορία, όταν ο σύντροφός της, ηγέτης των Δημοκρατικών Επιτροπών Αντίστασης (ΔΕΑ), διέφυγε στο εξωτερικό, τον Σεπτέμβριο του 1967. Αντιμετώπισε με απίστευτη δύναμη τον Μάλλιο και τους άλλους βασανιστές της Χούντας, και δεν της απέσπασαν τίποτα. Όταν της έλεγαν ότι ο Γιάννης ανατινάζει κτίρια με βόμβες και σκοτώνει ανθρώπους, η Ματίνα τους απαντούσε ψύχραιμα ότι θα προτιμούσε να πεθάνει ο ίδιος παρά να διακινδυνεύσει τη ζωή αθώων ανθρώπων. Όταν της έλεγαν ότι μπορούν ακόμα και να τη σκοτώσουν, τους έλεγε «μπορείτε να το κάνετε αν θέλετε, αλλά σκεφθείτε στη θέση μου να βρισκόταν η γυναίκα σας ή η μάνα σας». Επικοινωνούσε με τον Γιάννη που βρισκόταν στην Ιταλία και τη Γερμανία μέσω επιστολών σε άλλα ονόματα, άλλες διευθύνσεις και παραλλαγμένο περιεχόμενο. Τελικά κατάφερε αργότερα να πάρει χαρτιά και να φύγει κι η ίδια για τη Γερμανία. Μας μιλούσε για τις εμπειρίες της εκεί, με τη γερμανική εργατική τάξη, με τους άλλους Έλληνες εξόριστους, ακόμα και με Τούρκους μετανάστες γείτονές της. Η Ματίνα είχε μια βαθιά αγάπη στην ελληνική εργατική τάξη και μια βαθιά εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της τελευταίας περιόδου μας έλεγε ότι «ο ελληνικός λαός είναι καλύτερος απ’ ό,τι τον παρουσιάζουν», ότι είναι φιλότιμος λαός, ότι θα ξαναβρεί την αγωνιστικότητά του και θα καταφέρει να αντισταθεί. Είχε και πολιτικό κριτήριο. Και είχε και τη χαρακτηριστική μανιάτικη αντοχή.
Μετά τη δικτατορία συμμετείχε στον αγώνα για την επαναπρόσληψη των δημοσίων υπαλλήλων που απολύθηκαν από τη Χούντα για πολιτικούς λόγους – είχε απολυθεί και η ίδια από το ασφαλιστικό ταμείο όπου εργαζόταν. Μέχρι και σε προχωρημένη ηλικία, με προβλήματα υγείας, θα κατέβαινε οπωσδήποτε στο κέντρο της Αθήνας σε κινητοποιήσεις για θέματα που τη συγκινούσαν, για τα ζητήματα των συνταξιούχων, για τα περιβαλλοντικά ζητήματα, για τον Φύσσα, στις επετείους του Πολυτεχνείου… Αλλά και σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Είχε μια τρομερή αγάπη για τη φύση. Με τον σύντροφό της είχαν έντονη φυσιολατρική ζωή και πολλές σχετικές δραστηριότητες. Ήταν πρωτοπόροι κατασκηνωτές. Σε εποχές που τέτοιες πρωτοβουλίες σπάνιζαν, η Ματίνα έκανε μόνη της αναδάσωση στον Υμηττό, φυτεύοντας αμυγδαλιές.
Στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια κοντά σε όλους τους συντρόφους και φίλους και γνωστούς βράχος αλληλεγγύης, ενθάρρυνσης και ανθρωπιάς. Πέρασε δύσκολα μετά την απώλεια του Γιάννη, με προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, και ακόμα περισσότερο τους τελευταίους μήνες... Θα προτιμούσε να φύγει αλλιώς... αλλά μέχρι το τέλος μας εντυπωσίαζε η άψογη πνευματική της κατάσταση... Αντίο, Ματίνα! Θα διατηρούμε πάντα τη μνήμη από το υπέροχο πέρασμά σου από τη ζωή.
Η Σύνταξη
