Όλοι γνωρίζουμε τα μνημεία των ανθρώπων. Όμως
υπάρχουν και τα μνημεία της φύσης, η οποία δημιουργεί στο πέρασμα του χρόνου
υπέροχους σχηματισμούς. Σχηματισμούς που βοηθούσαν και στη ζωή των κατοίκων, ή
σχηματισμούς απλώς φυσικής ομορφιάς, ή και τα δύο μαζί. Τέτοιο ήταν και
το Θεογέφυρο, ένας δημιούργημα της αρχέγονης διαδρομής του ποταμού Θύαμι στην
περιοχή της Ζίτσας στην Ήπειρο. Ένα φυσικό γεφύρι. Ένα φυσικό πέρασμα για
δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια, δεν γνωρίζουμε πόσο, από τη μια στην αντίπερα
όχθη. Χρήσιμο για τη ζωή, όμορφο για την ψυχή. Στα χρόνια
μας ορίστηκε από την πολιτεία Μνημείο της Φύσης, δηλαδή προστατευόμενο. Στα
χρόνια μας επίσης το μνημείο χάθηκε. Το νερό το έφτιαξε, το νερό το χάλασε,
είπαν κάποιοι. Ίσως να θύμωσε το ποτάμι γιατί όλοι κοίταγαν επάνω, το γεφύρι,
και όχι κάτω, το ποτάμι, που ήταν μολυσμένο. Όχι όχι, δεν θυμώνουν τα ποτάμια… Παρεμβάσεις
της πολιτείας και των τοπικών αρχών στο μνημείο και γύρω από αυτό, χωρίς την
κατάλληλη μελέτη, καθώς και η αδιαφορία σχετικά με την προστασία του, οδήγησαν το
μνημείο στο τέλος.
