Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Μια συνωμοσία πολιτική παραπλάνησης
 |
| Το βασικό καθοδηγητικό καπιταλιστικό έντυπο «Δελτίο του ΣΕΒ» |
● Όλα τα σημερινά ληστρικά αντεργατικά μέτρα (που τα ονομάζουν «διαρθρωτικές αλλαγές»), η μείωση των μισθών, η κατάργηση της πληρωμής των υπερωριών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η μείωση των συντάξεων, η λεηλασία της κρατικής περιουσίας, οι κρατικές επιδοτήσεις των καπιταλιστών, και οι επιδοτήσεις των ημερομισθίων τους προς τους εργάτες τους, και οι φοροαπαλλαγές τους, κ.λπ. κ.λπ.: Όλα αυτά έχουν προαποφασιστεί από τον ΣΕΒ. Αυτό το διαπιστώνουμε από τα παλαιά τεύχη του «Δελτίου του ΣΕΒ» και από τις παλαιές ημερομηνίες των αποφάσεών τους.
● Από εκεί και πέρα, τα αστικά και ρεφορμιστικά πολιτικά κόμματα, η βουλή των Ελλήνων, τα αστικά μέσα Τύπος-ραδιοφωνία-τηλεόραση, η διεφθαρμένη ΓΣΕΕ, και όλος ο πολιτικός μηχανισμός του αστικού συστήματος, έχουν αναλάβει την προώθηση και επιβολή αυτών των αποφάσεων, ο καθένας από τη θέση του και με τον τρόπο του.
● Και ταυτόχρονα όλα τα όργανα της αστικής τάξης, από την κυβέρνηση έως τα μέσα ενημέρωσης, όλοι ισχυρίζονται: Ότι τα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι δημιουργήματα της κυβέρνησης, αλλά είναι ξενόφερτα και τα επιβάλλει πιεστικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, η επιτροπή του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και ότι η κυβέρνηση εξαναγκάζεται να τα δεχθεί για να μη χαθεί μια μελλοντική ευκαιρία για το καλό της χώρας μας. αυτή η τακτική που είναι ένας συνδυασμός πολιτικής εξαπάτησης και εκβιασμού, έχει σαν σκοπό να κρύψει τον πραγματικό ληστρικό ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης, και να εξαναγκάσει την εργατική τάξη να υποκύψει μοιρολατρικά και να υποταχθεί. Δηλαδή είναι μια πρωτοφανής συνωμοσία πολιτικής παραπλάνησης.
Γράφτηκε τον Ιούνιο του 1998
2) Αλήθειες και ψέματα
● Εμείς επαναλαμβάνουμε συνέχεια ότι τα πλούτη της αστικής τάξης συνεχώς αυξάνονται, και ότι τα εισοδήματα της εργατικής τάξης και των λοιπών εκμεταλλευομένων του κεφαλαίου συνεχώς μειώνονται.
▬ Η αστική τάξη επαναλαμβάνει και αυτή συνέχεια, ότι η παραγωγή στην Ελλάδα επιβαρύνεται με ένα πολύ υψηλό κόστος εργασίας (μισθοί, κοινωνικές ασφαλίσεις κ.λπ.), ότι κινδυνεύει άμεσα η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, και ότι απαιτείται το συντομότερο η ελάφρυνση του κόστους εργασίας.
▬ Ο Πρωθυπουργός επαναλαμβάνει και αυτός σε κάθε ευκαιρία τα επιχειρήματα της αστικής τάξης, τελειώνοντας πάντα με τη φράση: «Απαιτούνται θυσίες απ’ όλους. Πάνω απ’ όλα η Ελλάδα». Και φυσικά «θυσίες απ’ όλους» εννοεί από εμάς…
▬ Η εργατική τάξη μας φυσικά δεν καθορίζει τα δικαιώματά της ανάλογα με τα μεροκάματα των πιο κακοπληρωμένων εργατών της οποιασδήποτε ασιατικής χώρας.
Έχει όμως μεγάλη σημασία, να ξέρουν οι Έλληνες εργάτες εάν η ελληνική αστική τάξη (για το κόστος εργασίας) λέει αλήθεια ή ψέματα, ώστε να καθορίσουν ανάλογα το ύψος των διεκδικήσεών τους και την τακτική τους. Γι’ αυτό λοιπόν διαβάστε και κρίνετε αμερόληπτα και μόνοι σας.
Αναδημοσίευση από το «Βήμα», 30 Ιουλίου 1999.
«Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία της Eurostat, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το κόστος στης εργασίας στον δευτερογενή τομέα, συμπεριλαμβανομένων των πάσης φύσεως επιδομάτων και επιχορηγήσεων σε χρήμα ή και σε είδος, καθώς και των ασφαλιστικών εισφορών, είναι κατά 50% χαμηλότερο στη χώρα μας για τους εργοδότες και ανέρχεται σε 9,6 ecu ωριαίως σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό όρο, που φθάνει στα 20,2 ecu».
▬ Συγκριτικός πίνακας του ωριαίου κόστους εργασίας σε ecu
ΕΕ 15 20,2
Ζώνη ευρώ 21,6
Βέλγιο 24,8
Δανία 23,0
Γερμανία 26,5
Ελλάδα 9,6
Ισπανία 14,9
Ιρλανδία 13,8
Ιταλία 17,2
Λουξεμβούργο 19,3
Ολλανδία 22,6
Αυστρία 24,6
Πορτογαλία 6,1
Φινλανδία 19,7
Σουηδία 23,9
● Αυτή είναι η αλήθεια
Και όμως η ελληνική αστική τάξη -από ληστρική διάθεση κινούμενη- για να αυξήσει ακόμα περισσότερο τα τεράστια κέρδη της, παρόλο ότι στη βιομηχανία έχει αυξημένα κέρδη έναντι του 1998 κατά 23% («Βήμα» 7/8/99), και παρόλο ότι τα γιγάντια κεφάλαια των τραπεζών (κατά την «Καθημερινή¨13/8/99) «αναμένουν το 1999 τριπλασιασμό κερδών σε σχέση με το 1998»: Η ελληνική αστική τάξη προετοιμάζει νομοθετικά δια της κυβερνήσεώς της την κατάργηση του υποχρεωτικού κατωτάτου ορίου για τους νεοπροσλαμβανόμενους, την κατάργηση κάθε φραγμού στις απολύσεις, τη μείωση του εργοδοτικού ποσοστού στην κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων, και τη μείωση των νέων συντάξεων.
● Το δικό μας συμπέρασμα
Πέραν από τα τερατώδη ψέματα «περί του μεγάλου εργατικού κόστους παραγωγής» κ.λπ., είναι τόσο μεγάλα τα κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης και τέτοια τα περιθώρια νέων και σοβαρών διεκδικήσεων της εργατικής τάξης: Ώστε εάν υπήρχε μια στοιχειωδώς τίμια εργατική ηγεσία που να ήθελε πραγματικά –στα έργα και όχι στα λόγια- να οργανώσει την πάλη της εργατικής τάξης, η τάξη μας θα σημείωνε νέες και μεγάλες εργατικές κατακτήσεις. Μια τέτοια ηγεσία όμως σήμερα, πρέπει να διαθέτει μια αντίσταση υποταγής στο κεφάλαιο, και εργατικές επαναστατικές ιδέες. Και είναι αυτό ακριβώς που λείπουν, και αυτά ακριβώς που πρέπει να αποκτηθούν.
Γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1999
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.
