Φινλανδία: Σε γενική
απεργία κατέβηκαν οι εργαζόμενοι της χώρας στις 18 Σεπτεμβρίου, αντιδρώντας στα σχέδια της κυβέρνησης να περικόψει
βασικά εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».
Μεταξύ άλλων, προωθείται η κατάργηση της προσαύξησης για την Κυριακάτικη
εργασία και τις υπερωρίες.
Νότια Κορέα: Οι 48.000
εργάτες της Hyundai ξεκίνησαν
κυλιόμενες απεργίες από τις 23 Σεπτεμβρίου, διεκδικώντας μισθολογικές αυξήσεις.
Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται και άλλοι κλάδοι στη χώρα.
ΗΠΑ: Στις 30
Σεπτεμβρίου, οι 40.000 εργάτες της
αυτοκινητοβιομηχανίας Chrysler απέρριψαν
με μεγάλη πλειοψηφία τη νέα σύμβαση που προτάθηκε από την εργοδοσία και η οποία
έπληττε βασικά δικαιώματά τους. Οι εργάτες όλων των αυτοκινητοβιομηχανιών της
χώρας βρίσκονται στο στόχαστρο μιας γενικευμένης επίθεσης, προκειμένου το
εργασιακό κόστος να γίνει «ανταγωνιστικό», να προσεγγίσει δηλαδή εκείνο των
ασιατικών εργοστασίων.
Ινδία: Δεκάδες εκατομμύρια εργάτες πήραν μέρος στην πανεθνική γενική απεργία που οργανώθηκε
στις 2 Σεπτεμβρίου. Η εργατική τάξη
της χώρας αντιτάσσεται στα νεοφιλελεύθερα μέτρα της κυβέρνησης Μόντι, που
περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, διευκόλυνση των απολύσεων και ιδιωτικοποίηση ή
κλείσιμο κρατικών παραγωγικών μονάδων που δεν θεωρούνται «ανταγωνιστικές».
Ιταλία: Σε αντεργατική έξαρση βρίσκεται η κυβέρνηση Ρέντσι,
με αφορμή απεργία εργαζομένων του
υπουργείου Πολιτισμού, στο πλαίσιο της οποίας έκλεισε για το κοινό το
Κολοσσαίο στις 18 Σεπτεμβρίου. Οι
εργαζόμενοι καταγγέλλουν την έλλειψη προσωπικού και τις καθυστερήσεις στις
πληρωμές τους. Ο Ρέντσι κατηγόρησε τους εργαζόμενους ότι «παίρνουν όμηρο τον
πολιτισμό» και πέρασε νομοθετικό διάταγμα με το οποίο τίθενται σοβαροί
περιορισμοί σε απεργίες που αφορούν πολιτιστικούς χώρους. Ο στόχος, φυσικά,
είναι να επεκταθεί η ουσιαστική απαγόρευση απεργιών και σε άλλους τομείς του
δημοσίου.
Μολδαβία: Χιλιάδες
πολίτες συγκεντρώνονται καθημερινά, από
τις 6 Σεπτεμβρίου, έξω από το πρωθυπουργικό μέγαρο, οργισμένοι για το
τεράστιο σκάνδαλο της «εξαφάνισης»
καταθέσεων ύψους περίπου 1 δις δολαρίων από τρεις κρατικές τράπεζες. Η
οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι δεινή και το «φάγωμα» των λαϊκών καταθέσεων
ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα χρήματα μεταφέρθηκαν από ντόπιους
ολιγάρχες σε εταιρείες-φαντάσματα στο εξωτερικό.
Από τη σύνταξη
