Τι
σηματοδοτούν η κόντρα Δένδια-Τσαβούσογλου και οι δηλώσεις Δένδια για τους
υδρογονάνθρακες
Η ανοιχτή κόντρα Δένδια-Τσαβούσογλου ανέδειξε μια φιλοαμερικανική
στροφή στην εξωτερική πολιτική, αλλά και την ύπαρξη δύο γραμμών
μέσα στην κυβέρνηση - με το Μαξίμου να επιμένει φιλογερμανικά.
Ένα
από τα πλέον τρωτά σημεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η εξωτερική πολιτική
που ακολουθεί. Μια πολιτική αντιφάσεων και παλινωδιών, που δίνει κατ’ αρχάς την
εντύπωση ότι ή δεν συμφωνούν όλα τα μέρη της κυβέρνησης με τη γραμμή που
ακολουθεί ο υπουργός Εξωτερικών, ή ότι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο,
ή και τα δύο.
Το Μαξίμου και το Υπουργείο Εξωτερικών μιλούν πολλές φορές διαφορετική γλώσσα. Το ΥΠΕΞ μιλά για παράνομες έρευνες του Ορούτς Ρέις και το Μαξίμου μιλά για περιοχή όπου Τουρκία και Ελλάδα διεκδικούν δικαιώματα, απολύοντας μάλιστα τον σύμβουλο εθνικής ασφάλειας επειδή αποκάλυψε ότι το τουρκικό ερευνητικό πλοίο έκανε όντως έρευνες. Ο πρωθυπουργός δέχεται τη διαμεσολάβηση της Γερμανίας για τη διευθέτηση των «διαφορών» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και την ίδια στιγμή ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας υπογράφει συμφωνία ΑΟΖ με την Αίγυπτο, εκνευρίζοντας Γερμανία και Τουρκία, εξυπηρετώντας βέβαια και αμερικανικά συμφέροντα.
Από
τη μία βλέπουμε το Μαξίμου να εξυπηρετεί
πολλές φορές τη γερμανική εξωτερική πολιτική, ακόμη και ενάντια στα συμφέροντα
της Ελλάδας, όπως στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία, ή στην απολιγνιτοποίηση
της χώρας.
Από
την άλλη, ο Δένδιας «έτριξε τα δόντια» στην Τουρκία, σε μια άνευ προηγουμένου αντιπαράθεση ενώπιον όλων των δημοσιογράφων,
υπερασπιζόμενος το δικαίωμα της Ελλάδας να εκμεταλλευτεί τον ορυκτό της πλούτο,
ακολουθώντας την αμερικανική πολιτική
πιέσεων προς την Τουρκία. Αλλά μετά από λίγες μέρες δήλωσε ότι η Ελλάδα δεν έχει σκοπό να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της
Μεσογείου, απεμπολώντας κάθε δικαίωμα υπεράσπισης της εκμετάλλευσης του
ορυκτού της πλούτου και δίνοντας πάτημα στην Τουρκία να αμφισβητεί ακόμη και
την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο.
Στην
περίπτωση της Λιβύης, εκδιώκεται ο
πρέσβης της Λιβύης στην Αθήνα για το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, αλλά όταν αυτός
γίνεται προσωρινός πρωθυπουργός της προσωρινής κυβέρνησης, ο Δένδιας τρέχει να
συνάψει σχέσεις, ανοίγοντας μάλιστα την πρεσβεία στην Τρίπολη, που η λειτουργία
της είχε ανασταλεί από τον Ιούλιο του 2014.
Οι
αντιφάσεις αυτές συνεχίζονται σε όλα τα πεδία της εξωτερικής πολιτικής –με
αντίκτυπο και στην εσωτερική πολιτική–, με Ρωσία, Κίνα, ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.
και έχουν τις ρίζες τους σε πολλά διαφορετικά σημεία, όπως:
α) Στην ΕΕ, που είναι ήδη
διασπασμένη σε τουλάχιστον δύο στρατόπεδα, το φιλογερμανικό
της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και το φιλοαμερικανικό μιας προστατευτικής
πολιτικής, εκπροσωπούμενο από τη Γαλλία (και φυσικά την Αγγλία).
β) Στην παγκόσμια
οικονομική κρίση και τον οικονομικό πόλεμο που μαίνεται εδώ και πολλά χρόνια
μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής και που τώρα συμπληρώθηκε με τον πόλεμο Αμερικής-Κίνας.
Αυτοί οι οικονομικοί πόλεμοι, σε συνδυασμό με την πτώση του «υπαρκτού
σοσιαλισμού» στα ανατολικά κράτη, επέβαλαν το ξαναμοίρασμα της Γης και τη
διαμόρφωση αντιμαχόμενων στρατοπέδων.
Τώρα,
η ιδιαιτερότητα της ελληνικής αστικής τάξης (της οποίας κύρια δύναμη είναι οι
εφοπλιστές) είναι ο παρασιτικός και τυχοδιωκτικός χαρακτήρας της, που την κάνει
ασταθή, χωρίς μια σταθερή πολιτική γραμμή, έχοντας
πολλαπλά συμφέροντα με όλα τα σε αντιπαράθεση μέρη. Έτσι, η διάσπαση αυτής της
αστικής τάξης καθρεφτίζεται και στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που και στο θέμα
της εξωτερικής πολιτικής θα αναδειχθεί η ανικανότητά της.
Η ανυπαρξία μιας σταθερής
στρατηγικής στην εξωτερική πολιτική αναγκάζει αυτή την κυβέρνηση να άγεται και
να φέρεται, να φάσκει και να αντιφάσκει, με μια πολιτική που την εμπλέκει σε
διαφορετικά στρατόπεδα, εγκυμονώντας κινδύνους και ανασφάλεια στον ελληνικό
λαό.
Είναι βέβαιο, και για
ιστορικούς λόγους, ότι στο τέλος η Ελλάδα θα ακολουθήσει καθαρά το αμερικανικό
στρατόπεδο, γεγονός που, όταν έρθει η ώρα, θα είναι από τους βασικούς λόγους
για την πτώση αυτής της ανεκδιήγητης και νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η Ελλάδα και ο ελληνικός
λαός έχουν ανάγκη από μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, που να εξυπηρετεί τα
συμφέροντα της εργατικής τάξης και σε αλληλεγγύη με τους λαούς της περιοχής να
έχει σαν προοπτική τον σοσιαλισμό.
Χρήστος Χατζής
