Δεν
υπάρχει άλλος τρόπος να ξεφύγει η χώρα
από το φάσμα της τριτοκοσμοποίησης παρά
να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τους δυνάστες
– «δανειστές»
 |
Η
ελληνική καπιταλιστική οικονομία δεν
μπορεί
να αναταχθεί μέσα στην Ευρωζώνη
και αυτό, σε
συνδυασμό με την κρίση της
ίδιας της Ε.Ε., θέτει
αντικειμενικά θέμα
εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
|
Η
δημοσιοποίηση στις αρχές Μαρτίου των
τελικών στοιχείων της Ελληνικής
Στατιστικής Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ) για την
πορεία της ελληνικής οικονομίας κατά
το έτος 2016 ανέτρεψε
την κυβερνητική προπαγάνδα περί εξόδου
από την κρίση:
Παρόλο που μέχρι πρόσφατα η ΕΛΣΤΑΤ
προέβλεπε
αύξηση του ΑΕΠ 0,3% για το δ΄
τρίμηνο του ’16, τα στοιχεία που περιήλθαν
εν τω μεταξύ στη διάθεσή της απέδειξαν
μείωση του ΑΕΠ 1,1%. Συνολικά δε το
αποτέλεσμα ολόκληρου του έτους 2016 ήταν
για μια ακόμη χρονιά αρνητικό, αφού
τελικά υπήρξε ετήσια μείωση του ΑΕΠ
κατά 0,05%. Με απλά λόγια, για μια ακόμη
χρονιά τα μνημόνια οδήγησαν σε συρρίκνωση
της οικονομικής δραστηριότητας, κλείσιμο
επιχειρήσεων, φτωχοποίηση, απολύσεις
και αδυνάτισμα της ελληνικής οικονομίας
ως οργανικού συνόλου.
Παράλληλα,
σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΔΝΤ,
από το 2008 μέχρι σήμερα η ελληνική
οικονομία έχει σημειώσει την πιο ραγδαία
μείωση του ΑΕΠ από κάθε άλλη οικονομία
της Ευρωζώνης.
Συγκεκριμένα, ενώ το 2008 το ελληνικό κατά
κεφαλήν ΑΕΠ ήταν το 96% του μέσου όρου
της Ευρωζώνης, σήμερα μετά τα μνημόνια
έχει πέσει
στο 68%. Έχει μειωθεί δηλαδή περίπου κατά
το ένα τρίτο, ποσοστό τεράστιο, το οποίο
αναπόφευκτα οδηγεί όχι μόνο σε ποσοτική
αλλά και σε ποιοτική υποβάθμιση της
οικονομίας. Τα αντίστοιχα ποσοστά είναι
για την Ισπανία μείωση από το 100% στο
90%, για την Πορτογαλία μείωση από το 81%
στο 77% και για τη Γερμανία… αύξηση από
το 117% στο 124%.
Τέλος,
σύμφωνα με πρόβλεψη επίσης του ΔΝΤ, το
2060 το ελληνικό χρέος θα έχει φτάσει στο
ιλιγγιώδες 275% του ΑΕΠ.
Είναι
λοιπόν προφανές ότι καμία ανάπτυξη δεν
έρχεται. Είναι επίσης προφανές ότι η
ελληνική οικονομία βρίσκεται βαλτωμένη
σε μια διαδικασία παραγωγικής κατάπτωσης.
Για να ανακοπεί
αυτή η καταστροφική πορεία, χρειάζονται
γενναίες αποφάσεις διαγραφής χρέους
και πλουσιοπάροχης χρηματοδότησης της
αληθινής παραγωγής, τις οποίες η
παραπαίουσα «Ευρωπαϊκή Ένωση» έχει
αποδείξει ότι δεν θέλει να λάβει.
Η απουσία αυτή βούλησης της Ε.Ε. δεν
πρόκειται να θεραπευτεί ούτε με τις
επερχόμενες εκλογές σε Γαλλία και
Γερμανία και τις διαφαινόμενες αλλαγές
που θα επιφέρουν, διότι οι διάδοχες
πολιτικές δυνάμεις είτε δεν διαθέτουν
πρόγραμμα ριζικής αλλαγής πολιτικής
της Ε.Ε. είτε, ακόμα περισσότερο, είναι
ανοιχτά εχθρικές προς την Ε.Ε.
Όλα
λοιπόν δείχνουν ότι, για να επιβιώσει
η ελληνική οικονομία, απαραίτητος
όρος είναι η απεξάρτησή της από τα δεσμά
της Ε.Ε. και του ευρώ. Το
πώς και πότε θα γίνει αυτό δεν μπορούμε
ακριβώς να το προβλέψουμε, αλλά
ας μην εκπλαγούμε αν δούμε πολιτικές
δυνάμεις που μέχρι τώρα ξορκίζουν την
έξοδο από το ευρώ, να είναι αυτές που
στο μέλλον θα την πραγματοποιήσουν.
Άλλωστε, η
πολιτική ιστορία της χώρας βρίθει
παραδειγμάτων αστών πολιτικών που, με
περίσσευμα θράσους και διγλωσσίας,
εφάρμοσαν κατά καιρούς τελείως αντιφατικές
πολιτικές, όταν τα πολιτικά αφεντικά
τους, δηλαδή η μεγαλοαστική τάξη,
αποφάσισαν αλλαγή πλεύσης. Η ταχύτητα
των εξελίξεων θα εξαρτηθεί και από το
πόσο γρήγορα θα εκδηλωθεί η σύγκρουση
μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ, διότι, όσο θα οξύνεται
η σύγκρουση αυτή, τόσο ο ελληνικός
καπιταλισμός θα απομακρύνεται από την
ΕΕ και θα προσεγγίζει τις ΗΠΑ. Σε
κάθε περίπτωση, αν η μεγαλοαστική τάξη
κάνει στροφή σε αυτό το κομβικό ζήτημα,
θα κοιτάξει να την κάνει κατά τρόπο που
να συμφέρει την ίδια, αλλά ο ελληνικός
εργαζόμενος λαός θα πρέπει να αγωνιστεί
να καθορίσει ο ίδιος την πορεία εξόδου
από το ευρώ υπέρ των δικών του συμφερόντων.
Το
βέβαιο είναι ότι οι δόξες της ευρωλαγνείας
φτάνουν στο τέλος τους. Ο ελληνικός
καπιταλισμός βρίσκεται σε φάση κατά
την οποία η έξοδος από το ευρώ αποτελεί
μονόδρομο.
Βασίλης
Παπανικολάου
