Τα σωματεία να βγουν τώρα από την «καραντίνα»

 

Τα σωματεία δεν ζουν στο «διαδίκτυο»· η ύπαρξη

τους προϋποθέτει την άμεση και ενεργό συμμετοχή 

των μελών τους.

Η επιδημία έχει νεκρούς, έχει «τραυματίες» (βαριά νοσήσαντες), αλλά έχει και αγνοούμενους. Και ο μεγάλος αγνοούμενος μέσα σε όλη αυτή την περίοδο της επιδημίας είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία μας. Με το χουντοειδές καθεστώς «εκτάκτων συνθηκών» που έστησε με αφορμή την επιδημία, η κυβέρνηση απαγόρευσε ουσιαστικά κάθε συνδικαλιστική δραστηριότητα. Βάσει των «υγειονομικών» πρωτοκόλλων και διατάξεων, οι γενικές συνελεύσεις και οι κάθε είδους συσκέψεις και εκδηλώσεις των σωματείων είτε απαγορεύονται, είτε επιτρέπονται με τέτοιους όρους (περιορισμένος αριθμός ατόμων ή/και μόνο για εμβολιασμένους) που είναι σαν να απαγορεύονται. Οι θητείες των διοικητικών συμβουλίων παρατείνονται αντιδημοκρατικά με κρατικές αποφάσεις. Κλιμακώνεται η πίεση να εφαρμοστεί ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη – πράγμα που σημαίνει τα σωματεία να κάνουν ευθανασία στον εαυτό τους. Σε κάθε περίπτωση, το δικαίωμα συμμετοχής σε γενική συνέλευση, που είναι κεντρικό κομμάτι του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι, έχει αφαιρεθεί από τους ανεμβολίαστους (που μπορεί να είναι και παραπάνω από τα μισά μέλη σε κάποια σωματεία!).

Φυσικά, όλα αυτά δεν θα συζητιούνταν καν αν οι ηγεσίες των σωματείων δεν είχαν υποταχθεί δουλικά στο αντιδημοκρατικό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Και αυτό δυστυχώς δεν ισχύει μόνο για τις δεξιές και τις ΠΑΣΟΚικές διοικήσεις αλλά και για τις «αριστερές», στη συντριπτική πλειονότητά τους. Και εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ποια «υγεία» του ελληνικού λαού προστατεύουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που συναινούν στο να αχρηστευθεί τελείως το μόνο όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι για να παλέψουν για τη ζωή και την υγεία τους; Και μάλιστα ενώ περνάνε καθημερινά πρωτοφανείς αντεργατικές ρυθμίσεις και καταργούνται κατακτήσεις δεκαετιών; Ούτε στις συνθήκες της Κατοχής το εργατικό κίνημα δεν αποδέχθηκε τον παροπλισμό του!

Τα εργατικό μας κίνημα θέλει ουσιαστικά ξαναχτίσιμο από την αρχή, από τα θεμέλια. Οι δυνάμεις που μπορούν να αναλάβουν αυτό το τιτάνιο έργο είναι σήμερα μικρές, όπως όμως έδειξε και ο νικηφόρος αγώνας των διανομέων της efood, υπάρχουν δυνατότητες. Ωστόσο, καμιά περαιτέρω συζήτηση δεν μπορεί να γίνει αν δεν επανεκκινήσουν οι βασικές δραστηριότητες των σωματείων, με οργανωμένη μαζική ανυπακοή στο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» και τον νόμο Χατζηδάκη.

 

Πάρις Δάγλας