Δασικοί χάρτες Η παράνοια της αστικής πολιτικής

Η ιστορία των δασικών χαρτών είναι ένα μνημείο
υποκρισίας, αυταιρεσίας αλλά και ανικανότητας
του αστικού κράτους

Η υπόθεση με την ανάρτηση των δασικών χαρτών ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν και «μνημονιακή δέσμευση», με αντικειμενικό σκοπό το χαράτσωμα. Πάρθηκαν υπ’ όψιν οι δασικοί χάρτες του 1945 και με βάση αυτούς έγινε η καταγραφή και ο χαρακτηρισμός. Απ’ το 1945 όμως οι μεταβολές είναι τεράστιες. Άλλα εδάφη εγκαταλείφθηκαν και χορτάριασαν, άλλα άλλαξαν ιδιοκτησία με έγγραφα της εποχής και δεν είναι πουθενά καταγεγραμμένα τώρα, άλλα ξεχερσώθηκαν και καλλιεργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, με την ύπαρξη και των κατάλληλων μηχανημάτων. Με την ανάρτηση αυτών των χαρτών εκατομμύρια ιδιοκτήτες (μικροί στην τεράστια πλειοψηφία τους) κλήθηκαν να κάνουν ενστάσεις με παράβολο 30 ευρώ το στρέμμα περίπου, για να μη θεωρηθούν καταπατητές, ενώ για να αποκτήσουν ξανά την κυριότητα του χωραφιού έπρεπε να κάνουν τοπογραφική μελέτη και ένσταση σε δικαστήριο, με κόστος τουλάχιστον 300-400 ευρώ, ή να επαναγοράσουν το χωράφι στη μισή τιμή απ’ την αγοραία του αξία.

Το αποτέλεσμα αυτής της «ανακατανομής», πέρα απ’ το χαράτσωμα χιλιάδων βιοπαλαιστών, ήταν να βγουν επίσημα οι δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις αυξημένες κατά… 60% σε σχέση με το 1945! Η Νέα Δημοκρατία συνέχισε την ίδια τακτική. Λόγω των μεγάλεων αντιδράσεων, ιδιαίτερα στα νησιά, όπου το έδαφος είναι περιορισμένο, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αναστείλει την ανάρτηση για έξι μήνες.

Η υποκρισία της αστικής πολιτικής φαίνεται απ’ τα ίδια τα γεγονότα: χαρακτηρίστηκαν καταπατητές και χαρατσώθηκαν άνθρωποι γιατί καλλιέργησαν ένα χωράφι αγορασμένο πριν 50 χρόνια ή κληρονομημένο απ’ τους προγόνους τους, ενώ την ίδια στιγμή τα δάση και τα λιβάδια, που κατά τα άλλα αυξήθηκαν, υποφέρουν από πυρκαγιές, καταπατήσεις από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κ.λπ. Είναι πρόσφατοι οι νόμοι της σημερινής κυβέρνησης για τα δάση και τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, που δικαιώνουν καταπατήσεις επιχειρηματιών και προωθούν καινούργιες.

Το συμφέρον της χώρας και του λαού απαιτεί όχι μόνο να μην πειραχτεί η παραγωγική γη, όπως διαμορφώθηκε στην πορεία των χρόνων, αλλά και να αυξηθεί με κεντρικό σχέδιο. Επίσης, να μην πληρώνουν οι βιοπαλαιστές χαράτσια για τη γη που τους ανήκει και τη δουλεύουν. Η μεγάλη απειλή για τα δάση και το περιβάλλον προέρχεται απ’ τις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου, κυρίως τουριστικού και κατασκευαστικού. Εκεί πρέπει να ορθωθεί τείχος αντίστασης απ’ τον λαό.

 

Σ. Κρόκος