Ούτε κουβέντα για πρωτογενή παραγωγή από την κυβέρνηση

Η πρωτογενής παραγωγή κινδυνεύει με δραματική 
συρρίκνωση, υπό την πλήρη αδιαφορία της κυβέρνησης

Στις 16 Οκτωβρίου ο ΟΗΕ γιόρτασε την παγκόσμια ημέρα επισιτισμού-διατροφής. Κι όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες επετειακές ημέρες, οι «αρμόδιες αρχές» ανακοινώνουν κάποιες γενικότητες ή ευχολόγια. Η λεγόμενη επισιτιστική ανασφάλεια, που γεννά η ενεργειακή κρίση, έχει αναχθεί πλέον σε ένα ακόμα στερεότυπο, το οποίο αναπαράγεται ως φόβητρο από τα ΜΜΕ. 

Τι σημαίνει για τη χώρα μας επισιτιστική ανασφάλεια;

Είναι μήπως η έλλειψη εργατικών χεριών; Είναι οι ιλιγγιώδεις ανατιμήσεις των λιπασμάτων και των ζωοτροφών; Είναι η αλματώδης αύξηση της τιμής του αγροτικού πετρελαίου; Είναι όλα αυτά, αλλά κυρίως είναι η έλλειψη πολιτικής για την πρωτογενή παραγωγή, που οδηγεί την εγχώρια παραγωγή σε μαρασμό χρόνο με το χρόνο. Η ενεργειακή κρίση, και οι επακόλουθες ανατιμήσεις στα αγροτικά εφόδια, απλά επέτειναν το πρόβλημα, το οποίο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις την τελευταία δεκαετία. 

Αρκούν δύο παραδείγματα για να καταδείξουμε την απόσταση λόγων και έργων. Βγαίνει η ηγεσία του Υπουργείου Ανάπτυξης, με επικεφαλής τον Άδωνι Γεωργιάδη, και ανακοινώνει το λεγόμενο «καλάθι του νοικοκυριού», ως μέτρο συγκράτησης των τιμών. Αφήνουμε το… γελοίο του μέτρου, που επαφίεται στην καλή προαίρεση των αλυσίδων λιανικής και των μεγαλοβιομηχάνων, και επικεντρωνόμαστε σε ένα από τα 51 προϊόντα του «καλαθιού», για τα οποία το υπουργείο θα επιδιώξει να παραμείνει χαμηλά η τιμή, τη φέτα· την ίδια στιγμή που το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης «μάχεται» (στα… λόγια) για να αυξηθεί η τιμή παραγωγού στο αιγοπρόβειο γάλα, ως κίνητρο για να μη συνεχιστεί η εγκατάλειψη των εκμεταλλεύσεων από τους αιγοπροβατοτρόφους. Δηλαδή, τάζουν χαμηλές τιμές στους καταναλωτές και ταυτόχρονα υψηλές τιμές στους παραγωγούς! Σύμφωνα με τα στοιχεία, το ζωικό κεφάλαιο, φέτος μόνο, μειώθηκε κατά 25% και ο κίνδυνος να χαθεί ο χαρακτηρισμός ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης) για τη φέτα ελλείψει ελληνικής πρώτης ύλης είναι παραπάνω από υπαρκτός. 

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τον αναπτυξιακό νόμο. Σχεδόν κανείς μικρομεσαίος αγρότης δεν μπορεί να ενταχθεί, αφού το μέγιστο ενισχυόμενο κόστος εξοπλισμού δεν αρκεί για την αγορά ούτε των τεσσάρων τροχών ενός τρακτέρ. Πώς αλλιώς, αφού ο νόμος έχει σχεδιαστεί κυρίως για μεταπρατικές δραστηριότητες. 

Φλυαρίες, λοιπόν, για την επισιτιστική κρίση, αλλά καμία προστασία της πρωτογενούς παραγωγής, η οποία μάλιστα τελευταία έχει φτάσει να ενοχοποιείται και από διάφορα «περιβαλλοντικά κινήματα». 

 

Γιώργος Καστρίτης