Η οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση μιας σειράς κρατών έθεσε σε αμφισβήτηση τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, οδηγώντας σε έναν πολυπολικό κόσμο αλλά και σε όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ραχοκοκαλιά των αναδυόμενων δυνάμεων αυτού του πολυπολικού κόσμου είναι η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν.
Πρώτη προσπάθεια, αποτυχημένη, του ΝΑΤΟ να σπάσει αυτή τη συμμαχία είναι ο πόλεμος ΝΑΤΟ-Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, ο οποίος συνεχίζεται, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.
Αυτοί οι ανταγωνισμοί μεταφέρθηκαν και στη Μέση Ανατολή, όπου ήδη διεξαγόταν ένας ασύμμετρος πόλεμος του Ισραήλ εναντίον του παλαιστινιακού λαού. Ασύμμετρος γιατί ένας πανίσχυρος στρατός δολοφονεί αμάχους και παιδιά με σκοπό την εκδίωξή τους από τον τόπο τους.
Στη Συρία επίσης εκδιώχθηκε ο Άσαντ με συνεργασία Τουρκίας-Ισραήλ και κυριάρχησαν τουρκόφιλες τζιχαντιστικές ομάδες, που οδηγούν τη χώρα σε μελλοντικό διαμελισμό. Η Τουρκία έχει καταλάβει ένα τμήμα της βόρεια, δυτικά το Ισραήλ εισέρχεται εντός της Συρίας ισχυροποιώντας τις θέσεις του και ανατολικά σχεδόν η μισή Συρία ελέγχεται από κουρδικούς πληθυσμούς προσκείμενους στις ΗΠΑ.
Δεύτερη προσπάθεια του ΝΑΤΟ να σπάσει τη συμμαχία Κίνας-Ρωσίας-Ιράν, αποτυχημένη επίσης, έγινε με την επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα. Μετά από δώδεκα ημέρες βομβαρδισμών, ο πόλεμος λήγει με μια θεατρική επέμβαση των ΗΠΑ, σε συμφωνία με τη Ρωσία, με βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, όπου όλοι βγήκαν νικητές.
Σε αυτόν τον πόλεμο, το Ισραήλ για πρώτη φορά δέχτηκε απρόσμενα καταστροφικά πλήγματα και έχει γίνει κοινώς αποδεκτό ότι Ισραήλ και ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να χτυπούν όποιον θέλουν και όποτε θέλουν.
Η Τουρκία, άλλη μια ανερχόμενη δύναμη, θέλοντας να αναδειχθεί σε περιφερειακό ηγέτη στην περιοχή, απειλεί την Ελλάδα, μη αναγνωρίζοντας τα δικαιώματά της στο Αιγαίο, και σε συνεργασία με την ελεγχόμενη κυβέρνηση της Λιβύης αρχίζει έρευνες για φυσικό αέριο κάτω από την Κρήτη. Η Λιβύη επίσης απειλεί την Ελλάδα με υβριδικό πόλεμο, εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό και εκβιάζοντας για χρήματα από την ΕΕ.
Στην Υεμένη οι Χούθις χτυπούν με ρουκέτες το Ισραήλ και πλοία που πλέουν στην Ερυθρά Θάλασσα, όταν αυτά έχουν ελλιμενιστεί σε ισραηλινά λιμάνια.
Αυτές οι ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις φέρνουν και συγκρούσεις στο εσωτερικό των εμπλεκόμενων κρατών.
Για το Ισραήλ η νυν κατάσταση είναι μη βιώσιμη χωρίς γειτονικές συμμαχίες και ήδη ένα μεγάλο τμήμα του ισραηλινού λαού αντιδρά και επιθυμεί αλλαγή κυβέρνησης. Επίσης στις ΗΠΑ υπάρχει δυσαρέσκεια για τον βομβαρδισμό του Ιράν, γιατί η εκλογή Τραμπ στηρίχτηκε στην υπόσχεση της λήξης των πολέμων και της μη συμμετοχής των ΗΠΑ σε άλλους πολέμους.
Όσον αφορά τη Μέση Ανατολή, η δική μας θέσει είναι ότι η αποδοχή και αναγνώριση δύο κρατών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, είναι μια αρχή για την ειρήνευση και την από κοινού ανάπτυξη και των δύο λαών.
Στην Ελλάδα η διεφθαρμένη ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό, αλλά και για τους γειτονικούς λαούς, ενισχύοντας τις πολεμικές συγκρούσεις με οπλικά συστήματα, στηρίζοντας ένα Ισραήλ σφαγέα και αποσταθεροποιητή της περιοχής, αλλά και ενθαρρύνοντας παθητικά μια επεκτατική Τουρκία.
Η καπιταλιστική παρακμή, που οξύνει τους ανταγωνισμούς, δεν δίνει καμιά προοπτική οριστικής παύσης αυτών των πολέμων. Απάντηση σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος, με απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο και τους εξοπλισμούς, παρεμπόδιση μεταφοράς όπλων στις εμπόλεμες περιοχές, ανατροπή των φιλοπόλεμων κυβερνήσεων, καμία πολιτική στήριξη σε καμία εμπόλεμη πλευρά στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Μόνη εγγύηση για την ειρήνη και την ανάπτυξη των χωρών της περιοχής είναι η συνεργασία των εργατικών τάξεων αυτών των χωρών.
Χρήστος Χατζής