Ο IMEC, η Ελλάδα και οι ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες

 

Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας είναι
σε κινεζικά χέρια γίνεται εμπόδιο στα τωρινά
σχέδια του εγχώριου καπιταλισμού

Την τελευταία περίοδο πολύς λόγος γίνεται για τις προοπτικές που υπόσχεται για τη χώρα μας η συμμετοχή στον εμπορικό διάδρομο IMEC (Ινδία-Μέση Ανατολή-Ευρώπη). Η ανάπτυξη του διαδρόμου αυτού συμφωνήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2023 από ΗΠΑ, Ινδία, Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ευρωπαϊκή Ένωση. Η λογική του είναι ξεκάθαρα να παρακαμφθούν οι αντίστοιχοι κινεζικοί εμπορικοί διάδρομοι («Ζώνη και Δρόμος») και να μειωθεί η εξάρτηση των ευρωπαϊκών οικονομιών από τις κινεζικές εφοδιαστικές αλυσίδες. 

Για να εκτελεστεί το σχέδιο του IMEC θα πρέπει να κατασκευαστεί σιδηροδρομική γραμμή από τα ΗΑΕ –όπου θα φτάνουν τα ινδικά εμπορεύματα– προς το λιμάνι της Χάιφα του Ισραήλ, μέσω Σαουδικής Αραβίας και Ιορδανίας (έτσι ώστε να παρακάμπτεται το Σουέζ). Πρέπει επίσης να οριστούν τα μεσογειακά λιμάνια απ’ όπου θα εισέρχονται τα εμπορεύματα στις ευρωπαϊκές αγορές. Και εδώ έρχεται ο ρόλος της Ελλάδας. 

Το σχέδιο από μόνο του έχει πολλά εμπόδια και γι’ αυτό ελάχιστα έχει προχωρήσει. Αφ’ ενός η Ινδία υπολείπεται πολύ της Κίνας, και σε ποσότητα και σε ποιότητα παραγωγής. Αφ’ ετέρου, οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή έχουν πάει πίσω πολλά πράγματα. Πέραν αυτών, υπάρχουν όμως και τα εμπόδια που αφορούν τον ρόλο της Ελλάδας. Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας μας (Πειραιάς) ο ελληνικός καπιταλισμός το έχει δώσει στους Κινέζους. Οι Ινδοί θεωρούν μικρά τα υπόλοιπα ελληνικά λιμάνια. Επίσης, ο ελληνικός καπιταλισμός φρόντισε να αφήσει ιστορικά τη χώρα χωρίς τρένα, οπότε οι χρόνοι και τα κόστη χερσαίας μεταφοράς είναι μη ανταγωνιστικά.

Με την επιμονή των ΗΠΑ το σχέδιο μπορεί να προχωρήσει, ωστόσο είναι πιο πιθανό να επιλεγούν λιμάνια όπως η Τεργέστη και η Μασσαλία. 

Η ελληνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δεν πάσχουν καθόλου από φιλοδοξία και μεγάλα σχέδια. Αυτά που λένε τώρα για την Ινδία τα έλεγαν προ 20ετίας για την Κίνα και τη Ρωσία. Όμως στην εκτέλεση, στην πράξη, μονίμως χωλαίνουν. Η χώρα θέλει δική της παραγωγή, βιομηχανία, τεχνολογία, για να έχει δική της οικονομική δύναμη, και σύγχρονες υποδομές, όπως γρήγορα τρένα. Αυτά δεν πρόκειται να τα φτιάξει ο ελληνικός αστισμός, γιατί είναι του «δος ημίν σήμερον». Δηλαδή, του γρήγορου και εύκολου κέρδους, και του παρασιτισμού.

 

Πάρις Δάγλας