ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟ 8ΩΡΟ ΤΟ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ!

 Αυτή είναι η πιο κρίσιμη μάχη για όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Όλοι στο δρόμο, όλοι στον αγώνα!

Για να σταματήσουμε το αντεργατικό νομοσχέδιο-λαιμητόμο
του Χατζηδάκι πρέπει να επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη
δυνατή τόλμη, αποφασιστικότητα και κυρίως ενότητα

 

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται μέσα στον Μάιο να περάσει το νόμο-τερατούργημα ενάντια σε όλη την κλίμακα των εργασιακών δικαιωμάτων: σπάσιμο 8ώρου, απλήρωτες υπερωρίες, έλεγχος και καταστολή των σωματείων, περαιτέρω αποδυνάμωση των συλλογικών συμβάσεων, χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, και γενικά ανατροπή βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Ό,τι και να λένε τα αστικά φερέφωνα, η καθιέρωση του 10ωρου χωρίς πληρωμή της υπερωρίας είναι σπάσιμο του 8ωρου και κατακόρυφη αύξηση της εκμετάλλευσης του εργαζόμενου. Παράλληλα, οι επιτρεπόμενες υπερωρίες αυξάνονται από 96 σε 150 ετησίως για τη βιομηχανία και σε 120 για τις υπόλοιπες επιχειρήσεις. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι η ελαστικοποίηση του ωραρίου και η μη πληρωμή των υπερωριών θα απογειωθούν. Είναι αλήθεια ότι αυτό το μέτρο έχει επιχειρηθεί από τρεις αστικές κυβερνήσεις στο παρελθόν (1990 και 2005 της Νέας Δημοκρατίας, 2011 «μνημονιακή» του ΠΑΣΟΚ). Όμως απαιτούσε τη σύμφωνη γνώμη του σωματείου και είχε μείνει ανενεργό. Η αστική τάξη είχε σταματήσει σε αυτό το κρίσιμο σημείο.

 Τώρα, μετατρέποντας το θέμα σε «διαπραγμάτευση» εργοδότη-εργαζόμενου μέσω ατομικής σύμβασης εργασίας, επιχειρεί τη διάλυση κάθε δυνατότητας της εργατικής τάξης για συλλογική δράση και αντίσταση. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η ελαστικοποίηση του ωραρίου θα βοηθήσει στην καλύτερη οργάνωση των επιχειρήσεων είναι για γέλια. Ίσα ίσα, η καθιέρωση του σταθερού 8ώρου βοήθησε ιστορικά στον εξορθολογισμό της καπιταλιστικής παραγωγής. Η αστική ταξη προβαίνει σε αυτή την επίθεση για να πετύχει καίριο και ιστορικό πλήγμα στην ελληνική εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό. Να ανοίξει με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο για την πλήρη επικράτηση του καθεστώτος της εργασιακής κόλασης που επιθυμεί, και η οποία πάει χέρι χέρι με μια ελεγχόμενη «δημοκρατία».

Το νομοσχέδιο όμως αφορά ευρύτερα ζητήματα για την ίδια την ύπαρξη και το μέλλον της εργατικής τάξης. Με τα ηλεκτρονικά μητρώα για τα σωματεία, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, την απαξίωση της γενικής συνέλευσης, επιχειρείται η καταστολή και ο αστυνομικός έλεγχος της δράσης των σωματείων, όπως και η απονεύρωση των μαζικών διαδικασιών τους, της συμμετοχής δηλαδή των ίδιων των εργαζομένων, που αποτελεί και την πεμπτουσία του αγώνα της εργατικής τάξης. Η απεργία τίθεται κυριολεκτικά στην παρανομία.  Καθιερώνεται ποσοστό 33% σαν προσωπικό ασφαλείας στις επιχειρήσεις που θεωρείται ότι προσφέρουν «ζωτικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο» (και τέτοιες μπορεί να είναι όχι μόνο δημόσιες αλλά και ιδιωτικές). Η απεργία, δηλαδή, καθίσταται άχρηστη απ’ την έναρξή της ουσιαστικά. Η απεργιακή περιφρούρηση ποινικοποιείται και οι απεργοί εργάτες απειλούνται με διώξεις. Επίσης διευκολύνονται με πολλούς τρόπους οι απολύσεις και αποτρέπεται η επαναπρόσληψη απολυμένου που η απόλυσή του έχει κριθεί παράνομη από τα δικαστήρια. Μιλάμε δηλαδή για πραγματικά χουντικά μέτρα.

Το νομοσχέδιο θέτει τις βάσεις για να συνεχιστεί αυτή η επίθεση στο διηνεκές και απ’ τους επόμενους κυβερνήτες, μετατρέποντας τους χώρους δουλειάς σε εργασιακή κόλαση και τη χώρα σε τριτοκοσμικό «χαλιφάτο» εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ανελευθερίας.

Η ελληνική εργατική τάξη και όλος ο εργαζόμενος λαός βρίσκονται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Το να μην περάσει αυτό το τερατούργημα είναι ιστορικό καθήκον για όλους. Ο αγώνας πρέπει να είναι άμεσος, αποφασιστικός και ενωτικός. Καμία σεχταριστική λογική δεν θα είναι συγχωρητέα. Οι δράσεις πρέπει να κατευθυνθούν άμεσα στη διοργάνωση μαζικών συγκεντρώσεων και πορειών και σε σωστά οργανωμένες απεργίες, με ενωτικό χαρακτήρα και στόχο τη ματαίωση της ψήφισης του ανοσιουργήματος. Δεν είναι απλά ένας αγώνας για το οκτάωρο και τις υπερωρίες, είναι αγώνας για τη στοιχειώδη δημοκρατία και την ίδια την ιστορική ύπαρξη και προοπτική της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού. Πρέπει και οφείλουμε να δώσουμε την κατάλληλη απάντηση στο «νεοφιλελεύθερο» τερατούργημα.

 

Σ. Κρόκος